LVis., IV, 5, 5; V, 22, 2.
927
CI, VIII, 54 (55): de donationibus quae sub modo vel condicione vel ex certo tempore conficiuntur; VIII, 55 (56): de revocandis donationibus. Cp. E. Levy. West Roman Vulgar Law. Philadelphia, 1951, pp. 41–42.
928
H. Вrunner. Die Landschenkungen der Merovinger und der Agilofinger. «Forschungen zur Geschichte des deutschen und franzosischen Rechtes». Stuttgart, 1894, SS. 6–8, 21.
929
CEur., 308: Res donata, si in praesenti traditur, nullo modo а donatore repetatur, nisi causis certis et probatis.
930
CEur., 308: Qui vero sub hac occasione largitur, ut post eius morte ad illum cui donaverit, res donata pertineat, quia similitudo est testamenti, habebit licentiam inmutandi voluntatem suam, quando voluerit, etiam si in nullo laesum fuisse se dixerit.
931
LVis., IV, 5, 5:…iuxta eam condicionem, que in aliis nostris legibus continetur.
932
См. ниже, стр. 189–191.
933
Данные источников свидетельствуют о том, что в отношениях fideles и королей, с одной стороны, и дружинников частных лиц и их патронов — с другой, было немало сходного: например, был одинаков порядок отчуждения пожалованного имущества (LVis., IV, 5,5); характерно, что король именуется патроном верных (Iоrd. Getiса, 233).
934
Isid. Hist. Goth., 51: Extitit autem et quibusdam suorum perniciosus: nam quoscumque nobilissimos ac potentissimos vidit aut capite truncavit aut proscriptos in exilium egit aerarium quoque ac fiscum primus iste auxit…
935
Conc. Agath., can. 7.
936
CEur, 306; LVis, V, 1, 4.
937
Conc. Tolet. II, can. 4: Si quis sane clericorum agella vel vineolas in terris ecclesiae sibi fecisse probatur sustendae vitae causa, usque ad diem obitus sui possideat; post suum vero de hac luce discessum iuxta priorum canonum constitutiones jus suum Ecclesiae sanctae restituat, nec testamentario ac successorio jure cuiquam haeredum prohaeredumve relinquat, nisi forsitan cui episcopus pro servitiis ac praestatione Ecclesiae largiri voluerit.
938
LVis., V, 1, 4.
939
См. ниже, стр. 219, 237–238.
940
