Bet apnik driz princesei dziesmas. Ik reizes, kad diena sak tumst, Ta noskatas saulrieta liesmas Un paslepen raud un skumst. Reiz princese noklust aiz mura, Kad gaisos tris ziedona tvans. Un dzird ta — aiz birztalas stura Pus stabuli zaku gans. List dziesma tam briva un skala, Ka cirulis vitero, smej. Un princese maurina zala Nu gavile, leka un dej. Ta priecigi steidzas uz maju Un saka: «Klau, stabule skan. Sauc, karal, surp speletaju, Lai stabule vins tikai man!» Ta nokluva zaku gans pili Un spele tik princesei. Bet sauc vinu atpakal sili, Tas svess ir sai pasaulei. Grib tikt vins, kur citi gani Var bezbeda klainat un skriet. Vins ludzas: «Laid briviba mani, Te saurums man elpu rauj ciet!» Gan princese Elga to ludzas, Gan karais ar perienu draud — Par apniku zaku gans sudzas, Un vina stabule raud. Tad saskaitas princese Elga — Ka zaku gans neklausit drikst! Ta uzkliedza: «Mulkis un nelga! Pec nelaimes savas vins tvikst! Liec, karal, lai nocert tam galvu, Vins princesei klausijis nav!» Par dziesmam tam solija balvu, Bet bendes prieksa gans stav. Gan karalis taisnibu ciena, Tak notika princeses prats. Bet ta bija druma diena, Viss nosirmoja vins pats. Skiet, princesi Elgu nu sauca No sis dienas stabules balss. Ta trukas no miega un trauca Aiz pils mura, birzei kur gals. Tur redz vina irstosu telu, Kas salauztu stabuli tur Un dziesminu spele jo zelu. Nav princesei miera nekur. Visjautraka rotala dejot, Ta peksni dzird — stabule skan! Un, ziedosas plavas ejot, Pat bites ka stabules san. Reiz, sekojot stabuletajam, Caur silu princese skrien. Nakts melna. Zud taka uz majam, Bet talak sauc balss to arvien. No rita bij pili viss klusi, Ne smejas, ne runaja kads: Bij princese pazudusi, Bet karalim satumsis prats.
