Сартр Жан Поль
Герастрат (на белорусском языке)
Жан-Поль Сартр
Герастрат
Пераклаў Змiцер Колас
Людзi... На iх трэба глядзець з вышынi. Я гасiў святло i прыстройваўся каля акна: у iх нават i ў думках не было, каб нехта мог за iмi сачыць зверху. Яны клапоцяцца адно пра фасад, ну, часам яшчэ пра задворкi, але ўсё iх старанне разлiчана ўрэшце на гледача ў метр семдзесят. Цi задумваўся калi хто-небудзь з iх, як выглядае фетравы капялюш з сёмага паверха? Яны чамусьцi зусiм не дбаюць, каб абаранiць свае плечы i чарапкi кiдкiмi колерамi цi яркай тканiнай, яны не ўмеюць змагацца з гэтым вялiкiм ворагам Чалавечага: вертыкальнаю перспектывай. Я высоўваўся з акна, i мяне разбiраў смех: ну, дзе яна, дзе гэтая iх славутая 'пастава ўрост', якой яны так ганарацца: яны проста расплюшчвалiся аб ходнiкi, i з-пад плечаў у iх плазам высоўвалiся толькi доўгiя ногi.
На балконе сёмага паверха, вось дзе мне трэба было б пражыць усё жыццё. Бо маральная перавага заўсёды павiнна быць падмацаваная нейкiмi матэрыяльнымi сiмваламi, iначай - яна проста знiкае. Якая ж, урэшце, перавага над людзьмi была ў мяне? Перавага ў пазiцыi - болей нiчога: я паставiў сябе па-над тым чалавечым, што было ўва мне, i пачаў яго разглядаць. Менавiта таму мяне заўсёды вабiлi вежы сабора Нотр-Дам, пляцоўкi агляду на Эйфелевай вежы, царква Сакрэ-Кёр, мой сёмы паверх на вулiцы Дэлямбр. Усё гэта - цудоўныя сiмвалы.
Часам, вядома, даводзiлася спускацца на вулiцу. Каб схадзiць на працу, напрыклад. Я задыхаўся. Калi бачыш людзей на адным з iмi ўзроўнi, iх намнога цяжэй лiчыць за мурашак: яны кранаюць. Аднойчы я ўбачыў на вулiцы мерцвяка. Ён ляжаў нiцма. Яго перавярнулi, i аказалася, што ён у крывi. Я ўбачыў яго расплюшчаныя вочы, нейкi незразумелы выраз на твары, якi невядома пра што казаў, i ўсю гэтую кроў. Я стараўся сябе пераканаць. 'Ну i што, - думаў я, усё гэта хвалюе не болей за свежую фарбу. Ён проста ўквэцаў сабе нос у чырвонае, вось i ўсё'. Але потым я адчуў нейкую паскудную млявасць у нагах i ў патылiцы i самлеў. Мяне зацягнулi ў аптэку, пачалi тузаць за плечы i прымусiлi глынуць спiрту. Я быў гатовы ўсiх забiць.
Я ведаў, што яны мае ворагi, але ж яны - яны гэтага не ведалi. Яны любiлi адзiн аднаго i заўсёды трымалiся разам, локаць да локця; яны i мне часам дапамагалi - у тым, у сiм: яны ж лiчылi мяне за свайго, да iх падобнага. Але каб яны здолелi здагадацца хоць пра сама маленькую крыху праўды - яны б мяне скамiсавалi. Дарэчы, пазней яны так i зрабiлi. Калi спаймалi i даведалiся, хто я. Яны сцерлi мяне на дробны мак, бiлi ў камiсарыяце цэлыя дзве гадзiны, малацiлi кулакамi i давалi поўхi, выкручвалi рукi, раздзерлi ў шмоцце нагавiцы, а пасля, каб было чым закончыць, кiнулi на падлогу мае акуляры, i пакуль я iх шукаў, на карачках, бiлi мяне нагамi пад заднiцу i рагаталi. Я заўсёды прадбачыў, што гэтым скончыцца - мяне скамiсуюць: я ж не дужы i абаранiць сябе не магу. А некаторыя ўжо даўно на мяне палявалi: бамбiзы. Яны штурхалi мяне на вулiцы - каб пасмяяцца i каб пабачыць, што я буду рабiць. А я маўчаў. Я рабiў выгляд, што не разумею. I ўсё роўна - папаўся. Нездарма, вiдаць, ува мне заўсёды жыў гэты страх: гэта было прадчуванне. Зрэшты, вы, вядома, разумееце, што ў мяне былi i намнога сур'ёзнейшыя прычыны iх ненавiдзець.
А што да страху, дык усё пайшло намнога лепей з таго дня, як я купiў сабе рэвальвер. Дарэчы, калi ўвесь час носiш пры сабе якую такую штучку, якая можа выбухнуць цi нарабiць грукату, дык сапраўды адчуваеш сябе неяк мацнейшым. I вось я кожную нядзелю браў яго з сабой, соваў проста ў нагавiцы, у кiшэню, i iшоў прагуляцца - звычайна на бульвары. Я адчуваў, як ён адцягвае мне нагавiцы, што той краб, як халодзiць металам сцягно. Але пакрысе ад дотыку з целам ён саграваўся. Хада ў мяне была трошкi ненатуральная, збоку я, вiдаць, нагадваў тыпа, у якога пачалася эрэкцыя i чэлес кожны раз замiнае яму вольна ступiць. Тады я соваў руку ў кiшэню i папраўляў гэтую рэч. Часам я заходзiў у прыбiральнi - але, вядома, i там я быў таксама ўважлiвы, бо часта побач можа быць нейкi сусед, - я вымаў рэвальвер, узважваў яго ў руцэ i разглядаў яго дзяржанне з чорнымi краткамi i чорны курок, падобны на прыплюшчанае павека. А тыя, хто бачыў звонку мае расстаўленыя ногi i нiз калашын, думалi, што я мачуся. Але я - нiколi не мачуся ў публiчных прыбiральнях.
А аднойчы мне прыйшла ў галаву думка пастраляць у людзей. Гэта было суботнiм вечарам, калi я збiраўся да Леi - адной бландзiнкi, якая заўсёды цiкуе перад гатэлем на вулiцы Манпарнас. Мiж iншым, я нiколi не меў iнтымных сувязяў з нiводнай жанчынай: я ўпэўнены, што пасля адчуў бы сябе толькi абрабаваным. Вядома, на iх залазiш зверху, але ж потым яны праглынаюць сваiм вялiзным валасатым ротам тое, што ў вас пад жыватом, i мяркуючы па тым, што я чуў, якраз яны ў такiм абмене i выйграюць - i выйграюць многа. А я нiчога нi ў кога не прашу, i сам аддаваць нiчога не збiраюся. Прынамсi, каб я i рашыўся займець каханку, яна павiнна была б быць жанчынай фрыгiднаю i пакорлiваю i такой, каб пераносiла мяне з гiдлiвасцю. У першую суботу кожнага месяца я падымаўся з Леяй у нумар у гатэлi 'Дзюкэн'. Яна распраналася, i я разглядаў яе, не дакранаючыся. Здаралася, што яно выходзiла неяк само, проста ў нагавiцах, але часам я раней паспяваў вярнуцца дадому.
У той вечар Леi на звычайным месцы не было. Я крыху пачакаў, але так яе i не ўбачыўшы, вырашыў, што яна, вiдаць, захварэла. Тады быў пачатак студзеня i было вельмi холадна. Я быў расчараваны: я ўвогуле чалавек уражлiвы, а тады, ужо загадзя, я так жыва ўявiў сабе асалоду, якую павiнен атрымаць ад гэтага вечара. Праўда, на вулiцы Адэсы была яшчэ адна шлюха - брунетка, якую я даўно запрыкмецiў, - крыху пераспелая, але такая дзябёленькая i пухлявая; дый я ўвогуле нiколi не гiдзiўся пераспелымi: яны, калi распрануцца, па-мойму, выглядаюць яшчэ больш гола, чым iншыя. Але тая не ведала, якiя ў мяне ўмовы, i мне было крыху сорамна выкласцi ёй усё вось так - адразу з парога. Дый потым, я не надта давяраю розным новым знаёмствам: гэтыя бабы могуць схаваць у сябе за дзвярыма якогась паскуднiка, а потым, калi ўсё гатова, гэты тып раптам выскачыць i забярэ ў вас усе вашыя грошы. I лiчыце, што пашанцавала, калi яшчэ не надае кухталёў. Але ў той вечар на мяне найшла чорт ведае якая адвага. Я вырашыў зайсцi дадому па рэвальвер i потым паспрабаваць-такi з гэтай брунеткай.
Калi чвэрткай гадзiны пазней я падыходзiў да яе, маючы сваю зброю ў кiшэнi, я ўжо не баяўся нiкога. Пры поглядзе зблiзу яна паказалася нейкай няшчаснай i нечым нагадала маю суседку з дома насупраць, ад'ютантаву жонку. Я быў задаволены: я даўно ўжо хацеў пабачыць гэтую ад'ютанцiху галяком. Ранiцай, калi ад'ютант выпраўляўся на службу, яна апраналася пры адчыненых вокнах, i я часта хаваўся ў сябе за фiранкай, спадзеючыся яе заспець. Але яна, на жаль, прыбiралася ў глыбiнi пакоя.
У гатэлi 'Стэла' са свабодных нумароў заставаўся толькi адзiн - на пятым паверсе. Мы рушылi ўгору. Брунетка была даволi грузная i ледзь не на кожнай прыступцы спынялася, каб аддыхацца. Што да мяне, дык я адчуваў сябе выдатна: нягледзячы на свой жывот, я зусiм не пацею, i каб задыхацца, пяцi паверхаў мне мала. Калi мы дайшлi да пляцоўкi на пятым паверсе, яна спынiлася i, з цяжкасцю пераводзячы дых, прыцiснула правую руку да сэрца. У левай у яе быў ключ.
- Высока, - сказала яна i паспрабавала мне ўсмiхнуцца.
Я нiчога не адказаў, забраў у яе ключ i адчынiў дзверы. Потым, не вымаючы рэвальвера з кiшэнi, выставiў яго руляй наперад i адпусцiў толькi тады, калi запалiў святло. У пакоi было пуста. На мыйнiцы ляжаў пакладзены iмi маленькi квадратны кавалачак зялёнага мыла - каб было чым памыцца. Я ўсмiхнуўся: са мной ва ўсiх iх бiдэ ды квадратных кавалачках мыла нiякай патрэбы няма. Кабета ў мяне за спiнай яшчэ шумна дыхала, гэта мяне распаляла. Я павярнуўся, i яна пацягнулася да мяне губамi. Я яе адштурхнуў.
- Распранайся, - сказаў я.
У пакоi быў мяккi фатэль, я сеў i прымасцiўся як мага ўтульней. У такiя моманты я заўсёды шкадую, што не навучыўся палiць. Кабета зняла сукенку, потым спынiлася i скiнула на мяне недаверлiвым вокам.
- Як цябе завуць? - спытаў я, адкiдваючыся ў фатэлi.
- Рэне.
- Дык вось, Рэне, ты давай хутчэй, я чакаю.
- А ты што - не распранаешся?
- Ты давай, давай, - сказаў я, - пра мяне можаш не клапацiцца.
Яна скiнула да ног майткi, потым падабрала i акуратна паклала на сукенку разам са станiкам.
- А ты, аказваецца, маленькi пракуда, мой даражэнькi? Бач ты, якi гультай, - сказала яна. - Хочаш, каб усё за цябе зрабiла твая дзяўчынка?
Адначасова яна падышла i, абапершыся рукамi на падлакотнiкi, з цяжкасцю паспрабавала прымасцiцца ў мяне памiж ног на кукiшкi. Але я сурова яе падняў.
- Ну-ну, без гэтага, без гэтага, - сказаў я.
