Нарач

З-за кратаў жалезных, з астрогаў
Прынёс вам прывет.

Ад тых, што вас больш не пабачаць,
Ад тых, што прыйдуць грамадой
У сонечны час, у гарачы,
Шчаслівай вяснянай парой.

Частка трэцяя

І

Насустрач дарога
Далёка, далёка,
Аж за небасхілы
Струною лягла.

Нявесела ў полі
Блукаць адзінокім
Па сцежках завеяных,
Гурбах высокіх
Брысці ад сяла
Да сяла.

• • • • • • • • • • • • • • • •

— Адкуль, брат, здалёку?
— Здалёку, таварыш…
Здаецца, ці не сустракаліся мы.
Адзе? — не прыпомню.
Махоркі не маеш?
Хоць рукі пагрэць бы ад сцюжы зімы.
— І я цябе бачыў…
Ці не на Лукішках?
Эх, краты, як хутка змяняюць людзей!
Нат я ледзь пазнаў цябе,
Браце мой Грышка,
З кім столькі астрожных дзён
Разам сядзеў!
Даўно ты на волі?

— Вясною год будзе.
Вярнуўся дамоў —
Нідвара ні кала.
Сястра з меншым братам,
Вясковыя людзі
Казалі,
На службу пайшла.

Прыйшлі прывітацца
Суседзі-сяляне.
«Што ж, — кажуць, —
Дакуль яшчэ будзем чакаць?
Ці чуў, што бунтуюцца наднарачане?
Не нам жа ад іх адставаць».
I мы на паноў узняліся нанова.
Ды сілы ў нас мала было.
I мусіў я ноччу
Глухой, вераснёвай
Пакінуць і хату сваю,
I сяло.
Прыплёўся, як бачыш,
У гэту старонку,
Да гэтых галодных азёр,
Рыбакоў…
А ты што раскажаш
Пра Гродна і Вронкі,
Пра Вільню,
Пра нашых сяброў?..

— Што ж, вестак нямала,
Іхцэлыахапак…
Сустрэнемся, можа,
Яшчэ мы з табой
На гэтых шляхах,
На бясконцых этапах
Шчасліваю, лепшай парой.

• • • • • • • • • • • • • • • • • •