За палцiннiк ён дасць табе цэлы кубiк серы.
- А што такое лiпучкi? - спытаў Коля.
- Э, браток! - адказаў яму з прыкрасцю Фiлька. - Пра ўсё ты хочаш даведацца адразу.
I Коля не пакрыўдзiўся на заўвагу Фiлькi.
- Добра, - сказаў ён, - я пасля даведаюся. Але дзiўная звычка ў вашай школе. Я нiдзе не бачыў, каб жавалi пiхтавую смалу.
Але серы купiў багата, i пачаставаў Фiльку, i сам пажаваў, навучыўшыся вельмi хутка гэтак жа шчоўкаць ёю на зубах, як i iншыя.
Ён прапанаваў пажаваць i Танi са шчырасцю, у якую яна не магла не паверыць. Яна нехаця ўсмiхнулася яму, паказаўшы блiскучыя, як снег, зубы.
- Цi не дзякуючы гэтаму, - сказаў ён, - у вас ва ўсiх такiя белыя зубы? Гэта сера добра ачышчае iх.
Усе яго словы здалiся ёй брыдкiмi.
- Так, дзякуючы гэтаму, адчапiся ад мяне! - сказала яна.
Ён прамаўчаў i ўсмiхнуўся.
Ён глянуў на яе светлымi, як лёд, вачыма, i Таня ўпершыню ўбачыла, што позiрк iх упарты.
Цi была гэта сапраўдная сварка, Таня не магла вырашыць, але менавiта з той пары пачалася iх варожасць, i гэты хваравiты хлопчык пачаў займаць яе думкi болей, чым у першыя днi.
У выхадныя днi Таня абедала ў бацькi.
Яна праходзiла ля гарадскога гаю, што недалёка ад яе дома, i выходзiла на дарогу, якая вяла да крэпасцi. Дарога не была прамая. Яна бегла берагам, зварочвала то ўправа, то ўлева, нiбы штохвiлiны заглядвалася на раку, якая, расштурхаўшы ў розныя бакi горы, слалася пад ёю далёка.
Таня iшла нетаропка, часта аглядваючыся на раку. Калi на дарозе было цiха, яна слухала шыпенне глiняных камлыг, што аселi пад берагам у ваду. I сабака яе таксама прыслухоўваўся да гэтага гуку. Ён хадзiў за ёй усюды.
Так праз паўгадзiны яны паволi падыходзiлi да бацькавага дома.
Дом быў крайнi з усiх, дзе жылi камандзiры. Акропленае вапнай каменне ўсцiлала дарожку, але i скрозь вапну выбiвалася трава, крыху пабеленая на кончыках сваiх пёрак. Тут было цiха. I шкляныя дзверы былi заўсёды адчынены. Праз гэтыя шкляныя дзверы Таня заходзiла ў хату, а сабака заставаўся ля дзвярэй. Як часта Таня хацела сама застацца ля дзвярэй, а сабака каб увайшоў у дом!
А мiж тым у гэтым доме ўсе былi з ёю ласкавыя. Надзея Пятроўна першая сустракала Таню на парозе. Цiхая, простая ў абыходжаннi, з мiлым тварам, яна кратала Таню за плячо цi цалавала ў галаву, кожны раз паўтараючы:
- Ага, вось i Таня прыйшла!
I хаця голас яе здаваўся мяккiм, Танiна сэрца мiжволi перапаўнялася цераз край недаверам.
'Навошта яна глядзiць на бацьку, калi цалуе мяне? - думала Таня. - Цi не каб паказаць яму: 'Вось бачыш, я пешчу тваю дачку, i цяпер ты нiчога не зможаш сказаць мне, i яна таксама нiчога не зможа сказаць'.
Пры адной гэтай думцы ў Танi адбiрала мову i вочы не слухалiся яе - яна не магла паглядзець бацьку проста ў твар.
I толькi калi падыходзiла да яго, адчуваючы яго руку ў сваёй, яна спакайнела. Тады яна магла сказаць i Колю:
- Добры дзень!
- Добры дзень, Таня! - адказваў ён прыветлiва, але не раней i не пазней той хвiлiны, калi яна кiўне яму галавой.
Бацька ж не гаварыў нiчога. Ён толькi кранаўся злёгку яе шчакi i прыспешваў абедаць.
Абедалi весела. Елi бульбу з аленiнай, якую куплялi самi ў праезджых тунгусаў. Сварылiся з-за лепшых кавалкаў, смяялiся з Колi, якi засоўваў цэлую бульбiну ў рот, i лаялi яго за гэта, а бацька, бывала, нават удараў яго пальцамi па носе так моцна, што нос аж прыпухаў.
- Татка, - гаварыў тады Коля, нахмурыўшыся, - што гэта за жарты! Я ўжо не маленькi.
- Сапраўды, шалапут, ты не малы, - гаварыў бацька. - Усе вы ўжо вялiкiя. Так проста цераз вас не пераскочыш. Паглядзiм толькi, што вы заспяваеце, калi пададуць пiражкi з чаромхай.
I бацька хiтра паглядаў на Таню.
А Таня думала:
'Што пiражкi з чаромхай, калi я ведаю, што ён нiколi не будзе мяне так любiць, як Колю, нiколi не назаве шалапутам, не ўдарыць па носе, не адбярэ лiшняга кавалка! I я сама нiколi не назаву яго 'дурным таткам', як гэты нiкчэмны падлiза. Няўжо пiражкамi з чаромхай можна мяне падмануць?'
I сэрца яе зноў сцiскала крыўда.
I ў той жа час усё ёй падабалася тут. I голас жанчыны, паўсюды чутны ў доме, яе стройны стан i добры твар, звернуты да Танi заўсёды з ласкай, i бацька вялiкi, з яго рамянямi з тоўстай бычынай скуры, кiнутымi на канапе, i маленькi кiтайскi бiльярд, на якiм яны ўсе гулялi, пазвоньваючы жалезным шарыкам па цвiках. I нават Коля, заўсёды спакойны хлопчык з упартым поглядам вельмi чыстых вачэй, вабiў яе да сябе. Ён нiколi не забываў пакiнуць костку яе сабаку.
Але пра яе, здавалася Танi, ён нiколi не памятаў, хаця хадзiў з ёю разам у школу, i абедаў, i гуляў на бiльярдзе. I ўсё ж ён не меў часу думаць пра яе хаця б адну хвiлiну ў дзень, хаця б дзеля таго, каб ненавiдзець яе так, як яна ненавiдзела яго.
Дык чаму ж тады згадзiлася яна пайсцi з iм лавiць рыбу i паказаць мясцiну, дзе бярэ лешч?
VIII
Таня любiла зоркi - i ранiшнiя, i вячэрнiя, i вялiкiя лэтнiя зоркi, што гараць нiзка ў небе, i восеньскiя, калi яны стаяць высока i iх вельмi многа. Добра тады iсцi пад зоркамi цiхiм горадам да ракi, каб убачыць, што i ў рацэ поўна гэтых самых зор, нiбы наскрозь свецiцца iмi цёмная i цiхая вада. А потым сесцi на глiну на беразе, прыладзiць вуды i чакаць, калi пачнецца клёў, i ведаць, што нi адна хвiлiна, адпушчаная законам палявання табе на лоўлю, не прапала марна. А свiтанку ўсё няма, i сонца яшчэ не хутка працягне туман над ракой. Яшчэ будуць клубiцца ў тумане дрэвы, а пасля ўжо задымiцца вада. А пакуль можна думаць пра што хочаш: пра тое, чым заняты пад кустом бурундук, цi спяць калi-небудзь мурашкi i цi бывае iм зябка пад ранiцу.
Так, добра было на свiтанку.
Але сёння, калi Таня прачнулася, зорак было ўжо мала: адны знiклi зусiм, а iншыя бледна гарэлi на краi небасхiлу.
'Вiдаць, не будзе сёння дабра, - падумала Таня. - Коля сабраўся з намi'.
I тут жа пачула яна стук. Гэта ў акенца стукнуў два разы Фiлька.
Таня ў цемнаце апранула сукенку, накiнула на плечы хустку i, расхiнуўшы акно, саскочыла проста ў двор.
Фiлька стаяў перад ёю. Яго вочы ў бледных прыцемках былi дзiўнага колеру, блiшчалi, як у шалёнага, а вуды ляжалi на плячы.
- Ты што так запазнiўся? - спыталася Таня. - Увечары чарвякоў не накапаў?
- А ты паспрабуй накапай iх у горадзе! - хрыпла сказаў Фiлька. - Яшчэ не позна, якраз прыйдзем.
- Так, - сказала Таня, - з чарвякамi ў нас кепска. Вуду маю ўзяў?
- Узяў.
- Дык пойдзем? Чаго чакаць!
- А Коля? - запытаў Фiлька.
- А, Коля! - I Таня нават паморшчылася ў цемры, быццам зусiм забыла пра Колю, быццам не ўспамiнала пра яго ў тую самую хвiлiну, калi прачнулася i паглядзела ў акно на зоркi. - Мы пачакаем яго ў завулку на набярэжнай, сказала яна i цiха свiснула свайму старому сабаку.
Той нават не зварухнуўся пад сенцамi, не перамясцiў нават лапы. Толькi зiрнуў на Таню, нiбы хацеў сказаць ёй: 'Хопiць! Хiба мала я хадзiў з табой улетку на рэчку за рыбай, зiмой на каток, i хiба не я так часта цягаў у зубах твае канькi! А цяпер досыць. Ты падумай толькi, куды я пайду ў такую сляпую рань!'
I Таня зразумела сабаку.
- Добра, - сказала яна, - ляжы.
'А можа, кошка пойдзе?'
Таня клiкнула:
