- Воцту!
- Па доктара!..
Мiхалка павалокся за iмi, думаючы:
'Глядзi, якiя добрыя людзi ў гэтай Варшаве!..'
Убачыўшы, што рукi яго акрываўлены, памыў iх у лужыне i падышоў да варот, каля якiх ляжаў паранены. Усярэдзiну не палез. Што ён, доктар? Што ён паможа?..
Тым часам на вулiцы збiралася ўсё больш ды больш людзей. Беглi цiкаўныя, ляцелi рамiзнiкi, здалёк пачулiся нават званкi пажарнiкаў, якiм таксама хтосьцi паведамiў.
Новы натоўп ужо такiх, якiм толькi падавай цiкавыя ўражаннi, тоўкся каля варот, а гарачэйшыя прабiвалiся наперад, каб самому ўбачыць крывавае вiдовiшча.
Аднаму з такiх Мiхалка, якi стаяў каля варот, перашкаджаў.
- Ану, адсунься! Разявiўся тут! - крыкнуў ягомасць, убачыўшы, што босы мужык не вельмi адступае ад нацiску яго рукi.
- А што? - спытаўся Мiхалка, здзiўлены гэтай раз'юшанасцю.
- Ты што такi за тып? - закрычаў цiкаўны. - Што гэта, палiцыi няма, каб разагнаць такiх лайдакоў?..
'О, тут трымайся!..' - падумаў дзяцюк i спалохаўся, каб часам не трапiць у кутузку.
I ён, каб не наклiкаць бяды, палез далей у натоўп...
Праз некалькi хвiлiн ад варот пачалi гукаць таго, хто вынес няшчаснага з руiнаў.
Нiхто не адгукнуўся.
- Як ён выглядае? - пыталiся людзi.
- Гэта мужык. У белай сярмязе, круглай шапцы i босы...
- Няма там такога на вулiцы?..
Пачалi шукаць.
- Быў тут такi, але пайшоў, - крыкнуў нехта.
Разбеглася палiцыя, разбеглiся рабочыя i... не знайшлi Мiхалку.
