Будзь здарова, як карова, i багата, як зямля, i пладлiва, як сьвiньня.
Гэтак курыць, як п..да сена есь.
Яно ж ня з лапцем варылася. Калi лапаць укiнуць, i то смачней.
Ён, як цыган, як надзенiць надзетку якую, пакуль ня звалiцца, носiць.
Ззаду навыскачку.
Я такую ласку i ў жыда знайду.
У яго ў галаве ўжо зробiлiся лялькi такiя дурныя.
Дзе рот, там i смурод.
Хто яго абманець, той на тачылi мора пераплывець.
Цяпер усе хiтрыя - пайшлi ў гандлёўшчыкi, дурных няма.
Каб табе моль пяты пабiла!
Ня ўздыхай: няма й няхай.
Рыба куплена, воз накрыт!
Валi на бурага - буры ўсё зьвязець!
Дзе павернiцца, там i ўперднiцца.
Чудно бабскае судно: унiз дзюркай, а ня цячэць.
Нiводзiн бык карову ня забоў, нiводзiн мужык жонку ня забiў.
Кароста ня проста - панская хвароба.
Ад каросты ня ўмiраюць, толькi рукi ня гуляюць.
К нашаму берагу плывуць то х.i, то трэскi.
З мора на караблях, а зь п...ы на лыжах.
Раськiнь ножкi, як баран рожкi!
Злосьцi поўны косьцi, а сiлы з катовы кiлы.
Мы паедзiм, мы пайдзём, надаелi мы людзём.
Я сваю Марынку хоць пасярод рынку!
(кнiга 'Здубавецьця')
Вушацкiя песьнi, папеўкi, як i ўся народная паэзiя наогул, ужываюць скаромныя словы й вобразы. У вуснах народнай песьнi, абрадавай цi побытавай, любое слова гучыць цнатлiва, бо гэта йдзе яшчэ ад паганства, якое ня карысталася фiгавым лiстком. Насельнiкi халаднаватай часьцiны планеты грэлi свой юр, ятрылi сябе словам моцным, як пяршак. Каб род ня зьвёўся.
* * *
Цераз кладачку, цераз зыбкую
Мужык жоначку вядзець.
- Ой ты, кладачка, ой ты, зыбкая,
Ты ня гнiся пада мной,
Ой ты, жоначка, мая любая,
Ня сварыся ты са мной.
Выпi чарачку-пазлачаначку,
Ой ня будзь жа пьяненька,
Радзi сем сыноў i дачушачку,
Ой ня будзь жа старанька.
- Ой мой любенькi, ой мой мiленькi,
Ўсё ж няпраўдачка твая.
Выпью чарачку-пазлачаначку,
Мушу быць я пьяненька,
Раджу сем сыноў i дачушачку,
Мушу быць я старанька.
* * *
- Што Iван робiць?
- Кароў пасець.
Далiвуйда.
- Нашто яму каровы?
- Малако есьцi.
Далiвуйда.
- Нашто яму малако?
- Рабят кармiць.
Далiвуйда.
- Нашто яму рабяты?
- На вайну йсьцi.
Далiвуйда.
- А дзе ж тая вайна?
- Пасярод гаўна.
Далiвуйда.
Дзеўкi расьсяканкi
на вайну ня йдуць.
* * *
Ай, дайце мне, дайце
Сем чарак гарэлкi.
Ай, адну мне дайце,
Каб я пасядзела,
А другую дайце,
Каб я пасьмялела,
А трэцьцюю дайце,
Каб я пагуляла,
Чацьвёртую дайце,
Каб я папяяла,
А пятую дайце,
Збрую сабiрайце,
А шостую дайце,
Конi запрагайце,
А сёмую дайце,
Дамоў адпраўляйце!
* * *
А чый галуб ляцiць на дуб,
А мой на бярозi.
Чые мужы пьюць, гуляюць,
А мой у дарозi.
А калi ж ён у дарозi,
Пашчась яго, Божа.
А калi ж ён у карчомцы,
Забi яго, Божа.
А калi ж ён у дарозi,
Пашчась пiрагамi,
А калi ж ён у карчомцы,
Забi перунамi!
* * *
А дзед бабу разуваў,
Пад ножачку паглядаў:
- Ой, бабулька, што за зьвер,
Я ж баюся, каб ня зьеў.
- Цi ты ў лесе ня бываў,
Чорных зьвяроў ня вiдаў?
Ты, дзядулька, ня рабей,
Гэта птушка - салавей.
Ён i сьвiшчаць i пяець,
I спакою ня даець.
* * *
Дзякуй тому х.юшку,
х.юшку, х.юшку,
Што зрабiў нам пiрушку,
пiрушку, пiрушку.
I ў ручачкi ня хукаў,
