Лебядзя заб’е ці так, ці з умыслу,Лебядзя заб’е ці лятучай стралой,Ці так скруціць шыю яму белую, —Хто заб’е, той сам памрэ у возеры, —Ня губі, злы, жыцьця лебядзінага!' Так сказаўшы, плаваў цар сярэдзінай, Плаваў, абтрасаў ён пёркі белыя, Ўзмахіваў крыламі лебядзінымі, Ой, хаваўся ў чыстым, сінім возеры… Выйдзе ён, як людзюхны зьвядуцца ўсе Выйдзе ён з-пад возера глыбокага, Узмахне крыламі бела-беламі, Прызаве жанок сваіх лябёдачак Са дзяцьмі малымі, лебядзёнкамі. Будуць над людзямі яны суд судзіць, Суд судзіць над імі і адказ прасіць…'
