Зiрнеш i ўнiкнеш: прад табою
Мо князь з графiняю якою!
Так далiкатна спацыруюць
I не гавораць, а варкуюць!
Або спаткаеш генерала,
Яго ўся Вiльня, пэўна, знала:
У медалях уся грудзiна!
I што за погляд! што за мiна!
Ну ж i паноў! не дай ты Божа!
Антось стрымацца ледзьве можа
Няхай iм дрэннае прыснiцца,
Каб тым панам не пакланiцца.
Ды Верас з дзядзькi тут смяяўся.
- Ты не ўважай, што ён убраўся,
Гальштук павесiў i манiшку,
А каб раздзець яго, брацiшку,
То пэўна ходзiць без кашулi,
На ланцужку - кусок цыбулi.
Па вiду пан i ходзiць панам,
А спiць напэўна пад парканам,
Таго й глядзiць, каб што ўварваць...
Такiх паноў - хоць гацi гаць!
Чым болей дзядзька разглядаўся,
Ён тым мацней тут захапляўся.
Якi тут рух i беганiна!
Як ззяюць вокны магазiнаў!
I колькi тут дабра, багацця!
А колькi слёз у iм, пракляцця?
Якiя брычкi i карэты!
А для каго ўся роскаш гэта?
Антосю стала чагось смутна.
Цi гэта роскаш так атрутна,
Што голас зайздрасцi ўзбудзiла
I свой адбiтак палажыла?
Цi то пратэст, бунт процiў здзеку,
Якi пануе тут адвеку
I дзелiць люд на дзве галiны,
На дзве няроўныя часцiны:
На багачоў i на галоту?
Адным - сланяцца каля плоту
Сваiх задворкаў цёмна-брудных
У мыслях-думках шэра-будных,
Жыць у гразi, хадзiць сляпымi
Ў iмгле пустой i ў едкiм дыме,
Цярпець пакорлiва, малiцца
I з гэтай доляю гадзiцца,
А ўсе надзеi на збавенне
I на канец таго мучэння,
Якi настане ўсё ж нарэшце,
На той бок смерцi перанесцi!
Другiм - тут рай i панаванне
I ўсiх дабротаў спажыванне.
Ты iм служы, ты iм працуй
I нейкi страх прад iмi чуй.
- Ото, брат, горад! от дамiшчы,
Ото дзе сыпалi грашышчы!
Якiя вежы i касцёлы!
Як толькi iх трымаюць долы!..
Зiрнi, зiрнi: гара якая!
На ёй i будка цагляная...
Ото б адтуль зiрнуць на горад!
Забыўся дзядзька i пра голад
I падбiвае сябра Грышку
Ўзысцi на тую гару-вышку.
Яна так пышна, так высока
I так ласкае тваё вока!
А гэты скат такi зялёны!
Там каштаны, там лiпы, клёны
Глядзяць здалёк адным кустом,
Адным вялiзарным шатром.
Прашпект, касцёл сябры мiнулi
I ў сквер зялёны павярнулi.
Ў цяньку развесiстых галiнак
Дарожкi ўюцца мiж раслiнак,
Такiя чыстыя, аж мiла.
I люду мноства тут хадзiла,
Найболей моладзь гарадская,
Ды худасочная, благая,
Ўсё панiчы-зухi, паненкi,
А станiк iх, бы ў восак, ценкi;
Iдуць, шнуруюць па дарожках,
А чаравiчкi на iх ножках
Так i паскрыпваюць, спяваюць,
Нiбы капыцiкi мiльгаюць;
Iдуць, спусцiўшы вачаняткi,
На погляд цiхi, як ягняткi.
А панiчы снуюць стрыжамi,
Ў паненак цэляцца вачамi,
Так от i льнуць, як рой да грэчкi,
Як матылi на тыя свечкi.
На доўгiх лаўках пажылыя
Сядзяць паны, як бы святыя,
Багата ўсе яны адзеты,
Чытаюць кнiгi ды газеты.
Антось на ўсё глядзiць уважна,
I сам iдзе ён трохi важна,
Крыху асвойтаўся з панамi,
Iдзе, пагруквае нагамi.
Сябры тым часам сквер мiнулi,
Налева ўгору павярнулi;
Тут з будкi стораж iх спыняе:
