ulzylo… Zupelnie jakby caly swiat stal sie lzejszy… Wiem, ze wciaz mi to powtarzales… ale teraz uwierzylam w to naprawde, calkowicie.
– Ciesze sie – powiedzialem z przekonaniem. – Bardzo sie ciesze.
– Rozmawialam z Toniem o… o tej dziewczynie – dodala.
– Skarbie…
– Nic nie mow – uciszyla mnie. – Powiedzialam mu o szantazu. Rozmawialismy bez konca… Byl taki wyrozumialy. Powiedzial, ze kazda kobieta na moim miejscu by sie przejela, ale ze nie powinnam sie specjalnie martwic… Powiedzial, ze jestes normalnym, zdrowym mezczyzna i po zastanowieniu powinnam zrozumiec, ze mialabym powod do zmartwienia dopiero wtedy, gdybys nie chcial z nikim spac. – Usmiechnela sie. – Powiedzial, ze jezeli jakos sie z tym pogodze, oboje bedziemy szczesliwsi, jesli nie bede ci bronila, zebys czasem… Powiedzial, ze przeciez zawsze wrocisz do domu.
– Bardzo wiele ci powiedzial. Skinela glowa.
– To bylo takie madre. Nie bylam dla ciebie sprawiedliwa.
– Elzbieto… – zaprotestowalem.
– Tak. Naprawde nie bylam. Tak sie balam cie utracic, ze nie zdawalam sobie sprawy, jak wiele od ciebie wymagam. Ale teraz rozumiem, ze im wiecej zostawie ci swobody, tym latwiej bedzie ci ze mna zyc… i tym bardziej bedziesz tego chcial.
– Tak powiedzial Tonio?
– Tak.
– Bardzo cie lubi – powiedzialem. Usmiechnela sie promiennie.
– Powiedzial mi to. Poza tym, jezeli chcesz wiedziec, to bardzo pochlebnie sie o tobie wyrazal.
Ze swiezym poczuciem bezpieczenstwa, ktore blyszczalo w jej oczach, wymienila kilka z tych pochwal, unoszac kaciki warg do usmiechu.
– Przesada – powiedzialem skromnie.
Rozesmiala sie. Ostatkiem tchu, ale szczerze. Byla szczesliwa.
Wstalem i pocalowalem ja w czolo i policzek. Oto dziewczyna, pomyslalem, ktora poslubilem i ktora bardzo kocham.
We wtorek rano, kiedy wrocila pani Woodward, wyszedlem z domu, ruszylem naszym zaulkiem, skrecilem za rog, wszedlem do budki telefonicznej i wykrecilem numer szkoly sztuk pieknych w Victorii.
