занесла ўлева, ну і збіў чалавека. Пакуль спыніўся, падбег, ён ужо стаяў. Кажу, паедзем у бальніцу. А ён матляе галавой: «Не магу, шэф, мне яшчэ з адным тут пабачыцца трэба. А ты матай, матай адсюль, а то яшчэ адказваць будзеш, што наехаў». Мне б яго не паслухаць, я цяпер разумею. А тады ўзрадаваўся, сарваўся з месца і — у гараж. Толькі ўчора ўвечары даведаўся, што памёр нейкі журналіст.
— Чаму адразу не прыйшлі да нас? — не вытрымаў Корзун. — Як даведаліся.
— Дык жа таго цягнік збіў…
Корзун насцеражыўся: ці не гэты самы шафёр падкінуў забітага на пераезд? Ён хацеў быў задаць яшчэ пытанне, але Пратасеня ўзняў руку.
— Цягнік — цягніком, — сказаў ён. — Але на паліто забітага фарба, падобна, ад вашага грузавіка, Кучаронак.
Шафёр недаверліва паглядзеў на пракурора.
— Так, так, Кучаронак, — Пратасеня пасуровеў.— Апошняе слова скажа экспертыза, але ж і вы не адмаўляеце, што наехалі на невядомага чалавека. Вось бачыце. Пасядзіце пакуль у суседнім пакоі.
— Як ён да вас трапіў? — спытаў Корзун.
— Загадчык гаража прыслаў. Праўда, Кучаронак і сам перад ім не таіўся, калі ўмяціну на левым крыле заўважылі. Задаў ён нам загадку!
— Лічыце, не маніць?
— Паспрабуй цяпер правер, — Шабуня скрыпнуў крэслам.
— Медыцына сцвярджае, што Рамейка памёр не адразу, — сказаў Пратасеня, — так што ўсё можа быць…
— Трэба праверыць у медыкаў, ці мог у такім стане Рамейка дабрацца сам да пераезда, — Корзун у думках узважваў пачутае. Прызнанне Кучаронка ставіла ў яго версіі ўсё на месца. Справа аказалася даволі хрэстаматыйнай: галалёд, завіруха і раптоўны прахожы на дрэнна асветленай вуліцы. Вось толькі ці не хлусіць, што паехаў, пакінуўшы Рамейку на вуліцы?
— Ну, гэта дэталі, Аляксандр Антонавіч, — паціснуў плячамі Шабуня. — Хай імі следчы займаецца ды суд. А наш з табой клопат, бадай, скончыўся.
— Падобна, — падтрымаў яго Пратасеня. Корзун прамаўчаў. Не на ўсе пытанні, калі ўжо на тое, былі атрыманы адказы. Але ці мела гэта значэнне, ён не ведаў.
— Ты сёння дадому?
— Напэўна…
— Маю што перадаць твайму начальству.
— Юркаўцу?
— Яму. Як ты там, асвоіўся?
— Не магу паскардзіцца. З маёрам Юркаўцом цікава працаваць, не заціскае.
— Ну, то завярні ў аддзел перад ад'ездам, — папрасіў Шабуня.
Да адыходу аўтобуса заставалася яшчэ каля дзвюх гадзін. Корзун рашыў развітацца са Святланай. Па рыпучых прыступках вузкай лесвіцы ён падняўся на другі паверх.
Праз няшчыльна прычыненыя дзверы чуліся галасы. У Святланіным кабінеце нехта быў. Мажліва, па справе. Корзун нерашуча спыніўся. Ён не любіў замінаць занятым людзям. Аднак і паехаць, не пабачыўшыся са Святланай, было б няветліва. Пастукаўшы, Корзун адчыніў дзверы.
— Уваходзьце! — дазволіла Святлана. Убачыўшы Алеся, засмяялася: — Гэта ты такі далікатны? У нас проста, заходзяць без дазволу.
— Раптам размова сам-насам, — усміхнуўся Корзун у адказ. І сумеўся: дзяўчына сапраўды была з маладым мужчынам.
— Гэта ў вас там сакрэты ды таямніцы, — працягвала жартаваць Святлана, — а мы ў раёнцы працуем адкрыта. — І да свайго субяседніка: — Пазнаёмся, мой універсітэцкі друг Саша, Аляксандр Корзун.
Мужчына ўстаў, падаў руку:
— Міхаіл Абабурка.
«Мажлівы жаніх, — успомніў Корзун і ўважлівей паглядзеў на мужчыну. — Гадоў крыху за трыццаць, гладзенькі, укормлены, з светлымі, кучаравымі і доўгімі бакамі, ружовашчокі. Херувімчык, і годзе. Толькі вось позірк нейкі не анёльскі, ліпучы. Што ў ім Светка знайшла?»
Абабурка сеў, і было відаць, што ён не надта ўзрадаваны: трэці зараз яму быў не патрэбны. «Нічога, — падумаў Корзун, — пацерпіш. Ты тут ледзь не штодня аціраешся». Сказаў, звяртаючыся да Святланы:
— Даруй, калі адрываю ад пільнай справы, я неўзабаве еду.
— Візіт ветлівасці, разумею, — уздыхнула дзяўчына. — Міша вунь не такі. Калі ўжо захацеў бы развітацца, то па-шляхетнаму. Маўляў, шаноўная Святлана бацькаўна, з болем у сэрцы пакідаю ваш цудоўны гарадок і праклінаю тую гадзіну, а якой кранецца на Яснагорск мой рэйсавы аўтобус, сапсавацца б яму недзе па дарозе сюды…
Абабурка выцягнуў сваю белую шыю, быццам каўнер пад стракатым гальштукам стаў яму цесны. Святлана Якушава заставалася сама сабой, як і некалі,— насмешлівай з тымі, каму падабаецца, і гарэзлівай з тымі, на каго яе чары не дзейнічаюць. Корзун нават пашкадаваў гэтага, відаць, закаханага заатэхніка. Сказаў Святлане:
— Баюся…
— Каго, няўжо мяне? — ёй гэта жартаўлівае прызнанне раптам спадабалася.
— Твайго язычка!
Дзяўчына зарагатала, гучна, весела, занадта весела, каб Корзун паверыў у яе весялосць. І ён пашкадаваў ужо непрыкаяную Светку, якая, напэўна, і гэтаму залётніку дасць паварот ад свайго ганка.
— Я чула, — пасур'ёзнела яна, — Рамейку шафёр падбіў?
Яшчэ адна адметная асаблівасць невялікіх гарадкоў — тут навіны распаўсюджваюцца імгненна. Корзун пацвердзіў, патрэбы ўтойваць гэта не было.
— Ведаеш, — Святлана быццам забылася на Абабурку, — я паўночы, мабыць, думала сёння пра Ігара… Рамейку. Каб знаццё, чым гэта абернецца, запомніла б слова ў слова нашу гутарку, а так… Адны здагадкі. І ўсё-такі, мне здаецца, быў ён нечым заклапочаны, нешта яго гняло. Ці не праз гэта трапіў пад машыну?
— Але гэта ўжо, відаць, не мае значэння, — уставіў Абабурка.
Корзуну не хацелася абмяркоўваць здарэнне, і ён прамаўчаў.
— Вы таксама карэспандэнт? — спытаў Абабурка.
— Нешта падобнае, — усміхнуўся Корзун. Святлана толькі бліснула вачамі, аднак удакладняць Корзунаў адказ не стала.
— Цікавая ў вас прафесія, — Абабурка як зайздросціў.— Ездзіце, сустракаецеся з новымі людзьмі, нешта выкрываеце. Не тое што я, — свінні ды каровы…
— А я думаў, што жывёла — гэта потым, а спачатку для заатэхніка людзі. Якія даглядаюць кароў і свіней.
— Гэта ваш брат, журналіст, так піша. А ў нас, заатэхнікаў,— рацыёны, кармы, хваробы.
Напэўна, Абабурка не любіў сваёй працы. Але Корзун не сказаў яму гэтага. Зрэшты, ён не так з ім знаёмы, каб выказваць папрокі. А Света магла і сказаць. А можа, і казала. Ды ў падобных выпадках кажы не кажы, словамі рады не дасі. Трэба было збірацца, і Корзун памкнуўся ўстаць.
— Час ёсць, — Святлана заўважыла ягоны рух.
— Білет яшчэ не набыў,— адказаў Корзун, думаючы, што павінен даць ім пагаварыць.
— Паправім, — яна зняла трубку тэлефона.
Корзун усміхнуўся: што-што, а білет ён мог узяць і без яе дапамогі. Зірнуў на Абабурку і заўважыў на яго твары нездаволенасць. Чалавек такі пра нешта не дагаварыў з дзяўчынай. Дзіўна, але сваю крыўду за
