akkoord zou gaan als jij als lijkensnijder ging opereren.’
Het gezicht van de jonge rechercheur fleurde wat op.
‘Een witte jas, een paar gummihandschoenen en een stel lancetten. Meer heb je niet nodig.’
‘Geen baan voor mij,’sprak De Cock hoofdschuddend.
Vledder leunde in zijn stoel achterover.
‘Dokter Rusteloos was vandaag gelukkig wel aanspreekbaar. Er kon zelfs af en toe een glimlach af. Ik had de gore moed hem te vragen hoeveel lijken hij in zijn lange leven al had opengesneden. Toen zei Rusteloos op zijn eigen nasale toontje: als ze allen nog leefden zou men er een aardig dorp mee kunnen bevolken.’
De Cock lachte vrijuit.
‘Ik kan mij levendig indenken welk gezicht hij daarbij trok.’
Hij veranderde van toon.
‘Gebroken kraakbeenringetjes,’vroeg hij ernstig, ‘van de luchtpijp?’
Vledder knikte.
‘Ook dokter Rusteloos was van mening, gezien de diepe insnoeringen van de sjaal aan de hals van het slachtoffer, dat de dader over veel kracht beschikte.’Hij grijnsde grijnsde. ‘Hij was het niet eens met mijn zienswijze, dat de dader beslist groter moet zijn geweest dan het slachtoffer. Hij wees mij er terecht op, dat strangulatiestriemen in de richting van de oren ook ontstaan wanneer het slachtoffer zittend wordt gewurgd.’
De Cock trok een ernstig gezicht.
‘Zo zie je dat je van zo’n oude lijkensnijder nog wat kan leren. Overigens… het is heel goed mogelijk dat Jacqueline Verpoorten zittend van het leven werd beroofd en daarna van de bank is gerold. Dat komt overeen met de plek waar wij haar vonden.’
Vledder knikte.
‘Jacqueline Verpoorten moet in de man of vrouw die haar vermoordde, geen gevaar hebben gezien. Ze heeft zich niet verweerd, ze heeft niet geroepen en vooral… ze heeft niet gestampt.’
‘Zij heeft hem of haar goed gekend, dacht je?’
Vledder knikte.
‘Die overtuiging heb ik.’
De Cock nam een notitie uit een lade van zijn bureau.
‘Ik heb nog een nieuwtje voor je. Zoals wij haar vriendelijk hebben verzocht, heeft buurvrouw Geertruida de Groot aan het hoofdbureau de Herkenningsdienst bezocht. Ze hebben haar een paar series foto’s getoond, en weet je van wie zij het smerige ponem herkende?’
Vledder keek hem gespannen aan.
‘Robert van Eijsden?’
De Cock knikte.
‘Met overtuiging.’
Vledder schudde zijn hoofd.
‘Dan hebben de vingerafdrukken die Ben Kreuger van hem vond, voor ons geen waarde meer.’
De Cock maakte een grimas.
‘Tenzij die Robert van Eijsden later om wat voor redenen dan ook, beweert dat hij Jacqueline Verpoorten nooit heeft gekend.’’Dat zou stom zijn.’
‘Als er geen domme verdachten waren,’riep De Cock vrolijk, ‘losten wij nooit een zaak op.’
Vledder maakte een afwerend gebaar.
‘Niet al onze verdachten waren stom. Ik heb er nog wel een paar in herinnering die helemaal niet…’
Hij maakte zijn zin niet af. Er werd op de deur van de grote recherchekamer geklopt en Vledder riep: ‘Binnen!’
De deur ging open en in de deuropening verscheen een jonge vrouw. Ze bleef daar even staan, rechtop, bewust, met de handen uitdagend in haar zij.
De Cock sloeg haar secondenlang geamuseerd gade. Zelfbewuste vrouwen fascineerden hem. De oude rechercheur schatte haar op achter in de twintig. Ze was opzichtig gekleed in een rode nauwsluitende pantalon van een glimmende stof. Daarboven droeg ze een open jack van rood glanzend leer en een witte blouse met een laag decollete.
Met een wat slepende tred kwam ze heupwiegend naderbij. Bij het bureau van De Cock bleef ze staan.
De oude rechercheur keek naar haar op. Haar make-up met donkere oogschaduw en felrode lippen was, zo vond hij, te nadrukkelijk. Haar groene ogen glansden van de belladonna.
Ze zwaaide even met haar geblondeerde haren en keek schattend op De Cock neer.
‘Een al wat oudere heer met een tikkeltje sex-appeal,’sprak ze met een zwoele stem. ‘Zo werd u door Trui, de buurvrouw van Jacqueline Verpoorten, omschreven.’
Ze gniffelde.
‘Buurvrouw Trui heeft een goed waarnemingsvermogen.’
De Cock liet de omschrijving voor wat die was. Hij gebaarde naar de stoel naast zijn bureau.
‘Wilt u erbij gaan zitten?’
Ze schikte iets aan haar jack en nam plaats.
‘Ik wil even met u babbelen over Jacqueline. Er zijn wellicht dingen die u nog niet weet.’
De Cock gebaarde in haar richting.
‘Wie bent u?’
Ze spreidde haar wat mollige armen.
‘Ik ben Henriette… Henriette Vermeer,’opende zij vrolijk. ‘Mijn hoofdbezigheid is het behagen van mannen. Niet omdat ik dat leuk vind, maar het is mijn manier om aan de kost te komen.’
De Cock schoof zijn onderlip iets naar voren.
‘Uw beroep is mij volkomen duidelijk.’
Henriette Vermeer duimde over haar schouder.
‘Ik hoorde vanmiddag van buurvrouw Trui dat een of andere idioot Jacqueline heeft gemold.’
De Cock fronste zijn wenkbrauwen.
‘Kent u buurvrouw Trui?’
Henriette knikte.
‘Ik ken buurvrouw Trui bijna net zolang als ik Jacqueline ken.’’Waarom was u daar aan de Blauwburgwal? Wilde u Jacqueline bezoeken?’
‘Ik bezocht haar dikwijls. Jacqueline en ik zijn, waren, min of meer bevriend. Ik ken Jacqueline al vanaf het moment dat zij als een onnozel wicht vanuit het mooie Drenthe in Amsterdam neerstreek.’
De Cock glimlachte.
‘U maakte haar wegwijs?’
Henriette aarzelde even en knikte toen opnieuw.
‘Ik… eh,’antwoordde ze aarzelend, ‘ik maakte haar wegwijs in het wereldje, waarvan ik bij voorbaat wist dat zij daarin terecht zou komen.’
‘Als onnozel wicht?’
‘De argeloosheid straalde uit haar ogen,’grinnikte Henriette.
De Cock knikte begrijpend.
‘Hoelang duurde het voor Jacqueline in de prostitutie duikelde?’
Henriette zwaaide.
‘Nog geen maand. Omdat ik niet wilde dat zij ergens op de Wallen achter een of ander raam terechtkwam, heb ik haar bij een escortbureau laten inschrijven.’
‘Welk?’
‘Lovable.’
‘Aan de Singel?’
‘Ja.’
De Cock strekte zijn wijsvinger naar haar uit.
‘Bent u aan Lovable verbonden?’
‘Een goed bureau, vind ik,’zei Henriette. ‘Men is er voorzichtig. Niet alle aanvragen worden gehonoreerd en vreemde wensen worden niet ingewilligd.’
