- Як гэта?
- Паспрачалiся мы з-за таго лайдака Станiслава. Пойдзеш, кажу, за яго - не называй маткай... Дык яна, бач, пакрыўдзiлася i збегла з хаты да Iвана. Плакала, казаў той... А цяпер памiрылiся. Усё цябе ўспамiнае дзень пры днi... Зайшоў бы, га?
- Не кiнулi сваiх шляхецкiх прывычак аддаваць замуж не за таго, каго выбiрае сэрца? Успомнi, Стэфа, сябе, - асцярожна намякнуў я.
- Ты ж сам засцярог яе, Мiкола... Мне Лiда ўсё расказала. Усё - разумееш?
Я разумеў. Глядзеў на Стэфу i думаў: 'Засцерагчы дзяцей хiба не наш святы абавязак?'
- Сёння зайду, суседачка, - сказаў я на развiтанне. Потым доўга глядзеў ёй услед. Калi тое было, што яна iшла ад мяне, а я вось гэтак глядзеў ёй услед i слёзы засцiлалi вочы?
I здалося, што згубiў я сваю маладосць i сваё першае каханне толькi сёння...
1959 г.
