Carlos Fuentes w tej nieduzej, ale fascynujacej bogactwem nastrojow i przemyslen opowiesci, mowi, ze 'wszystko, co ukryte, czeka po prostu na nasze uwazne spojrzenie'. Pozornie banalny romans, stanowiacy glowny watek powiesci, eksploduje dramatyzmem, sklaniajac czytelnika do zastanowienia sie nad zagadka mijajacego czasu i odradzajacej sie w kolejnych wcieleniach milosci. Zaglebiajac sie w 'podwojny', stworzony przez Fuentesa swiat, znajdujemy odpowiedz na pytania, ktore przed nami stawia. Ale moze nie bedzie to odpowiedz jednoznaczna, lecz inna dla kazdego z nas? Powiesc zaczyna sie jakby od srodka – glownego bohatera poznajemy jako 93-letniego starca (niegdys cenionego dyrygenta), wpatrujacego sie w pewien przedmiot, stanowiacy wazny rekwizyt w calej ksiazce. Jest to krysztalowa pieczec (autor opisuje ja dokladnie), bedaca czyms w rodzaju amuletu czy symbolu doskonalosci (jest okragla i gladka). Stary dyrygent nie potrafi sie bez niej obejsc, chociaz z cala pewnoscia nie sluzy ona do pieczetowania czegokolwiek. Motyw pieczeci przewija sie przez cala ksiazke. Glowny watek fabularny powiesci to historia niespelnionej milosci dyrygenta i utalentowanej spiewaczki o imieniu Inez. Historie te poznajemy poprzez retrospekcje. Oto lata II wojny swiatowej, Anglia, bombardowany Londyn. Dyrygent (wowczas mlody, ale juz slawny) wywozi piekna Inez do nadmorskiej miejscowosci, gdzie jednak milosna przygoda nie znajdzie spelnienia, natomiast czytelnik dowiaduje sie o istnieniu tajemniczej 'trzeciej osoby'. Jednoczesnie z tym watkiem pojawia sie drugi: opowiesc o zwiazku dwojga ludzi z prehistorycznej przeszlosci – bedzie sie ona przeplatac z historia dwojga poznanych juz bohaterow. Dyrygent i spiewaczka, po latach sukcesow artystycznych, spotykaja sie tylko raz, w 19 lat po pamietnym (i na dobra sprawe, niezrozumialym) rozstaniu. Po wspolnym wystepie – jest to 'Potepienie Fausta' Berlioza widza sie juz tylko po to, aby sie pozegnac i stwierdzic, ze nie byli sobie przeznaczeni. Ksiazka Fuentesa zadziwia nieoczekiwanymi chwytami, nagla zmiana stylistyki i nastrojow. Wielki urok ma tez subtelna analiza watkow milosnych. Wazne miejsce w powiesci zajmuje muzyka. W tle wciaz obecny jest motyw ze wspomnianego utworu Berlioza, analizowanego w ciekawy sposob. Na koncowych stronach ksiazki zegnamy sie ze starym dyrygentem, ktory, wiedzac, ze niedlugo umrze, wraca mysla do Inez i… krysztalowej pieczeci.