kaj lau mia opinio ciuj estis malproksimaj mejle.
Tuj kiam unu el la Skotoj, kiuj estas kun ni, audis la kornblovegon, li diris, ke ne perdu tempon sed staru en vicon, kaj ilin ataku. Mi diris al li, ke ni batalos la friponojn, se li nin komandus.
Ne vicigante, ili staris disamase, kaj rigardis nin sovage. Sed vidante, ke ni atakos, ili pafis sagojn, kiuj kvankam boncelite, nin ne atingas. Ni haltis por pafi, tiam alrajdis laueble por ataki ilin, glavon enmane, komanditaj de la kuraga Skoto.
Tuj kiam ni atingis ilin, ili kuregis dekstren kaj maldekstren, sed tri el ili, ciu havante glavegon, sin defendis kaj laueble penis revoki la ceterajn. Nia Skoto rajdadis proksimen al ili, kaj pafiltenile dejetis unu de lia cevalo, mortpafis alian, kaj la tria forkuris. Tiel finigis la batalo. Cio kion ni perdis, estis la safcasajo; neniu estis vundita.
Tiamaniere ni iris de loko al loko; fine vojagis al la cefurbo de la nordaj maroj, guste unu kaj duonon jarojn de kiam ni lasis Cingon.
Fine mi ensipigis por mia hejmlando, kiun mi lasis antau dek jaroj, nau monatoj kaj tri tagoj.
Kaj nun mi finos tiun-ci historion pri mia vivo. Havante la agon de tri dudekojn da jaroj, mi sentas, ke alvenas la tago, pri kiu mi pregas, mi eniros en la maron de paco kaj amo, kiu ne havas ondojn au bordojn escepte tiujn de feliceco senfina.
