- Апроч цябе, нiхто не ведае. А ты ж не скажаш?
Але ўсё ж яна зiрнула на Фiльку з падазрэннем: цi не смяецца ён.
Але нiколi ў жыццi Фiлька не быў такi сур'ёзны.
- Я ведаю тую мясцiну, - задуменна сказаў ён. - Там на зары пасуцца фазаны. Добра iх страляць ранiцай... Але ты не хадзi. Я цябе, як дзяўчынку, прашу.
- Не, я пайду, - адказала Таня.
I па голасу яе Фiлька зразумеў, што i Танi ўласцiва ўпартасць.
Усё, што ён мог спытаць, ён спытаў; усё, што ён мог сказаць, то сказаў. Што яшчэ заставалася рабiць?
Ён моўчкi паглядзеў на Таню. Сонечнае святло гарэла на яе твары, на руках, на лёгкай прыгожай сукенцы, якую яна не баялася папсаваць.
I ён падумаў:
'Дарэмна, аднак, я пра ўсё гэта пытаўся. Яна нiчога не баiцца'.
I ў тую ж хвiлiну ён заўважыў у вачах Танi незвычайны страх, якога раней нiколi не заўважаў нi ў позiрку, нi на твары.
Ён адсунуўся з мiжвольным спалохам:
- Што з табой?
- Вусень!.. - крыкнула Таня.
Яна адцягнула плацце на шыi, моцна сцiснуўшы яго ў вузельчык, i з жахам паўтарыла некалькi разоў:
- Вусень! Вусень! Вось ён тут! Брыдка! Рэж хутчэй!
Самую малую долю секунды Фiлька вагаўся, гледзячы на свой нож, якiм здабываў мурашкавы сок, i рэзаў серу, i рабiў столькi прыемных для Танi рэчаў.
I раптам, узмахнуўшы iм, адхапiў вялiкi кавалак Танiнай сукенкi.
Нiчога не адчуваючы, акрамя страху i брыдкасцi, Таня ў першы момант усё яшчэ сцiскала ў руцэ адрэзаны кавалак тканiны, потым павольна разгарнула яго. Замест страшнага вусеня на яе руцэ ляжаў звычайны сучок.
Страх на Танiным твары змянiўся неўразуменнем, неўразуменне - адчаем, калi яна ўбачыла на сваёй сукенцы вялiзную дзiрку. Яна пляснула рукамi:
- У чым я цяпер пайду! Навошта ты гэта зрабiў, Фiлька?
- Знарок, - сказаў ён, - хаця ты сама мяне прасiла. Але, можа, ты цяпер не пойдзеш на мыс?
- Усё роўна я пайду. Я пайду, я пайду! - закрычала Таня i, саскочыўшы на зямлю, знiкла, патанула за дрэвамi.
I Фiлька не паспеў заўважыць, як знiкла яна мiж чорных i белых бяроз.
Нiбы вiхор памчаў ад Фiлькi друга.
Ён застаўся на дрэве адзiн. Геаметрыя, што ляжала ў яго на каленях, упала на траву. Паласаты бурундук, самы цiкаўны з усiх жывучых у гэтым гаi пад каранямi даурскай бярозы, падышоў да кнiгi i спынiўся перад ёй. У пярэднiх лапах ён трымаў арэх, якi нёс у сваю норку.
Фiлька сярдзiта запусцiў у бурундука нажом. I востры нож уткнуўся ў зямлю перад самай пысай звярка.
Бурундук кiнуў арэх i таксама знiк.
А Фiлька павольна споўз з дрэва. Ён падняў арэх паклаў яго на далонь i ўзважыў - арэх быў поўны. Фiлька некаторы час глядзеў на яго не рухаючыся, увесь час думаючы пра Таню, i потым, вырашыўшы, што ўсё-такi кожны арэх павiнен быць з'едзены, гучна разгрыз яго.
XXI
Ноччу горад спаў. I хаця кожны далёкi гук ноччу здаецца блiзкiм, не было чаго слухаць у немаце горада.
Толькi Таня iшла i iшла.
Аднойчы яна хадзiла ўжо гэткай парой i па гэтай дарозе. Але тады побач iшоў Фiлька, ён нёс яе вуды на плячы. Абое яны трохi дрыжалi ад холаду, таму што была восень i на свiтаннi лiсты зрывалiся i даганялi вецер, не датыкаючыся да зямлi. I зоркi гарэлi тады толькi на самым краi небасхiлу. А цяпер яны не пакiдалi неба, чакаючы зару, каб знiкнуць з яго.
А пакуль яны гарэлi ў цiшынi, Таня ўсё iшла пры iх святле, накiроўваючыся да лясiстага мыса.
Яна ўвайшла ў лес i выбрала сабе шырокую сцяжынку, дзе было святлей, чым пад дрэвамi. Доўгiя каранi i ценi ляжалi ў яе на дарозе. Але ёй не было страшна. Толькi вiльготныя лiсты вольхi палохалi яе зрэдку, чапляючыся за твар. Яна адхiляла iх рукой. Яна была ў задуменнi.
Яна думала: што рабiць, калi Коля скажа ёй аб каханнi? Што рабiць? Учора ён прыйшоў да яе i сказаў: 'Прыходзь. Я прашу цябе, прыходзь дзеля мяне. Я не бачыў яшчэ сапраўднага свiтання ў лесе. Прыходзь'.
I вось праз iмгненне яна прыйдзе.
Што рабiць? Што рабiць наогул, калi табе гавораць пра каханне, а ў цябе ёсць толькi мацi, для якой ты ў жыццi адна, i няма ў яе нiкога болей?
Яна злёгку дрыжала, думаючы пра гэта, i хуталася ў доктарскi халат сваёй мацi, якi надзела крадком.
А лес iшоў усё далей i далей, ведучы яе па сваiх сцяжынках да мыса, дзе былi рассеяны вялiзныя камянi.
Коля выбраў сабе месца сярод iх. Ён сядзеў i чакаў, гледзячы ў бок лесу. А пад патухлымi зорамi ўжо бялеў пясок i, быццам пад дажджом, блiшчала каменне.
Таня з'явiлася перад iм раптоўна. Ён не пазнаў яе ў белым халаце i кiнуўся прэч ад яе. Таня клiкнула яго. Ён азваўся. Але бянтэжлiвасць яго прайшла не адразу.
Час цягнуўся павольна. Яны моўчкi iшлi назад да ўзлеску, дзе, быццам верацёны, ахутаныя пражай, стаялi ў дыме востраканечныя елкi.
Яны выбралi лiстоўнiцу з шырокiмi галiнамi i спынiлiся пад ёй.
- Навошта ты надзела гэты халат? - запытаў Коля.
Таня адказала:
- У мяне цяпер няма той прыгожай сукенкi, якая так падабалася табе.
- Нашто ты гаворыш пра сваю прыгожую сукенку, я яе зусiм не памятаю. Я думаю толькi пра цябе.
- Заўсёды? - спытала Таня.
- Заўсёды. Нават тады, калi я цябе не бачу. Вось што для мяне дзiўна.
- Так, гэта дзiўна, - сказала яна.
Потым яны прыселi ля падножжа лiстоўнiцы i прыслухоўвалiся да трэску галiн над галавой. Гэта прачыналiся птушкi ў сваiх сховiшчах. Над вяршалiнай суседняй елкi замахала крыламi арэхаўка i паляцела, пакiнуўшы за сабой у цёмным паветры цьмяны след.
- Гэта вельмi дзiўна, - паўтарыла Таня, сочачы за яе палётам. - Вось яна правяла мiж галiн, тут, на елцы, доўгую ноч. А цяпер на зары паляцела... Але гэта добра. Значыць, ты будзеш думаць пра мяне заўсёды i тады, калi мяне тут не будзе? Хутка я паеду.
Коля цiхенька ўскрыкнуў. Ён не пасаромеўся крыкнуць, пачуўшы гэтыя словы, якiя за адну секунду перавярнулi яго душу.
Таня ж, наколькi хапала сiлы, старалася стрымаць свой голас.
- Хiба ты хочаш паехаць адсюль? - спытаў ён.
- Так, я вырашыла. Няхай бацька застаецца з табой i цёткай Надзяй - яна ж таксама добрая, ён яе любiць. Але я нiколi не пакiну маму. Нам трэба паехаць адсюль.
- Але чаму, скажы мне? Цi ты ненавiдзiш мяне, як раней?
- Нiколi не кажы мне пра гэта, - глуха сказала Таня. - Што было са мной спачатку, я не ведаю. Але я так баялася, калi вы прыехалi да нас. Гэта ж быў мой бацька, а не твой. I, вiдаць, таму я была несправядлiвая да цябе. Я ненавiдзела i баялася. Але цяпер я хачу, каб ты быў шчаслiвы, Коля...
- Не, не! - у хваляваннi закрычаў ён, перабiваючы яе. - Я хачу, каб i ты была шчаслiвая, i твая мацi, i бацька, i цётка Надзя. Я хачу, каб былi шчаслiвымi ўсе. Хiба нельга так зрабiць?
- Можа быць, можна, - у роздуме адказала Таня, - не ведаю.
I яна змоўкла, думаючы пра сваё ўласнае шчасце, i пра шчасце бацькi, i пра мацi.
Яна сядзела цiха, прыцiснуўшыся спiной да цёмнага ствала шырокай лiстоўнiцы, нiбыта ёй хацелася
