Bram van Wielingen begroette De Cock. Hij zette zijn aluminium koffertje op de vloer naast de pedaalemmer. Daarna keek hij naar de dode.
‘Allemachtig,’ riep hij verrast. ‘Waait het over naar Amsterdam?’
‘Wat bedoel je?’
‘In Groningen hadden ze vier dode prostituees in veertien dagen.’
De Cock trok een grijns.
‘Spaar me. Aan een dode prostituee heb ik voorlopig genoeg.’
Bram van Wielingen bukte zich, nam de Hasselblad en monteerde een flitslamp. Hij blikte opzij naar De Cock.
‘De gebruikelijke prenten of heb je nog bijzondere wensen?’
De grijze speurder wees.
‘Ik wil een mooi plaatje van haar gezicht… een foto van die parelmoeren knoop naast haar hoofd en een detail van haar mantel, waar die knoop behoorde te zitten.’
‘Weet je al wie zij is?’
De Cock knikte traag.
‘Ik denk dat ik het weet… ene Juliette Dupuitrain. Ze liet zich Charmaine noemen.’
‘Illegaal?’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Nederlandse van Franse afkomst.’
‘Het wemelt in de binnenstad van illegale prostituees. Niet dat ik er belangstelling voor heb, maar je kunt op de Wallen nog maar met moeite een echt Hollands hoertje vinden.’
De Cock glimlachte.
‘Zijn die beter?’
Bram van Wielingen gniffelde. Hij flitste een paar maal in het dode gezicht. Daarna hield hij zijn camera even omlaag en keek naar De Cock.
‘Zonde dat ze dat kind hebben afgemaakt,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘Het is een mooi vrouwtje… zelfs nu ze dood is.’
De oude rechercheur reageerde niet. Mooie vrouwen, zo was zijn ervaring, kwamen vaker in moeilijkheden dan lelijke.
Hij gebaarde om zich heen.
‘Verder wil ik opnamen van het interieur met dat verschoven en omgeslagen vloerkleed en morgen bij daglicht een foto van de gevel.’
De fotograaf knikte begrijpend.
‘Heb je Ben Kreuger nog nodig? Het is vaak onbegonnen werk voor een dactyloscoop. In de regel wemelt het in zo’n peeskamertje van de vingerafdrukken.’
De Cock dacht even na.
‘Laat hem toch maar komen. Ik wil weten wie het licht heeft uitgedaan.’
Terwijl Bram van Wielingen nog flitste, kwam dokter Den Koninghe het kamertje binnen. Boven de kleine lijkschouwer uit torenden twee onaandoenlijke broeders van de Geneeskundige Dienst met hun brancard.
De Cock liep op Den Koninghe toe en schudde hem hartelijk de hand. De oude rechercheur had een zwak voor de kleine excentrieke lijkschouwer met zijn ouderwetse grijze slobkousen onder een deftige streepjesbroek, zijn stemmig zwarte jacquet en zijn verfomfaaide groen uitgeslagen garibaldihoed.
‘Hoe maakt u het?’
De dokter keek even naar hem op.
‘Best.’ Hij wees naar de dode op de vloer. ‘Zij is mijn eerste lijk vanavond. En dat is opmerkelijk na een lange warme zomerse dag.’
‘Heeft dat invloed?’
De kleine lijkschouwer knikte nadrukkelijk.
‘Absoluut.’
Hij trok zijn pantalon aan de vouwen iets omhoog en hurkte bij het slachtoffer neer. Hij hield de rug van zijn hand even tegen haar wang. Zijn onderzoek duurde verder niet lang. Al na luttele seconden kwam hij uit zijn gehurkte houding omhoog. Met precieze bewegingen nam hij zijn bril af, pakte zijn witzijden pochet uit het borstzakje van zijn jacquet en poetste de glazen. De Cock kende de bewegingen. Het was een reeks gebaren om tijdwinst te boeken.
‘Ze is dood,’ sprak hij laconiek.
De oude rechercheur knikte met een strak gezicht.
‘Dat begreep ik,’ reageerde hij simpel.
De dokter wees naar de dode.
‘Nog niet zo lang. Haar lichaamstemperatuur is nauwelijks gedaald.’ Om zijn lippen speelde een glimlach. ‘Haar moordenaar moet nog in de buurt zijn.’
‘Doodsoorzaak?’
De lijkschouwer gebaarde opnieuw naar de dode.
‘Verwurging… met de handen. De duimafdrukken van haar moordenaar zijn aan de hals duidelijk zichtbaar. Ik zou uitkijken naar een kleine man… kleiner dan zij.’
De Cock trok een bedenkelijk gezicht.
‘Waaruit concludeert u dat?’
De dokter spreidde zijn handen tot klauwen.
‘De wurgafdrukken van de vingers,’ legde hij uit, ‘liggen centimeters hoger dan de afdrukken van de duim. Wanneer de dader groter was geweest dan zijn slachtoffer, dan was dat andersom.’
De kleine lijkschouwer wuifde ten afscheid, draaide zich om en liep het kamertje uit.
De Cock keek hem na. Daarna wendde hij zich tot de fotograaf, die zijn fraaie Hasselblad behoedzaam in zijn koffertje teruglegde.
‘Ben je klaar?’
Bram van Wielingen knikte.
‘Ik heb alles. Morgen heb je ze op je bureau. Behalve dan de foto van de gevel.’ Hij keek naar de dode op de vloer. ‘Ik hoorde wat de dokter tegen je zei. Wees gerust. Ik heb extra opnamen van de wurgplekken in haar hals gemaakt.’
‘Komt er nog een dactyloscoop?’
‘Zeker. Ben Kreuger had nog een klusje, maar je kunt hem elk ogenblik verwachten.’
De fotograaf pakte zijn koffertje en zwaaide met zijn vrije hand ten afscheid en verdween.
De Cock wenkte de twee broeders van de Geneeskundige Dienst naderbij. Zwijgend tilden zij de dode op hun brancard en drapeerden een laken over haar heen. Daarna sloegen ze de canvasflappen dicht en sjorden de riemen aan. Zacht wiegend droegen ze de dode vrouw het kamertje uit.
De Cock liep hen na. Het was stil geworden op de Wallen. Het leger van behoeftigen was geslonken en in de meeste etalages was het rode licht gedoofd. De oude rechercheur keek toe hoe de broeders de brancard in de ambulance schoven en de beide deuren sloten. Met een gevoel van weemoed bleef hij kijken tot het rode achterlicht van de wagen in de avondnevel oploste.
Het was al bijna twee uur in de nacht toen De Cock en Vledder de hal van het politiebureau aan de Warmoesstraat binnenstapten. Het slechte onderhoud van het peeskamertje had Ben Kreuger tot uitbarstingen van woede gebracht. Hij had een hele reeks dactyloscopische sporen gevonden. Maar de meeste afdrukken waren door een vettige ondergrond onbruikbaar.
Jan Kusters maakte vanachter de balie een wanhopig gebaar.
‘Wat moet ik met al die mannen met snorren in de wachtkamer?’ vroeg hij klaaglijk.
De Cock liep glimlachend op hem toe.
‘Hoeveel heb je er?’
De wachtcommandant wees voor zich uit.
‘Zeven. En de jongens hadden er beslist nog meer kunnen oppakken. Het is opmerkelijk hoeveel mannen tegenwoordig een snor dragen.’
