Матчын дар

абрус жуды
назаўсягды,
на вечны час
        ляглі.
Гара, скала
наўкол лягла
і узрасла
паўскрайны пас
        зямлі.
Узрос на ёй
вялізаў-хвой,
туману з мглой
прытулак, лес
        стары.
Прадзіўны мур
нярушных хмур,
як той каптур,
на бор узьлез
        з гары.
I сонца сьвет
здалёка, з гэт!..
Нябёс прывет
ня здужыць к нам
        дайсьці.
Адны вятры
праз хмар муры
лятуць з гары
празь лес той сам
        гусьці.
I разам зь ім
на жах благім
і добрым, ўсім
тужлівы сьпеў
        вядуць:
«Засьні, засьні,
у ноч ўсе дні
перамяні
і нас ня гнеў,
        ня гудзь.
Скалей, як лёд,
на сотні год
і сэрца лёт
спыні. Вярні
        да сну.
А сонца сьвет
здалёка, з гэт…
Зь нябёс прывет,
мана. Гані
        ману.
Гані. Раі
тых дум спыні,
і жаль стаі,
і кінь зь пяшчот
        у цьмы.
На сьвет адны
твае паны
і вартаўны
табе пачот, —
        то ж мы».

20. Ветру

Ветрэ, ветрэ вольны,
Стой, зрабі паслугу!
Буду спосаб меці,
Адзьдзякую другу.
         Зьлётай, лёгкі, борзда
         Ў край, адкуль я родам, —
         Бацьку, матку ўбачыш,
         Мілую заходам;
Ўбачыш гэнам, ворле,
Ў краю тым — старонцэ:
Брат мой беларусін
Гібее бяз слонца.
         Ім усім паклонам
         Нізкім ты: скланіся,
         Хай жывуць, красуюць…
         А потым вярніся.
Гэтта скажаш, браце,
Мне, што там убачыў.
Буду спосаб меці,
Паглядзіш, адзьдзячу!

21. Завіруха