Павук пахаджываў з павою,
Як пан вяльможны, радавiты;
Ў кутку двара каля карыта
Шныралi качкi-плюскатухi;
Япрук заможны, лапавухi
Спацыраваў памiж платамi
I смешна ўскiдваў кумпякамi,
Калi часамi каля дому
Ён гукне, рохне па-свiному,
Здаецца, так, без дай прычыны,
I спрыт пакажа япручыны.
А каля кухнi пад аконцам
Сабакi грэлiся на сонцы
Таксама панскае пароды,
I iм было жыццё, выгоды.
Былi тут розныя будынкi:
Гуменцы, гумны i адрынкi,
Хлявы, i стайнi, i аборы,
Дабра, набытку былi горы.
Але ў машыне гаспадарскай,
Бы ў хiтрай штучыне слясарскай,
Згубiлась шруба - стоп, машына!
Няждана выпала пружына!
Рыгор-хурман хадзiў без дзела,
Спярша пабуркiваў нясмела,
Цяпер нiкога не баяўся,
Хадзiў i лёгенька хiстаўся:
Ён трохi стукнуў - цi не з гора?
- А ты чаго тут, мухамора?
Рыгор насеўся на кухарку.
Вось калi дам табе па карку!..
- Пайшоў! адстань! ото брыдота!
Прылез, як лысы чорт з балота!
- Эх, Наста! хочаш? ану, ў скокi!
Сказаў хурман i ўзяўся ў бокi,
Нагою тупнуў, закруцiўся,
Прысеў i ўстаў, заварушыўся
I то ўстае, то прысядае
I ногi ўперад выкiдае.
- Бадай ты спух! ото распуста!
А каб табе было, гад, пуста!
Няма нi сораму, нiчога...
Ды пашануйся ты хоць Бога.
Хоць бы граха ты пабаяўся!
Але Рыгор не сунiмаўся.
- Скачы, валяй i ты, Настуля!
Што ж? Калi гулi, брат, дык гулi!
Пан пойдзе ў рай, а мы з табою...
А мы - у букту з галавою!
- Пакiнь: нябожчык там, у доме!
Пайдзi праспiся на саломе!
I панi унь глядзiць! - Што панi?!
А я-то хто? пане-хурмане,
Дурное заткала ты! знаеш?
Чаму Рыгорам называеш?
Завi мяне... вяльможны пане!
- Няхай цябе зямля апране!
Ото брыда, ото завала:
Яшчэ каб панам называла!
Цi чулi людзi? Налiзаўся,
Як той сабака на разнiцы!..
- Но, но! бо пойдзеш без спаднiцы.
- Адстань! слатою навязаўся.
'На палiцы сланiна,
Панi пеўня смалiла,
А ў рандэльку стаiць лой,
Але не твой, не - не твой!'
А там, у доме, было гора:
Жывы i крэпкi яшчэ ўчора,
Сягоння быў ён нерухомы,
Глухi на ўсё, чужы жывому.
З засценку шляхта пасхадзiлась
I ў тым пакойчыку таўпiлась,
Дзе пан ляжаў у дамавiне.
- Няхай з святымi апачыне!
Ўздыхалi, хрышчучысь, старыя,
Схiлiўшы голавы сiвыя.
- Не кепскi пан быў! - гаварылi,
I цiха, стала адхадзiлi,
I доўга кучкамi стаялi.
Паны сюды з'язджацца сталi.
Ўсе леснiкi былi ўжо ў зборы,
У лепшым стражнiцкiм уборы:
У новых куртках са шнурамi,
А на грудзiнах са знакамi,
На шапках 'R' было з каронай,
Каўнер стаячы i зялёны.
Яны па два, па тры стаялi
Каля паркана i чакалi,
Пакуль куды iх не паклiчуць,
Стаяць i пану рая жычуць,
Збавення вечнага жадаюць,
Гавораць цiхенька, ўздыхаюць.
Паслухаць збоку iх - здавалась,
Што ўсе яны пасiрацелi,
А што на сэрцы яны мелi,
То тое ў сэрцы i асталась.
Ды толькi мушу я прызнацца:
Як пачынала ўжо змяркацца
I пана з плачам пахавалi,
Ўсе леснiкi пiлi, гулялi,
