Kozacy, Chinczycy, Arabowie, archeolodzy, degeneraci, nekromanci, terrorysci, opozycjonisci, a nawet Obcy – tak przedziwny kalejdoskop bohaterow pojawia sie w dwunastu opowiadaniach z najnowszego zbioru Andrzeja Pilipiuka „Rzeznik drzew”. Jest smiesznie, strasznie, powaznie, a bywa tez refleksyjnie. Czyli – jak zwykle u Pilipiuka – rozrywka przez duze „R”, na bardzo dobrym, literackim poziomie.Andrzej Pilipiuk to jeden z najbardziej poczytnych polskich pisarzy mlodego pokolenia. Archeolog z wyksztalcenia, debiutowal jeszcze w studenckich czasach na lamach „Fenixa” opowiadaniem „Hiena” (1996r.), otwierajacym cykl opowiesci o Jakubie Wedrowyczu – degeneracie, bimbrowniku i egzorcyscie. Ten dosc niezwykly bohater zyskal ogromna sympatie czytelnikow, nie tylko zreszta w Polsce. Do dzis ukazalo sie ponad 60 opowiadan o egzorcyscie – amatorze, zebranych w pieciu tomach: „Kroniki Jakuba Wedrowycza”, „Czarownik Iwanow”, „Wezmisz czarno kure…”, „Zagadka Kuby Rozpruwacza” i „Wieszac kazdy moze”. Kazdy z nich okazal sie bestsellerem, a Andrzej Pilipiuk stal sie jednym z najbardziej poczytnych pisarzy.W ciagu ostatnich siedmiu lat zyskal tez slawe jednego z najbardziej tworczych. Jest m. in. autorem trylogii o alchemiku Sedziwoju, kuzynkach Kruszewskich i ksiezniczce Monice („Kuzynki”, „Ksiezniczka”, „Dziedziczki”), trylogii „Norweski dziennik” („Ucieczka”, „Obce sciezki”, „Polnocne wiatry”), a takze… kilkunastu tomow kontynuacji przygod Pana Samochodzika. Z racji na ta wyjatkowa kreatywnosc Pilipiuk sam siebie okresla – z przymruzeniem okaz – mianem „Wielkiego Grafomana”.Oczywiscie grafomania jest grzechem, o ktory nie sposob Pilipiuka posadzac. Wszystkie jego ksiazki, stojace na bardzo dobrym, literackim poziomie, cechuje wyjatkowa starannosc jezykowa. Przy tym Andrzej Pilipiuk jest znakomitym gawedziarzem, mistrzem krotkiej formy, historyjek z niespodzianka, dreszczykiem i humorem. „Rzeznik drzew”, trzeci po „Czerwonej goraczce” i „2586 krokach”, zbior opowiadan jest tego najlepszym dowodem.Ksiazka, ktora ukazala sie przed kilkoma dniami nakladem wydawnictwa „Fabryka Slow”, powinna byc oznaczona przez wydawce specjalna sygnatura: „Uwaga, czasopozeracz! Wciaga!”. Podobnie jak wiekszosc „pilipiukow” czyta sie z duza przyjemnoscia, a oderwac sie bardzo trudno. W „Rzezniku drzew” dostajemy mieszanke praktycznie wszystkich odmian literatury fantastycznej – czarna humoreske („Szkolenie”), horror a’la King („Poddasze”, „Serce kamienia”), fantastyke historyczna („Sprawa Filipowa”), czy quasi fantasy („Poloz”). Nie zabraklo oczywiscie ulubionych przez Pilipiuka motywow – podrozy w czasie, egzorcyzmowania zlych duchow, czy archeologow natrafiajacych na mroczne tajemnice.Osobiscie, za najlepsze ze zbioru uznalismy trzy opowiadania: „Serce kamienia”, „Bunt szewcow” i „Teatralna opowiesc”, ale pozostale rowniez trzymaja wysoki poziom. Dodatkowa zaleta lub wada – w zaleznosci od upodoban czytelnika – „Rzeznika drzew” jest kompletny brak Jakuba Wedrowycza. Choc milosnicy tej postaci moga byc spokojni – na forach internetowych Andrzej Pilipiuk obiecal, ze egzorcysta – bimbrownik na pewno jeszcze powroci.