высокую агульную культуру, яшчэ ўласцiвы лёгкi правiнцыялiзм. Ён выбраў столiк у далёкiм кутку i сказаў афiцыянту, каб той паспяшаўся.
Ды цi ж мог ён ведаць, што ў гэты такi цiхi на першы погляд рэстаранчык хутка пачнуць збiрацца на штомесячнае пасяджэнне гурманы з клуба аматараў галаўня па-рамбалiтанску? Толькi яму прынеслi абед, як у залу адзiн за адным пацягнулiся ружовашчокiя мужчыны. Яны ўмомант занялi сем столiкаў на чатырох чалавек кожны. Гэты раптоўны наплыў вымусiў Дэнi нахмурыцца, а неўзабаве, як i трэба было чакаць, да яго столiка падышоў ветлiвы метрдатэль.
- Выбачайце, мсье, калi ласка, - сказаў гэты гладка паголены франт Дэнi, цi не маглi б вы дазволiць нам пасадзiць побач з вамi мадэмуазель?
Дэнi паглядзеў на дзяўчыну i зноў нахмурыўся.
- Мне было б вельмi прыемна, - адказаў ён, прыўзняўшыся.
- Дзякую, мсье, - праспявала дзяўчына музычным голасам. Голасам музычнае пiлы, калi ўжо быць дакладным.
- Калi ўжо дзякуеце вы, - адказаў ёй Дэнi, - то што застаецца мне, як не аддзякаваць вам?
- Гэта лёс, - зноў падала голас прыгажуня i адразу ўпусцiла сумачку, якую Дэнi злавiў на ляту.
- О! - ускрыкнула дзяўчына. - У вас неверагодная рэакцыя!
- Але, - згадзiўся Дэнi.
- У вас вельмi дзiўныя вочы, - дадала яна хвiлiн праз пяць. - Яны нагадваюць... нагадваюць...
- Ну што вы, - крыху саромеўся Дэнi.
- Гранаты, - скончыла дзяўчына.
- Што зробiш, вайна, - пачаў быў адказваць Дэнi.
- Я вас не зусiм разумею.
- Я думаў, - удакладнiў Дэнi, - што, гледзячы на мае вочы, вы прыгадаеце рубiны, але ж вы сказалi ўсяго толькi пра гранаты, i я адразу падумаў пра абмежаваннi, якiя прыносiць з сабой вайна, i пра суадносiны вынiку i прычыны.
- Вы скончылi Вышэйшую школу палiтычных навук? - спыталася чарнявая лань.
- Каб нiколi больш туды не вяртацца.
- А вы хлопец што трэба, - кiнула камплiмент дзяўчына, якая мела звычку з кожным новым знаёмым прыкiдвацца нявiннiцай.
- Я ахвотна сказаў бы тое самае i пра вас, - ветлiва адказаў Дэнi.
Яны разам выйшлi з рэстарана. Ашуканка сказала ваўкалаку, што мае непадалёку, у гатэлi 'Выцiскалка грошай', шыкоўны пакойчык.
- Хадзем паглядзiм мае японскiя эстампiкi, - шапнула яна Дэнi на вуха.
- А цi ж можна? - занепакоiўся Дэнi. - Цi не патурбуем мы каго з вашых родных?
- Я, можна сказаць, сiрата, - уздыхнула малышка, выцiраючы слязiнку кончыкам танюсенькага пальчыка.
- Як мне шкада вас! - ветлiва паспачуваў ёй галантны кавалер.
Iдучы за ёю ў гатэлi, Дэнi заўважыў, што парцье ў калiдоры чамусьцi не было, а ружовы плюш, якога тут было надта ўжо багата, надаваў установе даволi падазроны выгляд. Але ўзнiмаючыся па лесвiцы, ён дазволiў усё ж дзяўчыне, каб разгледзець як след яе жаночыя вартасцi, апярэдзiць сябе на некалькi прыступак.
Думка аддацца распусце з жанчынаю здалася яму спачатку агiднай, пасля смешнай, але ўспамiн пра здарэннi ў лесе адагнаў сумненнi, i неўзабаве ваўкалак пачаў на практыцы ажыццяўляць тыя веды, якiя набыў вiзуальна. Прыгажуня прытворна стагнала, выказваючы неверагоднае задавальненне, але наiўны, малаадукаваны ў гэтай навуцы Дэнi не прыкмецiў фальшу.
Ледзь ён апрытомнеў (дарэчы, даволi абыякавы да ўсяго таго, што адчуў з жанчынаю), як раптам зазвiнеў гадзiннiк. Усё яшчэ бледны, нiбы мярцвяк, ён, цяжка дыхаючы, расплюшчыў вочы i са здзiўленнем убачыў, што дзяўчына, нахiлiўшыся i павярнуўшыся да свайго кавалера, з вашага дазволу, задам, спрытна корпалася ў кiшэнях яго пiнжака.
- Вы шукаеце маю фотакартку? - спытаўся ён раптам у яе.
Адразу гэтая здагадка ўсцешыла яго, але па тым, як здрыганулася дзяўчына, Дэнi зразумеў, што ён дужа памыляўся.
- Э-э... але... але, мой любы, - сказала прыгажуня, не разумеючы, цi смяецца ён, цi гаворыць сур'ёзна.
Дэнi нахмурыўся. Ён устаў, падышоў да яе i праверыў свой партфель.
- Я бачу, вы адна з тых брыдотных самак, пра непрыстойнасць якiх можна даведацца з раманаў мсье Марыяка! - зрабiў выснову Дэнi. - Сцерва.
Ашуканка збiралася адказаць як след гэтаму ёлупу, трасца яму ў бок, сказаць, вылаяўшыся не раз, што ён абрыдаў ёй i што яна на яго плявала, бо не такая яна дурная, каб класцiся ў ложак з такiм недаробкам дзеля задавальнення, але замест гэтага анямела ад бляску вачэй ачалавечанага ваўка. Маленькiя чырвоныя праменьчыкi працiналi i паралiзоўвалi чарнявую прыгажуню.
- Зрабiце ласку, адзеньцеся i выйдзiце хутчэй вон! - загадаў ёй Дэнi.
Ваўкалак вырашыў раптам, каб павялiчыць эфект, завыць. Ён нiколi гэтага не рабiў, але, нягледзячы на нявопытнасць, завыў вельмi жудасна.
Напалоханая да смерцi прастытутка моўчкi мiгам апранулася i выскачыла з нумара. Дэнi застаўся адзiн - i засмяяўся. Ён адчуваў у сабе штосьцi распуснае, нешта такое, што распальвала яго.
- Гэта смак помсты, - сказаў ён сам сабе.
Ён прывёў сябе ў парадак i выйшаў. Была ноч, i бульвар залiвала цудоўным святлом.
Не зрабiў Дэнi i двух крокаў, як да яго падышлi тры мужчыны ў занадта ўжо кiдкiх светлых касцюмах, новых капелюшах i да бляску наваксаваных чаравiках.
- Пагаворым? - сказаў худзейшы, смуглявы, з тонкiмi вусiкамi.
- Не прыкiдвайся дурнем, - працадзiў праз зубы другi, чырвоны i квадратны.
- Зойдзем сюды, - прапанаваў смуглявы, калi яны праходзiлi мiма бара.
Дэнi зайшоў. Заiнтрыгаваны, ён усё яшчэ думаў, што прыгода гэтая была толькi жартам.
- Вы гуляеце ў брыдж? - спытаўся ён у мужчын.
- Зблытаеш нашы карты, атрымаеш па зубах - будзе тады табе брыдж, змрочна адказаў чырвоны квадратны. Здавалася, што ён быў дужа раз'юшаны.
- Вось што, шаноўны, - сказаў смуглявы адразу пасля чырвонага, - вы толькi што даволi няветлiва абышлiся з дзяўчынаю.
Дэнi зарагатаў.
- Ды ён здзекуецца з нас, морда! - сказаў чырвоны. - Нiчога, зараз яму стане сумна.
- Бачыш, - дадаў смуглявы, - мы крыху сябруем з гэтай дзяўчынкай.
Дэнi зразумеў усё.
- Бачу, - сказаў ён. - Вы - 'каты'.
У сутэнёраў ажно твары выцягнулiся ад такой знявагi: нячаста iм даводзiлася чуть гэтую пагардлiвую мянушку людзей iх занятку.
- Ты не жартуй! - пагрозлiва папярэдзiў Дэнi квадратны.
Дэнi паглядзеў на iх.
- Здаецца, зараз я раззлуюся, - сказаў ён рашуча. - Такое са мной упершыню, але я пазнаю гэта пачуццё. Я шмат чытаў пра яго.
На тварах у сутэнёраў застыла збянтэжанасць.
- Ты што, фраер, думаеш нас напалохаць? - спытаўся чырвоны.
Трэцi гаварыў мала, а сцiснуў кулак i замахнуўся, але не паспеў данесцi яго да падбародка Дэнi, як ваўкалак ухiлiўся, злавiў мужчыну за руку i сцiснуў запясце. Пачуўся хруст.
На галаву Дэнi цяжка апусцiлася бутэлька - ён заморгаў i адступiў.
- Мы цябе зараз прыдушым, - сказаў смуглявы.
Бар апусцеў. Дэнi пераскочыў столiк i квадратнага мужчыну. Збянтэжаны, той разявiў рот, але ўсё ж такi паспеў ухапiцца за замшавы ваўкалакаў чаравiк.
Адбылася кароткая бойка. Дэнi падышоў да люстэрка. Каўнер у кашулi быў разарваны, праз шчаку
