Vledder keek naar hem op.
‘Wat denk je? Trek ik morgen nog dat alibi van Eugene van Kralingen na?’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Nu wij van die ellendige zaak zijn verlost, hoeft dat niet meer. Wij hebben alles wat Eugene van Kralingen als zijn alibi aanvoert in ons proces-verbaal opgenomen. Onze collega’s moeten maar beslissen wat ze ermee willen. Ik neem morgen wel even contact met hen op.’
De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. Vledder boog zich ver over zijn computer, nam de hoorn op en luisterde.
De Cock zag hoe het gezicht van zijn jonge collega verbleekte.
Zonder iets te zeggen legde Vledder de hoorn op het toestel terug.
‘Wie was dat?’vroeg De Cock.
‘De wachtcommandant.’
‘Wat had hij?’
Vledder slikte.
‘In haar woning op de tweede etage aan de Blauwburgwal 113 ligt een dode vrouw.’
‘Vermoord?’
Vledder knikte traag.
‘Gewurgd met een sjaal.’
De Cock wierp hun proces-verbaal van bevindingen op het bureau van de wachtcommandant.
‘Laat dat straks even naar het Remmerdenplein brengen. Wij gaan naar de Blauwburgwal.’Hij zweeg even. ‘Van wie kwam de melding van die moord?’’Een man.’’Heb je zijn naam?’
Jan Kusters schudde zijn hoofd.
‘De man zei heel koel: in-haar-woning-op-de-tweede-etage- van-Blauwburgwal-nummer-honderd-dertien- ligt-een-dode- vrouw… Toen brak hij af. Hij gaf mij geen gelegenheid om naar zijn naam te vragen.’
‘Vreemd.’
De wachtcommandant knikte.
‘Ik heb er een surveillancewagen heen gestuurd. De jongens gaven net door dat er in die woning inderdaad een dode vrouw ligt, vermoord, gewurgd met een sjaal. Ze vroegen om de recherche.’
Op de Blauwburgwal bracht Vledder hun Golf pal achter de surveillancewagen met zwaailicht tot stilstand.
Een jonge agent liep op De Cock toe. Hij tikte met zijn wijsvinger tegen de rand van zijn pet.
‘Mijn collega is boven bij het lijk. Ik heb net de meute voor u gewaarschuwd.’
‘Ben jij ook boven geweest?’
‘Ja.’
‘Hoe zijn jullie binnengekomen?’
De jonge agent wees naar de toegangsdeur van perceel Blauwburgwal 113.
‘Die stond helemaal open en ook de deur van de woning op de tweede etage stond open. Het leek net alsof iemand in grote haast uit de woning was gevlucht. We konden zonder haperen naar binnen.’
De Cock knikte begrijpend.
‘Bedankt.’
Hij liep aan de jonge agent voorbij naar de deur. Na een klein portaal hees de oude rechercheur zijn negentig kilo puffend langs de trap omhoog. De houten treden kraakten onder zijn gewicht. Vledder volgde hem met lichte tred.
Boven, op de tweede etage, wachtte hij even tot zijn ademhaling weer wat op peil was en bekeek daarna de open toegangsdeur, die naar de keuken leidde. Er waren geen sporen van braak of verbreking.
Tegen de deurpost leunde een agent. De Cock herkende Jan Peekel, een al wat oudere diender.
‘Waar ligt ze?’
Jan Peekel duimde over zijn schouder.
‘In de woonkamer, op de vloer voor de bank. Het is zo te zien een knap wijfie.’Hij stapte opzij en liet De Cock en Vledder aan hem voorbijgaan.
De oude rechercheur bleef in de deuropening van de woonkamer staan en overzag de situatie. Er was geen wanorde… niets dat op een worsteling wees. Hij draaide zich even om naar Jan Peekel.
‘Brandde het licht toen jullie kwamen?’
De diender knikte.
‘We hebben aan de situatie niets veranderd. Ik heb mijn handen in mijn zakken gehouden om niets aan te raken.’
De Cock glimlachte.
‘Heel braaf.’
Hij stapte de woonkamer binnen. Voor een brede driezitsbank lag op een wit hoogpolig tapijt het lichaam van een jonge vrouw. Haar wijd opengesperde ogen staarden naar de zoldering.
Als een waaier lag om haar hoofd een weelde van zacht golvend kastanjebruin haar. Om haar hals, diep in het vlees gesnoerd, zat een roze sjaal. Haar voeten, in lichtgroene pantoffeltjes, lagen ongeveer een halve meter uit elkaar.
De oude rechercheur knielde bij haar neer en drukte de rug van zijn hand tegen haar wang. Die voelde nog warm aan. Hij bekeek haar regelmatig gevormd gelaat. Jan Peekel had gelijk. Ze was zo te zien een knap wijfie.
De Cock bezag het witzijden nachthemd dat ze droeg. Het reikte tot haar enkels. Hij tilde het hemd aan de zoom omhoog en bekeek haar slipje. Er was niets dat op een zedendelict duidde. Voorzichtig trok hij het nachthemd weer naar beneden. Toen hij overeind kwam kraakten zijn knieen.
Hij keek opzij naar Vledder.
‘Wat zegt jou die sjaal?’
‘Bedoel je die insnoeringen?’
‘Ook.’
Vledder dacht even na.
‘De dader is een krachtig persoon,’concludeerde hij, ‘vermoedelijk een kop groter dan zij. De strangulatie loopt schuin omhoog in de richting van haar oren.’
‘Verder?’
‘Hij of zij heeft haar van achteren benaderd.’
De Cock keek zijn jonge collega bewonderend aan.
‘Heel goed. De uiteinden van de sjaal liggen inderdaad onder haar rug.’
Bram van Wielingen kwam de kamer binnen. Hij zette zijn aluminium koffertje op het ronde tafeltje voor de bank en keek De Cock kwaad aan.
‘Ben je weer aan het nachtbraken,’siste hij. ‘Gun je mij niets? Ik lag net te dromen van een zonnige vakantie aan de Mediterranee.’
De Cock lachte.
‘Als je hier je werk hebt gedaan,’reageerde hij rustig, ‘mag je straks weer verder dromen.’Hij zweeg even. ‘Krijg ik vannacht nog een dactyloscoop?’
Bram van Wielingen monteerde een flitser op zijn fraaie Hasselblad en knikte.
‘Ben Kreuger wordt voor je opgehaald.’De Cock draaide zich om. In de deuropening ontdekte hij dokter Den Koninghe. Achter hem stonden twee broeders van de Geneeskundige Dienst met een brancard. Ze torenden hoog boven de kleine lijkschouwer uit.
Terwijl achter hem Bram van Wielingen in een snel tempo flitste, liep De Cock op Den Koninghe toe en schudde hem hartelijk de hand. Hij had een zwak voor de excentrieke dokter met zijn ouderwetse grijze slobkousen onder een deftige streepjesbroek, zijn stemmig jacquet en zijn verfomfaaide groen uitgeslagen garibaldihoed. Zelfs in de regen verscheen hij in dit tenue. Zonder regenjas.
‘Hoe maakt u het?’vroeg De Cock belangstellend.
Dokter Den Koninghe keek even naar hem op.
