“Van wie is die brief?”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Geen ondertekening. Anoniem. Die hele brief, zo schat ik, is afkomstig uit de printer van een computer.”
De oude rechercheur tikte met zijn ballpoint op de telefoon voor zich.
“Bel eens met onze technische dienst, wellicht hebben ze daar iemand die iets snapt van die vreemde aanduidingen in deze brief.”
Vledder strekte zijn rechterhand naar hem uit.
“Dan heb ik die brief wel nodig.”
“Die krijg je niet,” zei De Cock.
“Ik lees je de aanduidingen nog eens voor. Schrijf ze op. Ik wil niet dat jouw vingerafdrukken op die brief komen. Ik heb het plan om het papier nog eens met jodiumdampen[6] te laten behandelen.”
Xavier de la Croix lachte.
“Ik heb mij een tijdje met positiebepalingen beziggehouden. Dat weten ze bij de technische dienst. Daarom hebben ze mij naar jullie gestuurd. Dat GPS in de brief staat voor Global Positioning System. Het is ontwikkeld voor de Amerikaanse strijdkrachten. Het systeem bestaat uit vierentwintig satellieten, die elk in een vaste baan om de aarde draaien. Elk van deze satellieten geeft een eigen signaal. Als we de gegevens van die brief volgen, vermoed ik dat we ergens in het Gooi uitkomen, misschien in de buurt van Baarn. Ik heb van het hoofdbureau een pittige wagen meegekregen. Die oude Golf van jullie is niet geschikt voor snelle acties.”
De Cock grinnikte.
“We doen er al jaren mee.”
Xavier de la Croix reageerde niet. Hij pakte uit zijn aktetas een kaart van Noord — Holland en spreidde die over een leeg bureau uit. Vledder en De Cock gingen bij hem staan. De jonge technische man wees.
“Kijk naar de lijnen: die van west naar oost heten de breedtegraden, die van noord naar zuid zijn de lengtegraden. De lijn van tweeenvijftig graden noorderbreedte, die loopt bijvoorbeeld dwars over heel Nederland. Volgen wij de aanwijzingen in die brief, dan komen we in de buurt van Hilversum of Baarn, hier. Het is volgens de kaart een bosachtig gebied. Daar moeten we maar eens gaan kijken.”[7]
Xavier de la Croix bestuurde een ruime Mercedes. De Cock zat naast hem. Op de achterbank, lui, schuin weggezakt, zat Vledder. Vanaf Diemen volgde Xavier de la Croix de drukke Al in de richting van het Gooi. Een tijdlang werd er niets gezegd. Voorbij Naarden-Vesting kwam Vledder uit zijn luie houding naar voren.
“En als het nu eens een grap is. Ik bedoel…als iemand ons een tijdje uit Amsterdam weg wil hebben…”
Hij maakte zijn zin niet af. De Cock schudde zijn hoofd.
“Het is volgens mij geen grap.”
“Hoeweet je dat?”
De Cock ademde diep.
“Ik denk dat ik weet van wie die brief met aanwijzingen afkomstig is.”
“Wie?”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Dat openbaar ik je nog niet.”
Vledder vroeg niet verder.
Via de smalle snelweg bij Bussum reden ze naar het knooppunt Eemnes. Daar sloegen ze af naar de A27. Om precies uit te komen op de positie die in de brief stond aangeduid, moesten ze nog een paar keer rechts- en linksaf slaan in het bosrijke gebied. Xavier de la Croix strekte zijn rug en gebaarde om zich heen.
“We moeten hier opletten…een open plek achter een bomenrij.”
Vledder klapte Xavier de la Croix op zijn schouder.
“Stop. Terug. Daar bij een zijpad zag ik een open plek achter bomen.”
Xavier de la Croix reed verder tot een vluchtstrook. Daar stapten ze uit en liepen langs de weg terug naar het door Vledder bedoelde zijpad. Na een rij bomen volgden ze een iets smaller bospad.
Vledder bleef plotseling staan. Verbijsterd wees hij voor zich.
“Een veld papavers.”
15
Ze reden zwijgend en in mineurstemming terug naar Amsterdam. De aanblik van het veld papavers had hen overdonderd. De Cock schoof na enige tijd de mouw van zijn regenjas iets terug en keek op zijn horloge. Daarna blikte hij opzij naar Xavier de la Croix.
“Het is halfeen. Redden we het nog?”
“Wat?”
De oude rechercheur duimde over zijn schouder.
“Vledder moet om twee uur op Westgaarde zijn voor het bijwonen van een gerechtelijke sectie.”
Xavier de la Croix knikte.
“Dat lukt wel, tenzij we in een lange file terechtkomen.”
Vledder boog zich iets naar voren.
“Ik heb wel een tijdje werk op Westgaarde. Toen ik vanmorgen dokter Rusteloos meldde dat ik nog een slachtoffer had met een dolksteek in zijn rug, deed hij het voorstel om Joost van de Gou-wenaer en Petertje Slibbroek meteen na elkaar te behandelen.”
“En daar ben je op ingegaan?”
“Ja, het leek een goede oplossing. Anders had ik morgen weer naar Westgaarde gemoeten.”
De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi. Hij blikte van Xavier de la Croix naar Vledder en terug.
“Ik wil van jullie een belofte,” sprak hij plechtig. Xavier de la Croix keek hem van terzijde aan.
“Een belofte?”
De Cock knikte.
“Jullie stilzwijgen over wat wij in dat veld papavers hebben ontdekt. Ik bepaal het moment waarop de politie Gooi- en Vechtstreek wordt ingelicht.”
Xavier de la Croix keek hem bedrukt aan.
“Wat meld ik bij mijn terugkomst aan de chef van de technische dienst?”
De Cock glimlachte.
“Dat ik jou een zwijgplicht heb opgelegd. Als hij nadere bijzonderheden wil, laat hij mij maar bellen.”
Vledder, op de achterbank, tikte De Cock op zijn rug.
“Waarom die zwijgplicht?”
De oude rechercheur draaide zich naar hem om.
“Ik wil eerst de drievoudige moordenaar ontmaskeren.”
Vledder keek hem verrast aan.
“Zie je daar kans toe?”
“Dat denk ik wel. Ik moet alleen nog iemand ervan overtuigen dat hij zijn medewerking moet verlenen.”
“Wie?”
De Cock gleed even met zijn pink over de rug van zijn neus.
“Een oud-marineman, die alles weet van breedte- en lengtegraden.”
Rechercheur De Cock zat naast Vledder op de Rigakade in de donkere laadruimte van een oude, gammele bestelbus met op de buitenkant als opschrift de naam van een niet-bestaand aannemersbedrijf. Hij had de bestelauto tijdelijk van het hoofdbureau te leen. Het onooglijke busje werd door de rechercheurs van kamer 119 zo nu en dan als geheime observatiepost gebruikt.
Door een kijkgat zag hij aan de overkant van de weg het silhouet van een oude legerloods tegen het vale maanlicht afsteken. Rondom de oude loods was het aardedonker, maar De Cock wist dat bij een teken van hem de
