Прыняўшы такое рашэнне, я пачаў думаць, як мне лепей зрабiць: ехаць на плыту цi плысцi самому, як першы раз. Я вырашыў, што зручней будзе плысцi. Толькi на гэты раз я ўжо распрануўся ў шалашы, застаўшыся ў адной сподняй у клеткi сарочцы, у палатняных штанах i скураных пантофлях на босыя ногi. Як i першы раз, я ўзлез на карабель па канату, затым збiў новы плыт i перавёз на iм многа карысных рэчаў. Па-першае, я забраў усё, што адшукаў у кладоўцы нашага цесляра, менавiта: два цi тры мяхi цвiкоў (вялiкiх i дробных), адвёртку, тузiны два сякер, а галоўнае - такую карысную рэч, як тачыла.
Потым я прыхапiў некалькi рэчаў, якiя я знайшоў у нашага кананiра*: тры жалезныя ламы, дзве бочкi з ружэйнымi кулямi i крыху пораху.
* Кананiр - той, хто страляе з гарматы, артылерыст.
Потым я адшукаў на караблi яшчэ кучу ўсякага адзення ды яшчэ прыхапiў запасны ветразь, гамак, некалькi матрацаў i падушак. Усё гэта я склаў на плыце i, на вялiкае маё здавальненне, даставiў на бераг як мае быць.
Адпраўляючыся на карабель, я баяўся, каб за маю адсутнасць на мае харчы не напалi якiя-небудзь драпежнiкi. На шчасце, гэтага не здарылася.
Толькi нейкi звярок прыбег з лесу i рассеўся на адным з маiх куфраў. Убачыўшы мяне, ён адбег крыху ўбок, але зараз жа спынiўся, стаў на заднiя лапы i з непарушным спакоем, без нiякага страху, глядзеў мне проста ў вочы, нiбыта жадаў пазнаёмiцца са мною.
Звярок быў прыгожы, падобны на дзiкага ката. Я прыцэлiўся ў яго са стрэльбы, але ён не здагадваўся, якая небяспека яму пагражае, i нават не крануўся з месца. Тады я кiнуў яму кавалак сухара, хоць з майго боку гэта было i неразумна, таму што сухароў у мяне было мала i мне трэба было быць ашчадным. Аднак звярок мне так спадабаўся, што я не пашкадаваў яму гэты кавалак сухара. Ён падбег, абнюхаў сухар, з'еў яго са смакам i аблiзнуўся.
Вiдаць было, што ён чакае яшчэ. Але я не даў яму больш нiчога. I ён пасядзеў трошкi i пайшоў.
Пасля гэтага я ўзяўся будаваць сабе палатку. Я зрабiў яе з ветразяў i жэрдак, якiя нарэзаў у лесе. У палатку я перанёс усё, што магло сапсавацца ад дажджу i на сонцы, а вакол нагрувасцiў пустых куфраў i скрынак на выпадак раптоўнага нападу людзей цi дзiкiх звяроў.
Знадворку ўваход у палатку я загарадзiў вялiзнай скрыняй, паставiўшы яе бокам, а з сярэдзiны загарадзiўся дошкамi. Затым я паслаў на зямлi пасцель, паклаў ля ўзгалоўя два пiсталеты, а з боку ад пасцелi - стрэльбу i лёг.
Пасля караблекрушэння гэта была першая ноч, калi я спаў у пасцелi. Я без просыпу праспаў да ранiцы, таму што ў папярэднюю ноч спаў вельмi мала, а ўвесь дзень працаваў не прысядаючы: спачатку грузiў рэчы з карабля на плыт, а потым перапраўляў iх на бераг.
Нiхто, я думаю, не валодаў такiм велiзарным складам рэчаў, як я цяпер. Але мне ўсё здавалася мала. Карабель быў цэлы, i пакуль яго не знесла ўбок, пакуль на iм заставалася хоць адна рэч, якую я мог выкарыстаць, я лiчыў неабходным вывезцi адтуль на бераг усё, што магчыма. Таму кожны дзень я накiроўваўся туды ў час адлiву i прывозiў усё новыя i новыя рэчы.
Асаблiва паспяховым было маё трэцяе падарожжа. Я разабраў усе снасцi i забраў з сабою ўсе вяроўкi. Гэты раз я прывёз вялiкi кавалак запаснога брызенту, якiм у нас карысталiся, калi трэба было рамантаваць ветразi; i бочачку пораху, якая падмокла i якую спачатку я пакiнуў на караблi. Нарэшце, я пераправiў на бераг усе ветразi; толькi давялося парэзаць iх на кавалкi i перавезцi часткамi. Зрэшты, мне не было чаго шкадаваць: ветразi мне патрэбны былi зусiм не для мараплавання. Уся каштоўнасць iх заключалася ў тым, што яны былi пашыты з брызенту.
Цяпер на караблi не засталося нiчога, што б здолеў забраць адзiн чалавек. Засталiся толькi грувасткiя рэчы, за якiя я i ўзяўся ў наступны рэйс. Я пачаў з канатаў. Кожны канат я разразаў на кавалкi такой велiчынi, каб мне не вельмi цяжка было з iмi спраўляцца, i кавалкамi перавёз тры канаты. Апрача таго, я забраў на караблi ўсе жалезныя часткi, якiя толькi здолеў ададраць з дапамогай сякеры. Затым я ссек усе рэi, якiя яшчэ заставалiся на караблi, пабудаваў плыт большы за ранейшыя i, склаўшы на яго ўвесь гэты цяжар, паплыў да берага.
На гэты раз мне не пашанцавала: мой плыт быў такi цяжкi, што кiраваць iм было амаль немагчыма. Калi я, нарэшце, зайшоў у бухтачку i накiраваўся да берага, дзе была складзена ўся мая маёмасць, плыт раптам перакулiўся, i я апынуўся ў вадзе з усiм маiм грузам. Я не патануў таму, што гэта адбылося непадалёк ад берага, аднак амаль увесь мой груз быў пад вадою; галоўнае, што патанула жалеза, якiм я так даражыў.
Праўда, калi пачаўся адлiў, я выцягнуў на бераг амаль усе кавалкi каната i некалькi кавалкаў жалеза. Гэта мяне вельмi стамiла, бо за кожным кавалкам мне даводзiлася ныраць у ваду.
Мае паездкi на карабель працягвалiся з дня ў дзень, i кожны раз я прывозiў што-небудзь iншае.
Ужо трынаццаць дзён жыў я на выспе i за гэты час адзiнаццаць разоў пабыў на караблi i перавёз на бераг усё, што толькi здолелi зрушыць дзве чалавечыя рукi. Не сумняваюся, што, калi б цiхае надвор'е пратрымалася яшчэ, я перавёз бы па частках i ўвесь карабель.
Рыхтуючыся да дванаццатага рэйса, я заўважыў, што ўзнiмаецца вецер. Тым не менш, дачакаўшыся адлiву, я накiраваўся да карабля. Мне здавалася, што я так аблазiў нашу каюту, што знайсцi там што-небудзь ужо было немагчыма. Аднак раптам на вочы мне трапiла маленькая шафа з дзвюма скрынкамi; у адной я знайшоў тры брытвы, нажнiцы i з тузiн цудоўных вiдэльцаў i нажоў; у другой скрынцы ляжалi грошы, часткова эўрапейскай, часткова бразiльскай срэбнай i залатой манетай, - усяго каля трыццацi шасцi фунтаў стэрлiнгаў.
Я пагардлiва ўсмiхнуўся, гледзячы на гэтыя грошы.
- Непатрэбнае смецце, - прамовiў я. - Навошта ты мне цяпер патрэбна? Усю кучу золата я з ахвотай зараз аддаў бы за любы з гэтых капеечных нажоў. Нават калi б ты ляжала цяпер на падлозе, я i тады не сагнуўся б, каб падняць цябе. Мне няма чаго з табою рабiць. Дык iдзi ж на дно марское.
Але, падумаўшы крыху, я ўсё-такi загарнуў грошы ў кавалак брызенту i забраў iх з сабою.
Мора бушавала ўсю ноч, i калi ранiцой я выглянуў са свае палаткi, ад карабля не засталося i следу. Цяпер я мог цалкам займацца пытаннем, якое непакоiла мяне з першага дня: што мне рабiць, каб на мяне не напалi драпежныя звяры цi дзiкiя людзi? Якое жытло сабе збудаваць? Выкапаць пячору цi паставiць палатку?
Нарэшце я вырашыў зрабiць i тое i другое.
Да гэтага часу я ўжо ўпэўнiўся, што месца, якое я аблюбаваў на беразе, не прыгоднае для пабудовы жытла: гэта была нiзкая балоцiстая мясцiна каля самага мора. Жыць у такiх мясцiнах вельмi шкодна. Да таго ж там не было паблiзу прэснай вады. Я вырашыў адшукаць iншае месца, больш прыгоднае для жытла. Мне патрэбна было, каб жытло маё мела засцярогу ад сонечнай спёкi i ад драпежнiкаў; каб яно стаяла ў такiм месцы, дзе няма вiльгацi; каб непадалёку была прэсная вада. Апрача таго, я абавязкова хацеў, каб з майго дома было бачна мора.
'Можа здарыцца, што непадалёк ад выспы з'явiцца карабель, - казаў я сабе, - а калi я не буду бачыць мора, я здолею прапусцiць гэты выпадак'.
Як бачыце, мяне ўсё яшчэ не пакiдала надзея.
Пасля доўгiх пошукаў я нарэшце знайшоў прыдатную мясцiну для пабудовы жытла. Гэта была невялiкая гладкая пляцоўка на схiле высокага пагорка. Ад вяршынi да самай палянкi пагорак спускаўся крутой сцяной, так што я мог не баяцца нападу зверху. У гэтай сцяне каля самай палянкi было невялiкае паглыбленне, як быццам уваход у пячору, аднак нiякай пячоры там не было. Вось тут, якраз супроць гэтага паглыблення, на зялёнай палянцы я i вырашыў паставiць палатку.
Мясцiна гэта знаходзiлася на паўночна-заходнiм схiле пагорка, i таму яна амаль да самага вечара заставалася ў цянi. А пад вечар яе асвятляла сонца.
Перш чым ставiць палатку, я ўзяў завостраны кiй i выпiсаў iм перад самым паглыбленнем паўкруг, ярдаў* каля дзесяцi ў дыяметры.
* Ярд - ангельская мера даўжынi; роўны 0,9144 метра.
Затым па ўсяму паўкругу я набiў у зямлю ў два рады высокiх моцных калоў, завостраных зверху. Памiж двух радоў калоў я пакiнуў невялiкi прамежак i забiў яго да верху абрэзкамi канатаў, прывезеных з карабля. Я склаў iх у рады, адзiн на другi, а з сярэдзiны ўмацаваў агароджу падпоркамi. Агароджа ў мяне атрымалася выдатная: нi пралезцi праз яе, нi пералезцi цераз яе не здолеў бы нi звер, нi чалавек. Гэта праца патрабавала многа часу i сiлы. Асаблiва цяжка было насекчы ў лесе жэрдак, перанесцi iх на месца пабудовы, абчасаць i ўбiць у зямлю.
Плот быў суцэльны, дзвярэй не было. Заходзiў я ў сваё жытло i выходзiў з яго, карыстаючыся лескамi.
