Але Пятнiца быў зусiм спакойны: такiя вiдовiшчы былi яму не ўпершыню i зусiм яго не здзiўлялi.
Зямля ў многiх мясцiнах была залiта крывёю. Вакол валялiся кавалкi смажанага чалавечага мяса. Увесь бераг быў усыпаны касцямi людзей: тры чарапы, пяць рук, косцi ад трох цi чатырох ног i мноства iншых частак шкiлета.
Пятнiца расказаў мне з дапамогай знакаў, што дзiкуны прывезлi з сабою чатырох палонных: траiх яны з'елi, а ён быў чацвёрты. (Тут ён тыцнуў сябе пальцам у грудзi.)
Вядома, я зразумеў далёка не ўсё з таго, што ён расказваў мне, але сёе-тое ўсё ж здолеў сцямiць. Паводле яго слоў, некалькi дзён назад у дзiкуноў, якiя былi пад уладай аднаго варожага князька, адбылася вялiкая бойка з тым племенем, да якога належаў ён, Пятнiца. Чужыя дзiкуны перамаглi i забралi ў палон вельмi многа народу. Пераможцы падзялiлi палонных памiж сабою i павезлi iх у розныя мясцiны, каб забiць i з'есцi гэтак жа, як зрабiў той атрад дзiкуноў, якi выбраў месцам балявання адзiн з берагоў маёй выспы.
Я загадаў Пятнiцы раскласцi вялiкае вогнiшча, затым сабраць усе косцi, усе кавалкi мяса, звалiць iх у гэта вогнiшча i спалiць.
Я заўважыў, што яму вельмi хочацца паласавацца чалавечым мясам (ды яно i не дзiўна: ён жа таксама быў людаед!). Але я зноў рашуча паказаў яму знакамi, што мне здаецца агiднай i мярзотнай нават сама думка пра такi ўчынак, i тут жа прыгразiў яму, што заб'ю яго пры першай жа спробе парушыць маю забарону.
Пасля гэтага мы вярнулiся ў крэпасць, i я, не адкладваючы, узяўся абшываць свайго дзiкуна.
Перш за ўсё я надзеў на яго штаны. У адной са скрынь, якiя я забраў з загiнуўшага карабля, знайшлася гатовая пара палатняных штаноў, iх давялося толькi крыху перашыць. Затым я пашыў яму куртку з казiнага футра, прыклаўшы ўсе свае здольнасцi i ўменне на тое, каб куртка атрымалася як найлепш (у той час я ўжо быў даволi спрактыкаваны кравец), i змайстраваў яму з заечых шкурак шапку, вельмi зручную i даволi прыгожую.
Такiм чынам на першым часе ён быў апрануты з галавы да ног i застаўся, вiдаць, вельмi задаволены, што яго адзежа не горшая за маю.
Праўда, з непрывычкi яму было нязручна ў адзежы, таму што ён усё жыццё хадзiў голы; асаблiва перашкаджалi яму штаны. Скардзiўся ён i на куртку: казаў, што рукавы цiснуць яму пад пахамi i нацiраюць плечы. Давялося сёе-тое перашыць, але мала-памалу ён прыцярпеўся i прывык.
На другi дзень я пачаў думаць, дзе б мне яго змясцiць.
Мне хацелася ўладкаваць яго як-зручней, але я яшчэ не зусiм быў упэўнены ў iм i баяўся пасялiць яго разам з сабою. Я паставiў яму маленькую палатку на вольнай плошчы памiж дзвюх сцен мае крэпасцi, i ён такiм чынам апынуўся за агароджай таго двара, дзе стаяла маё жытло.
Але гэта мая перасцярога аказалася зусiм дарэмнай. Неўзабаве Пятнiца даказаў мне на справе, як самааддана ён любiць мяне. Я не мог не прызнаць яго сваiм сябрам i перастаў асцерагацца яго.
Нiколi нiводзiн чалавек не меў такога вернага i адданага сябра, як мой Пятнiца. Нi раздражнення, нi хiтрасцi не было ў яго нiколi ў адносiнах да мяне; заўсёды прыветны i гатовы да паслугi, ён быў прыхiльны да мяне, як дзiця да бацькi. Я ўпэўнены, што, калi б спатрэбiлася, ён ахвяраваў бы дзеля мяне сваiм жыццём.
Я быў вельмi шчаслiвы, што ў мяне нарэшце з'явiўся таварыш, i даў сабе слова навучыць яго ўсяму, што магло прынесцi яму карысць, а перш за ўсё навучыць яго гаварыць на мове мае радзiмы, каб мы з iм маглi разумець адзiн аднаго. Пятнiца аказаўся такiм здольным вучнем, што лепшага i пажадаць было нельга.
Але самае каштоўнае ў iм было тое, што ён вучыўся так старанна, з такой радаснай гатоўнасцю слухаў мяне, такi быў шчаслiвы, калi разумеў, чаго я дабiваюся ад яго, што для мяне было вялiкiм задавальненнем вучыць яго i размаўляць з iм.
З таго часу, як Пятнiца застаўся са мною, жыццё маё зрабiлася прыемным i лёгкiм. I калi б я мог лiчыць сябе ў бяспецы ад iншых дзiкуноў, я, здаецца, сапраўды без шкадавання згадзiўся б застацца на выспе да канца маiх дзён.
РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГI
Рабiнзон размаўляе з Пятнiцай i павучае яго
Днi праз два цi тры пасля таго, як Пятнiца пасялiўся ў маёй крэпасцi, мне прыйшло ў галаву, што, калi я хачу, каб ён не еў чалавечага мяса, я павiнен прывучыць яго да мяса жывёл.
'Няхай ён паспытае казiнае мяса', - сказаў я сам сабе i вырашыў узяць яго з сабой на паляванне.
Ранiцой мы пайшлi з iм у лес i, адышоўшы дзве цi тры мiлi ад дома, убачылi пад дрэвам дзiкую казу з казлянятамi.
Я схапiў Пятнiцу за руку i зрабiў яму знак, каб ён не варушыўся. Потым на вялiкай адлегласцi я прыцэлiўся, стрэлiў i забiў адно казляня.
Бедны дзiкун, не разумеючы, як можна забiць жывую iстоту, не наблiзiўшыся да яе (хоць ён i бачыў раней, як я забiў яго ворага), быў канчаткова ашаломлены. Ён задрыжаў, захiстаўся, i мне нават здалося, што ён зараз упадзе.
Ён не заўважыў казляня, якое я забiў, i яму здалося, што я хацеў забiць яго, Пятнiцу, i ён пачаў абмацваць сябе, цi не iдзе часам у яго дзе кроў. Потым ён нават адхiлiў палу свае курткi, каб паглядзець, цi не паранены ён, i, упэўнiўшыся, што застаўся жывы i непашкоджаны, упаў перада мной на каленi, абняў мае ногi i доўга штосьцi тлумачыў мне на сваёй мове.
Гаворка яго была незразумелая, але лёгка можна было здагадацца, што ён просiць мяне не забiваць яго.
Жадаючы супакоiць яго, даказаць, што я не маю намеру рабiць яму зло, я ўзяў Пятнiцу за руку, засмяяўся i, паказаўшы на забiтае казляня, загадаў яму пабегчы забраць яго. Пятнiца выканаў мой загад. Пакуль ён разглядаў казляня, стараючыся зразумець, чаму яно аказалася забiтым, я зноў зарадзiў стрэльбу.
Неўзабаве пасля гэтага я ўбачыў на дрэве, на адлегласцi ружэйнага стрэлу ад мяне, вялiкую птушку, падобную на коршака. Жадаючы растлумачыць Пятнiцу, што такое стрэльба, я падазваў яго да сябе, паказаў яму спачатку пальцам на птушку, потым на стрэльбу, потым на зямлю пад тым дрэвам, на якiм сядзела птушка, як быццам кажучы яму: 'Вось глядзi: зараз я зраблю так, што яна ўпадзе', i ўслед за тым стрэлiў. Птушка ўпала i аказалася не коршакам, а вялiкiм папугаем. I на гэты раз, нягледзячы на ўсе мае тлумачэннi, Пятнiца ад страху нiбыта скамянеў.
Тут толькi я здагадаўся, што асаблiва ўражвала яго, калi я страляў са стрэльбы: да гэтага часу ён яшчэ нi разу не бачыў, як я зараджаю стрэльбу, i, вiдаць, думаў, што ў гэтай жалезнай палцы сядзiць нейкая злая чарадзейная сiла, якая прыносiць на любой адлегласцi смерць чалавеку, зверу, птушцы, наогул усякай жывой iстоце, дзе б яна нi знаходзiлася, блiзка цi далёка.
Ён i потым яшчэ доўгi час не здольны быў адолець у сабе страх i здзiўленне перад кожным маiм стрэлам.
Мне здаецца, калi б я толькi дазволiў яму, ён пачаў бы пакланяцца мне i маёй стрэльбе, нiбыта мы былi багамi.
Першы час ён не адважваўся нават дакрануцца да стрэльбы, але затое размаўляў з ёю, калi думаў, што я не чую, як з жывою iстотай. Пры гэтым яму здавалася, што стрэльба яму адказвае. Потым ужо ён мне прызнаўся, што ён упрошваў стрэльбу, каб яна злiтавалася над iм.
Калi Пятнiца крыху апамятаўся, я прапанаваў яму прынесцi мне забiтую дзiчыну. Ён зараз жа пабег па яе, але вярнуўся не адразу, таму што яму давялося доўга шукаць птушку: як выявiлася, я не забiў яе, а толькi паранiў, i яна адляцела далёка ўбок. Нарэшце ён усё-такi знайшоў яе i прынёс; я ж выкарыстаў яго адсутнасць, каб зноў зарадзiць стрэльбу. Я лiчыў, што да пэўнага часу будзе лепей не паказваць яму, як гэта робiцца.
Я спадзяваўся, што нам трапiцца яшчэ якая-небудзь дзiчына, але больш нiчога не траплялася, i мы вярнулiся дадому.
У той жа вечар я садраў шкуру з забiтага казляняцi i старанна выпатрашыў яго, потым распалiў вогнiшча i, адрэзаўшы кавалак казляцiны, зварыў яго ў глiняным гаршку. Атрымаўся цудоўны мясны навар. Я паспытаў яго i прапанаваў Пятнiцу. Вараная страва яму вельмi спадабалася, толькi ён здзiвiўся, навошта я яе пасалiў. Ён пачаў паказваць мне на мiгах, што соль - агiдная, непрыемная ежа. Узяўшы ў рот дробачку солi, ён пачаў пляваць i зрабiў выгляд, нiбыта яго пачынае ванiтаваць, а потым выпаласкаў рот вадою.
Каб запярэчыць яму, я ў сваю чаргу паклаў у рот кавалачак мяса без солi i таксама пачаў пляваць, паказваючы, што мне працiўна есцi без солi.
