не памятаў, дзе i якiм чынам яго згубiў; праз колькi дзён пан Хапацкi вярнуўся дахаты i з таго часу вельмi добра запомнiў, што ёсць рэчы незразумелыя i яму, хоць ён ведаў не менш за Сакрата.
Амаль год пра Дзядка хадзiлi дзiўныя весткi; казалi, што нейкi пiлiгрым, носячы яго ў руках, з'яўляўся ў некаторых вёсках, вучыў люд дабрачыннасцi, нагадваў iм, каб яны шанавалi даўнiя звычаi i традыцыi сваiх продкаў, каб не адступалi ад праўдзiвае веры. Слухмяных i пабожных людзей ён бласлаўляў, ад разбэшчаных i адступнiкаў уцякаў.
Iншыя расказвалi, што перад заходам сонца была аднаго разу дзiўная праява, бачылi яе пастухi i аратыя. Нейкая прыгожая кабета ў белых строях, падобная да анёла, вянкамi цудоўных кветак упрыгожвала на лузе галаву таму Дзядку, i калi цiкаўныя людзi захацелi падысцi блiжэй, дык тая кабета, як бы дух якi, аддалялася ад iх - нi равы, нi густыя хмызы ёй не замiналi, узышла на возера i, нiбы белы воблак, узнялася над чыстай вадою i знiкла. Шмат такiх дзiвосаў расказвалi.
Цяпер раскажу, якiм чынам пасля доўгае i дзiўнае вандроўкi гэты Драўляны Дзядок трапiў нарэшце да мяне. Ведаеш добра нашу Беларусь, дарагi госцю, пры любых няўродах адзiн толькi лён найчасцей можа задаволiць нашы патрэбы, калi Пан Бог бласлаўляе наша поле. У пазамiнулым годзе было ў мяне шмат гэтага тавару, у нас яго набываюць купцы, а пасля, сабраўшыся з цэлае Беларусi, вязуць Дзвiною на караблях у Рыгу. Дык я з гэтым iнтэрасам прыехаў да купца, каб збыць яму свой тавар. У яго пабачыў вялiкi беспарадак, ягоная жонка Яўхiмiя ад вялiкага пярэпалаху i гневу ледзь дом не растрасла, наракаючы на свайго мужа: прывёз зачараванае страшыдла, якое заўсёды не дае ёй спакою. Купец толькi гадзiну назад вярнуўся дадому i, апраўдваючыся, прысягаў ёй, што ён зусiм у гэтым не вiнаваты. Ледзь гэты бунт я ўтаймаваў. Пасля спытаўся ў купца аб прычыне такой жончынай трывогi. Ён мне паведамiў, што галава мысляра Сакрата немаведама як з'явiлася ёй перад вакном i цяпер ляжыць за сцяною. Вывеў мяне з дому, каб паказаць таго Дзядка, i прасiў мяне, каб я абавязкова забраў яго; я паклаў яго ў карэту, пагаварыў з купцом пра лён i вярнуўся дахаты.
Праз нейкi час пачуў такую гаворку мiж суседзяў:
- Яўхiмiя, заўсёды сварачыся з мужам, знелюбiла яго i хацела пакiнуць назаўсёды, а можа, мела яшчэ i прыяцеля, якi яе да гэтага падбiваў. Дык калi муж быў у ад'ездзе, яна збiрала ўсё, што можна забраць з сабою, каб пакiнуць мужу пусты дом, ды тут нечакана глянула ў вакно i ўбачыла драўляную галаву таго Дзядка; невядома, адкуль i якiм чынам з'явiлася тая перад вакном. Яўхiмiя закрычала ад страху i самлела. Пачулi ў другiм пакоi сямейнiкi, прыбеглi на ратунак, ледзь прывялi яе да прытомнасцi, скiнулi Дзядка з вакна, каб ён другi раз не трапiў ёй на вочы. У гэты час прыехаў купец, i тут пачалася жахлiвая бура, але добра, што не ўдалося ёй пакiнуць свайму мужу пусты дом.
Ужо другi год маю ў сябе гэтага Дзядка, i, дзякуй Богу, усё iдзе шчаслiва, цаню яго як найдаражэйшую памятку.
Калi пан З... закончыў расказваць, абазваўся Ротмiстар:
- А я, стары чалавек, раскажу старое апавяданне пра кабету Iнсекту i пра гэтага Дзядка, бо цяпер казалi, што нейкая кабета аздабляла яго кветкамi. Так, яна ўжо адпакутавала за свае грахi. Раскажу, што ад iншых чуў, а цi гэта праўда, не мой клопат.
КАБЕТА IНСЕКТА
Даўней жыла ў нашым краi багатая панi. Я не памятаю яе прозвiшча, але гэта неiстотна. Дык вось тая панi здзекавалася са сваiх падданых i лёкаяў, забыла пра веру i хрысцiянскiя абавязкi, ёй здавалася, што чалавек - гэта яе ўласнасць, гэтаксама, як i кожная рэч, i што яна мае права чынiць над людзьмi што захоча.
Яна рабавала бедных сялян, увесь плён мазольнае iхняе працы пускала на раскошу. А людзi ў той час разлучалiся з душою ад голаду. Яна хадзiла ў дарагiм ядвабе i дыяментах, а яе падданыя не мелi чым накрыцца ад холаду i ветру; калi хто завiнавацiўся ў чым - кара была немiласэрная, ды яна часта i без вiны жорстка карала. Панi так лютавала, што загаралася гневам, калi дзяўчына з яе воласцi захоча замуж за чалавека вольнага i багатага. Адразу гэтую гаротнiцу садзiла ў кайданы, быццам тая ўчынiла нейкае страшнае злачынства.
Так жывучы, гэтая зласлiвая кабета заўважыла, што яна ўжо састарэла, а сумленне шаптала ёй, што скончыцца некалi жорсткае панаванне, ды i здароўе пачало слабець. Бачачы свой блiзкi скон, яна перамянiла свае звычкi, зрабiлася пабожнаю i мiласэрнаю, давала мiласцiну жабракам, адпiсала нейкiя грошы на кляштары ў Полацку, абы малiлiся ўсюды, каб Бог даў ёй здароўе i дазволiў доўга жыць на свеце. Зазванiлi ва ўсiх касцёлах, сабраўся люд, абвясцiлi пра гэта з амбона, паляцелi ў неба малiтвы пабожных людзей i весткi пра святыя ахвяры. Залагоджаны малiтвамi вернiкаў, Бог злiтаваўся над грэшнiцаю, дазволiў доўга жыць на гэтай зямлi i чакаў пакаяння.
Панi пражыла гадоў сто, ды не толькi не змянiлася на лепшае, але гнеў i жорсткасць яшчэ болей выраслi ў яе сэрцы. Так што большая частка яе падданых, пакiнуўшы свае хацiны, тулялася па свеце, шукаючы сабе спажытку, i лёкаi разбягалiся, кленучы сваю панi. Суседзi яе ненавiдзелi, нiхто не хацеў адведаць, нiхто не хацеў яе сустрэць цi нават наблiзiцца да яе жылля. А гнеў нiшчыў яе цела, выпетрала ад злосцi, i постаць яе дзень пры днi змяншалася.
Доўга так жывучы, забытая людзьмi, яна сохла i пакрысе змяншалася, ужо была падобная да хворага карузлiка, пасля на немаўля, робячыся ўсё шчуплейшаю. Нарэшце перамянiлася ў нейкую дзiўную Iнсекту, з аднаго i другога боку выраслi ў яе доўгiя празрыстыя крылы. Аднак тая самая злосць гарэла ў яе сэрцы.
Прамiнула шмат гадоў. Тая грэшная кабета жыла, як бы заклятая ў аблiччы нейкае крылатае пачвары, а хто падыходзiў да яе жытла, дык бачыў, як яна вылятала адтуль з жахлiвым крыкам i адганяла перапалоханага прахожага, лётаючы ў яго над галавою.
Прыехаўшы здалёку, новы дзедзiч пан А. пачаў гаспадарыць у тым маёнтку, а калi суседзi расказалi яму пра напады страшнае Iнсекты, ён загадаў адчынiць усе вокны, акурыць дымам пакоi, i дарэмна тая, з жахлiвым пiскам i крыкам кiдаючыся ў вочы, страшыла людзей. Пераможаная дымам, яна мусiла ляцець у сад i схавацца мiж дрэваў. Але злосць кiпела ў яе сэрцы, i яна хацела што б там нi было выгнаць новага гаспадара з дому.
Лёкаi пана А. расказвалi, што апоўначы чуцён шум i нейкi пiск пад падлогаю i па кутах, часам з'яўляюцца страшныя зданi i нейкiя звераняты, падобныя да жаб i жукоў з чорнымi кашэчымi галовамi i зiхоткiмi, як iскры, вачыма; калi хто падыдзе, яны ўмомант знiкаюць, правальваючыся куды-небудзь у дзiркi або ў шчылiны ў сцяне; i што гэта абавязкова мусяць быць злыя духi. Яны раiлi пану, каб запрасiў ксяндза i пасвянцiў дом. Пан смяяўся i казаў, што гэтыя дзiвы ад iхнiх забабонаў, бо дасюль ён нiчога такога не бачыў.
Праз некалькi дзён апоўднi неба было пагоднае. Пан А. адчынiў вокны i сядзеў адзiн, задумаўшыся, у пакоi. Тут залятае Iнсекта, кружыцца па пакоi, у пiсклявым яе голасе чуваць страшная лаянка i праклёны. Яна села перад панам на стале - ён заўважыў як бы жаночую постаць, ногi i рукi сухiя, падобныя на пчалiныя, i сама тонкая. Тут яна ўзлятае са стальнiцы, кружляе вакол галавы пана А. i ўжо хоча ўбiцца ў яго валасы. Ён жа, накрыўшы галаву хусткаю i баронячыся, як ад пчалы, выбег перапалоханы з дому, загадаў лёкаям выгнаць тую страшную пачвару дымам i зачынiць вокны.
Прайшло некалькi дзён. Калi пан А. чытаў у садзе пад лiпаю раман, зноў з'явiлася тая Iнсекта. Пырснула кроплю нейкай атруты, якая прапалiла старонкi i вопратку пана. Iнсекта, вiючыся ля галавы, лаяла i кляла яго пiсклявым чалавечым голасам. Увесь дрыжучы з пярэпалаху, пан А. ускоквае ў пакоi i доўга думае, як пазбыцца гэтае жахлiвае пачвары.
Пры кожным зручным выпадку Iнсекта помсцiла яму. Аднаго разу, калi пан верхам аб'язджаў свае палеткi, яна, лётаючы побач, пранiзлiвым крыкам спудзiла каня, якi наўскапыт паляцеў праз равы i пагоркi i скiнуў гаспадара. I той ляжаў скрываўлены, без дыхання, пакуль не падбеглi аратыя. Яны прынеслi пана дахаты, i лекар ледзь выратаваў яго ад смерцi.
Па ўсёй ваколiцы разышлiся гэтыя чуткi, толькi i гаварылi пра злую кабету, якая перамянiлася ў страшную Iнсекту. Усе суседзi шкадавалi пана А., але нiхто з iх не пераведаў хворага, бо ўсе баялiся падысцi да яго маёнтка.
Калi пан А. ачуняў i думаў, як пазбыцца праклятае Iнсекты i злых духаў, з якiмi яна, пэўна, пасябравала, ён успомнiў параду сваiх лёкаяў i вырашыў запрасiць каплана i пасвянцiць дом. Дык пасля захаду сонца, калi Iнсекта, схаваўшыся ў траве, спала, ён загадаў запрэгчы коней i ўначы паехаў у Полацак.
Ранiцаю пасля святое iмшы сустракалi яго знаёмыя, з цiкавасцю распытвалi пра дзiўную Iнсекту i пра нешчаслiвы выпадак, калi яго скiнуў конь, бо ўжо пра гэта чулi i ў горадзе.
Калi прыйшоў у кляштар i расказаў, што з iм прычынiлася, усе дзiвiлiся. Ксёндз, чалавек пабожнага жыцця, кажа:
