To, co wyroznia 'Nieznosna lekkosc bytu' – to wielokierunkowosc, wieloplaszczyznowosc tej ksiazki. Kiedy zabieramy sie do czytania jakiejs powiesci, czesto znamy zarys jej fabuly, wiemy, co po kolei sie wydarzy czy tez, nie daj Boze, jak ksiazka sie skonczy. W „Nieznosnej lekkosci bytu” zakonczenie nie ma znaczenia, co pozwala nam tak naprawde skupic sie na calej tresci ksiazki. Piszac o wielokierunkowosci mam na mysli to, ze Kundera laczy w tej powiesci historie, romans, filozofie i dramat czlowieka, dramat milosci w jedna calosc. Jeden z internautow zarzucil autorowi, ze moglby po prostu swoje przemyslenia zawrzec w esejach, ze niepotrzebnie zrobil z tego powiesc. Ale wlasnie to, ze „Nieznosna lekkosc bytu” rozni sie budowa od innych klasycznych powiesci, stanowi jej atut – bo nieczesto trafia sie na ksiazke, w ktorej autor opowiada o swoich przemysleniach, piszac o bohaterach wtraca swoje „Mysle, ze” „Moim zdaniem” i tak dalej…Historia milosci przedstawiona w tej powiesci to studium psychologiczne zwiazku dwojga ludzi, studium psychiki mezczyzny i kobiety. Tomasz i Teresa – bo tak nazywaja sie bohaterowie – reprzentuja dwa zupelnie inne sposoby myslenia. On, szanowany lekarz – nieustannie ugania sie za kobietami, w pewnym momencie stwierdza, ze przez cale zycie posiadl ponad dwiescie kobiet… Teresa za to wychowala sie na wsi, nigdy nie zaznala wielkomiejskiego zycia i kiedy poznaje Tomasza, chwyta sie go jako jedynej deski ratunku, jedynej mozliwosci wyrwania sie ze znienawidzonego swiata brudu, alkoholu… Kiedy zaczynaja byc razem, Tomasz nie rezygnuje ze swojego poligamicznego trybu zycia – nadal odwiedza swoje kochanki… a Teresa umiera z zazdrosci, zaczynaja sie w jej snach pojawiac koszmary – tu Kundera przenosi nas na kilka momentow w surrealistyczny swiat snow, ktore sa dla niego punktem wyjscia do analizy psychiki kobiety…Spotkanie Teresy i Tomasza jest dzielem przypadku – i to, okazuje sie, nie jednego, ale az szesciu. Kundera w swietny sposob ukazuje ciag zdarzen, ciag przypadkow, ktore musialy zajsc, aby ta para mogla sie spotkac. „To co pewne – pisze Kundera – to co nieuchronne – jest nieme. Tylko przypadek do nas przemawia”*. Przypadek jest wrecz jednym z bohaterow tej ksiazki – autor pokazuje, jak bawi sie bohaterami, jak zbliza ich i oddala od siebie, jak wrecz decyduje o ich istnieniu…„Slownik niezrozumialych slow” – wedlug wielu czytelnikow jedna z ciekawszych czesci ksiazki. W kazdym zwiazku oprocz nici porozumienia miedzy partnerami istnieje wiele pojec, co do ktorych kazdy z partnerow ma inne zdanie – Kundera ubral je wlasnie w „Slownik niezrozumialych slow”, ktory zawiera zarowno pojecia ogolne – takie jak „muzyka” czy „wiernosc”, jak i slowa bedace charakterystycznymi tylko dla danego zwiazku…Ksiazke polecam wszystkim szukajacym czegos 'innego', czegos oryginalnego w europejskiej literaturze oraz tym, ktorzy szukaja w ksiazkach czegos wiecej niz tylko ciekawej fabuly.