- Хiба панскiя двары палiць? (Нiбыта жарт, але зусiм не жарт.)
- Нашто палiць? За гэта па астрогах цягаць пачнуць.
- А каб не цягалi?
- Дык тады i палiць не трэба было б.
Так i дайшлi з гаворкi неўзаметку да таго, што трэба палiць панскiя маёнткi.
- Чаго ж ты ўсё-такi варочаўся сюды, чалавеча? Калi варочаўся, дык, значыцца, дамоўку тут маеш. Дзе ж яна, што ты ў парабкi пайшоў?
Чалавек, калi ўжо зжыўся добра з усiмi парабкамi, калi ўжо ўведаў усiх, расказаў усё як мае быць пра сябе.
- Мяне як пагналi былi другi раз, дык жонка памерла, з нуды, з хваробы пасля нежывога дзiцяцi. Я думаю, што хата мая ўжо не стаяла доўга на тых пяцi дзесяцiнах зямлi. Калi я на трэцi год вярнуўся, пяць дзесяцiн адышлi пад асаднiка. Я стаў жабрак. Я пайшоў па свету шукаць работы. Меў я крыху работы ў горадзе. Пасля сюды падаўся. Нiчога цяпер не маю. Рукi свае адно.
- Каб ты ведаў, што давядзецца табе гэтак, дык не ратаваў бы тады на вайне таго палкоўнiка.
- А можа б, ты, чалавеча, - сказаў другi, - цяпер як-небудзь дабiўся да таго самага палкоўнiка. Ты ж яму быў тады зрабiў, не жартуючы сказаць, вялiкую ласку, як сам расказваеш. Няхай ён цяпер цябе нанава аддзякуе. Ён астаўся, з твае ласкi, жывы, каб панаваць, а ты яго выратаваў, каб гараваць. Лiха яго не возьме, калi i цяпер табе дасць, як жыць на свеце. Ён цябе павiнен успомнiць, дабiся адно да яго. Жыве, як у раi. Магнат. Маёнткi, фабрыкi.
- Дык, можа, ён мне паможа, каб не гараваць на свеце. Ну, дык што з гэтага? Я пакiну, скажам, гараваць, але ж табе ад гэтага не стане лепш. Мiльёны людзей гаруюць, так i астануцца гараваць. Так цi не?.. Вы ведаеце, што цяпер вырабляюць яго гэтыя фабрыкi, фабрыкi гэтага самага майго знаёмага пана палкоўнiка? (Ён цяпер напэўна ўжо ў большых чынах.) Ён сваю фабрыку пусцiў на выраб вайсковых матэрыялаў. Чаго ён, значыцца, хоча? Вайны. Каму вайна - смерць i гора, а яму - заработак. Думайце самi...
Парабак не ўбыў доўга на адным месцы. Неўзабаве ён ужо зноў хадзiў па маёнтках, шукаючы службы, i па вёсках, шукаючы работы. Пасля ён быў нейкi час у горадзе - i там усё шукаў работы.
Раз загарэўся панскi маёнтак. Праз тры днi згарэў другi. Каля таго самага часу сяляне выгналi з вёскi падатковага чыноўнiка. Карны атрад адразу з'явiўся на месца. Ён арудаваў шмат дзён i выехаў пасля ўжо таго, калi спустошыў i ажабрачыў людзей. Як толькi атрад выехаў, адразу ж з'явiўся туды, неўзаметку, той самы парабак.
- Работы ў горадзе я не дастаў, - сказаў ён, - буду спрабаваць шчасця зноў тут.
Праз некалькi дзён зноў загарэўся панскi маёнтак.
Той самай зiмы, пад вясну, на хiмiчнай фабрыцы, у горадзе, баставалi рабочыя. Да хiмiкаў далучылiся рабочыя ўсiх гарадскiх фабрык i заводаў. Шматтысячная дэманстрацыя сышлася на пляцы i стала на мiтынг. Пасля мiтынгу, калi ўжо з'явiлася войска i палiцыя, выйшаў вялiкi вайсковы чын. Ён хацеў штосьцi сказаць.
- Я гавару вам ад iмя гаспадароў тых прадпрыемстваў, дзе вы робiце забастоўкi, ад iмя армii Жэчы Паспалiтай i ад iмя дзяржаўнай улады...
Камянi i кавалкi цэглы пасыпалiся ў яго. Ён шпарка рушыў у свой закрыты аўтамабiль. Дэманстрацыя рынулася ў бакавыя вулiцы. У першым шэрагу першай калоны iшоў Пятро Тадаровiч. Iдучы, ён гаварыў свайму суседу:
- Я яго адразу пазнаў. Гэта той самы палкоўнiк. Мне страшна хацелася кiнуцца да яго i палажыць яго на месцы. Я яго калiсьцi выратаваў, я яго i забiў бы.
У тыя самыя днi, на тым месцы, дзе калiсьцi быў той уцякацкi барак, чалавек праглядаў газеты. Ён сядзеў у малым пакоi. З акна вiдаць быў даўно ўжо адбудаваны вакзал. На месцы колiшнiх прывакзальных драўляных дамкоў i хат быў залiты асфальтам пляц. На месцы барака i ў глыб вулiцы вырас велiчэзны хiмiчны завод. Чалавек, што праглядаў газеты, сядзеў у дырэктарскiм кабiнеце гэтага завода. Перад iм ляжала зводка заказаў на штучныя ўгнаеннi. Спачатку ён толькi праглядаў газеты, пасля палажыў газеты на стол i пачаў чытаць пра паўстаннi, забастоўкi, дэманстрацыi, расстрэлы за межамi. Прачытаўшы, ён задумаўся. Пасля цiха сказаў, апусцiўшы галаву на рукi:
- А бацька ўсё калiсьцi думаў пра тыя пяць дзесяцiн зямлi... Калi жыве ён, дзе i як мне знайсцi яго?
1932
