16
Чаму на час вайною сам не йдзеш ты
І не змагаешся з тыранам сам?
Мой верш слабая абарона, зрэшты,
А што ж мацнейшае ад рыфмы дам?
Ты дасягнуў цяпер свайго узвышша,
І колькі з радасцю далі б табе,
Каб ты сады іх апрацоўваць выйшаў,
Прыняў удзел у веснавой сяўбе.
Закрасавалі б там жывыя кветы
І да цябе былі б падобны лепш,
Чым самых лепшых мастакоў партрэты,
Чым выдатнейшага паэта верш.
Сваім мастацтвам створыш ты такое,
Што будзе жыць і без цябе — табою.
17
Паверыць хто ў наступным часе мне,
Калі цябе ў сваім праслаўлю вершы?
Само жыццё схавана у труне,
А верш ці можа за жыццё быць лепшым?
Каб я спрамог малюнак даць красы,
Даць вобраз твой з усёю пекнатою,
Наступны век сказаў бы: «Во хлусы!
На небе можа толькі быць такое!»
І як смяяліся б тады яны
З мяне і з аркуша рудой паперы.
Для іх старыя ўсе — балбатуны,
Якія хлусяць без ніякай меры.
Але каб сын твой быў дасюль жывым,
Ты б двойчы жыў: у вершы раз і ў ім.
18
Я з летнім днём цябе не параўнаю,
Мілей, вышэй ты хараством сваім.
Суровы вецер крышыць кветкі мая,
І лета борзда коціцца за ім.
То з неба Вока паліць нас зацята,
То знікне так, што не відаць нідзе.
Прыгожага бывае малавата,
Дзе выпадковасць нашы дні вядзе.
Тваё ж не зменіцца ніколі лета,
І смерць не зможа пахваліцца тым,
Што ты забраны назусім са свету:
Знайшоў бяссмерце ў вершы ты маім.
Ты будзеш жыць, аж покуль будуць людзі,
І будуць вочы бачыць, дыхаць грудзі.
19
О час! Льву — прытупі ты кіпцюры,
У тыгра злога — з пашчы іклы рві,
Прымусь зямлю глытаць свае дары
І фенікса спалі ў яго крыві;
Тасуй наш год, рабі што хочаш з ім,
Круці наш свет, як здумаеш калі, -
Адзін злачын забараню пры тым,
Злачын страшнейшы самы на зямлі.
Ты не чапай любімага чала,
Яго пяром старэцкім не крані,
