Нарач

У полі адзін
Між сумётаў высокіх.
Настольнікам белым
Дарога лягла,
I толькі чарнеюць
Хваіны далёка
Ды родныя стрэхі сяла.
Насустрач, памалу,
Надснежнай раўнінай,
Над шляхам
З заходняй ліхой стараны
Плывуць, як з палову,
Павозеры сінім,
Змарыўшыся, хмары-чаўны.

2

Часамі вецер
Гэтак б'ецца ў вокны:
З размаху ўдарыць
I без рэха змоўкне,
I толькі ціша
Грозная тужліва
Застыне чуйна
Перад новым зрывам.
Так гаварылі
Ноч усю ў нядзелю,
Так гаварылі
Рыбакі арцелі,
Так разбівалі
Свае путы-гора
Азёры:
Нарач,
Мястра і Баторын.

Архіп

Што ж, не тапіць нам
Снасці, падвалокі
I не ўцякаць жа
Нам у край далёкі,
I не хадзіць нам
З торбамі па свеце,
Каб за жабрацтва
Пракліналі дзеці,
Шукаючы прытулку
I работы,—
А без азёр
I самі мы — сіроты.
Мо годзе ўжо
Рыбацкімі плячамі
Пакорна гнуцца нам
Перад панамі?!

Грышка

Вас шмат, ды толькі
Навальніцай чорнай
Вас хіліць, косіць,
Як трыснік азёрны
Або як човен
На пясчанай мелі.
Параузняць
Рыбацкія арцелі,
Супольнай сілай
Ўскалыхнуць дзень шэры,
Абняўшы бунтам
Надазёрны бераг! —
Так разбівалі
Свае путы-гора
Азёры:
Нарач,
Мястра
I Баторын.

Iван

Нам раіць людзі
Языкамі будуць.
Паслухай толькі
Кожную прыблуду,
Што, спраў не ведаючы,
Нам гаворыць, —
Дык хутка