Bewusteloos zakte ze in de armen van de grijze speurder.
De Cock had moeie voeten. Ze waren er ineens, onaangekondigd. Het was als een donderslag bij heldere hemel. Hij leunde achterover en legde zijn voeten op een hoek van zijn bureau. Met een van pijn vertrokken gezicht bevoelde hij zijn kuiten.
Het was alsof geniepige kleine duiveltjes uit pure boosaardigheid met duizend spelden in zijn kuiten prikten. Hij kende de pijn, die uit de holten van zijn voeten kwam, langs zijn hielen omhoogtrok en zich vastzette in zijn kuiten. Hij wist ook wat die pijn betekende. Telkens als de zaken slecht liepen, als zijn onderzoeken dreigden te verzanden en hij het machteloze gevoel had volkomen in het duister te tasten, gaven die helse duiveltjes acte de presence. Vledder keek hem bezorgd aan.
“Is het weer zover?”
De Cock knikte en sloot zijn ogen. Enkele minuten bleef hij zo zitten, bewegingloos en geconcentreerd. Zijn markante gezicht leek een stalen masker. Om de pijn te verdrijven zette hij zijn tanden in zijn onderlip.
“Het gaat wel weer over,” sprak hij mat.
“Die pijn is nog wel te verdragen, maar de wetenschap dat wij na drie moorden en dagen van intensief speuren in feite nog geen stap verder zijn gekomen met ons onderzoek, bezorgt mij een angstig gevoel.”
Vledder keek zijn oudere collega met een blik vol ongeloof aan.
“Jij denkt dat wij er niet uitkomen?”
De Cock keek op.
“Dat kan toch?”
antwoordde hij benepen.
“Hoeveel moorden blijven niet onopgelost? Daar kun je hele begraafplaatsen mee vullen.”
Vledder schudde resoluut zijn hoofd.
“Niet bij ons. Ik bedoel, niet bij jou. Zolang wij samen zijn…en dat is toch al een paar jaartjes…kan ik mij niet herinneren dat wij ooit een affaire hebben laten zakken.”
Op het van pijn vertrokken gezicht van De Cock brak een glimlach door. Hij trok zijn schouders op.
“Misschien is het bijgeloof?”
“Wat?”
“Dat mijn moeie voeten iets met de stand van het onderzoek te maken hebben.”
Vledder lachte bevrijd.
“Vast.”
De Cock tilde zijn benen van zijn bureau.
“Hoe heb jij vannacht geslapen?”
Vledder glimlachte.
“Best. Beter dan de nacht ervoor.”
De Cock voelde hoe de pijn uit zijn kuiten wegtrok.
“Het was me wel een consternatie gisteravond…een bewusteloze Judith van Zeebrugge en een wat hulpeloze lijkschouwer die moeite had om haar weer bij haar positieven te brengen.”
“Die man gaat ook alleen maar met lijken om.”
De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.
“Maar dokter Den Koninghe was toch uiterst voorzichtig met de levende Judith van Zeebrugge. Hij liet haar voor onderzoek door de broeders van de Geneeskundige Dienst met de ambu-lancewagen naar het AMC[5] brengen.”
Vledder knikte.
“Jan Rozenbrand heeft in zijn mutatierapport van afgelopen nacht niet gemeld dat er iets ernstigs met haar aan de hand was. Ze is na onderzoek door de broeders naar haar zolderkamertje in de Bontekoestraat gebracht.”
De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.
“Heb je Louis van Marcinelle bericht dat hij weer een chauffeur uit zijn stal kan schrappen?”
Vledder glimlachte.
“Louis van Marcinelle scheen zijn dood niet te berouwen. Hij zei dat De Knoet toch al niet een van zijn beste medewerkers was.”
“Heb je ook nog met de heer Van de Gouwenaer gebeld om een reactie?”
“Hij was vanmorgen de eerste die ik belde. Ik had het idee dat de heer Van de Gouwenaer wel geschokt was door het bericht dat wij ook Petertje Slibbroek vermoord hadden gevonden. Toen ik hem vroeg of hij een verband zag met de dood van Jasper en Joost, nam hij even bedenktijd. Uiteindelijk was zijn enig commentaar, dat Joost en Petertje de Knoet bij verre transporten wel eens samen op de vrachtwagen een koppel vormden.”
“Meer niet?”
“Nee.”
De Cock wreef over zijn brede kin.
“Er moet toch ergens een verband zijn?”
Vledder knikte bedaard.
“Judith van Zeebrugge. Ze was bevriend met Jasper, woonde bij Joost en was getrouwd met Petertje. Zij is het enige verband dat ik tussen die drie mannen zie.”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Maar Judith van Zeebrugge heeft Petertje de Knoet niet vermoord.”
“Datweet je zeker?”
“Zij past niet in de werkwijze.”
“Dat snap ik niet.”
De Cock glimlachte.
“Jasper, Joost en Petertje de Knoet zijn vermoord door…vrijwel zeker een man…die vertrouwelijk een biertje bij hen kwam drinken en later…om geen vingerafdrukken achter te laten…het glas waaruit hij had gedronken, meenam. Toen dokter Den Koninghe bezig was om Judith van Zeebrugge tot bewustzijn te brengen, heb ik haar kleding even afgetast. Ze had geen glas bij zich. Bovendien troffen wij haar op dat bed in regenkleding en…”
De oude rechercheur stokte.
Een jonge diender kwam de grote recherchekamer binnen, liep op De Cock toe en gaf hem een brief.
“Die vond de wachtcommandant zojuist beneden op de balie,” verduidelijkte hij.
“De brief is aan u gericht.”
De Cock fronste zijn wenkbrauwen.
“Vond?”
“De wachtcommandant weet niet wie de brief heeft gebracht. Hij vermoedt een jongetje, dat hij even de hal van het bureau heeft zien binnenglippen.”
De Cock knikte begrijpend.
“Bedankt.”
De jonge diender liep de kamer uit en de grijze speurder bekeek de enveloppe aan beide zijden. Er was geen afzender, geen adres, er stond alleen
De oude rechercheur maakte de enveloppe open. Voorzichtig, vasthoudend aan een puntje van het papier, trok hij de brief uit de enveloppe. Met zijn ballpoint schoof hij de gevouwen brief open en las hardop.
“
Vledder keek hem verwonderd aan.
“Zoveel graden noorderbreedte,” sprak hij grijnzend, “en oosterlengte? Wat moet dat betekenen?”
De Cock wees naar de brief.
“Vrijwel zeker een plaatsaanduiding. Wat gps betekent weet ik niet. Ik vermoed dat het ook iets te maken heeft met noorderbreedte en oosterlengte.”
Vledder gebaarde voor zich uit.
