На час кароткi прыхiлiлiсь;
Збаны, гаршкi мiж iх тулiлiсь,
I тры цабэркi там стаялi
I чарады свае чакалi;
I тут жа збоку, як той п'яны,
Ляжаў навой стары, драўляны;
Варстат, на часткi разабраны,
На трэскi кiнуты, валяўся;
А на вяроўцы мех гайдаўся,
Стары, скараўлены ад гною,
Забыты ўсiмi пад страхою.
Пусцела хата, сцены, лавы
I мелi погляд нецiкавы:
Ўсё тут было параскiдана,
Ўсё не на месцы, не прыбрана,
Як бы зусiм не тая хата.
Качэргi, вiлы i лапата
Ў кутку адным цяпер стаялi.
Гвазды то тут, то там тырчалi
Па ўсiх сцянах, як бы шчацiна.
Снавалi дзецi i мужчыны,
З сяней, з каморы скарб сцягалi
I на вазы яго складалi.
А мацi скрыню пакавала
I дробязь розную збiрала.
Ўсе варушылiся, снавалi,
Як бы мурашнiк раскапалi
Такая тут была трывога.
Вуглы счышчалi да нiчога
I забiралi ўсё да нiткi.
Падводы пухлi ўвачавiдкi.
А як закончылi складацца,
Зайшлi ўсе ў хату сiлкавацца.
Мiж голых сцен, несамавiтых,
Такiх панурых, абабiтых,
Астаўся стол адзiн на месце,
Каб у апошнi раз накрыцца
I даць мужчынам прыпынiцца,
На час кароценькi прысесцi
I выпiць чарачку, другую
За жыцце, долю маладую.
Тут быў Базыль, Антось Тацянiн,
Карусь Дзiвак (ён мiж парканiн
Схаваў трайню, рагач, дзве восi,
Тайком узяўшы ад Антося),
Яшчэ Карусь, Паўлюк Куртаты,
Сцяцок, Казюк Скарабагаты
Ды брат Мiхася i Антося,
Мужчын нямала набралося.
Пайшла ўкруг чарка i другая,
Гаворка ў хаце ажывае.
Адзiн Антось ужо смяецца
Сваiм закатным дробным смехам,
Аж галава з шырокiм плехам
I з сiвым воласам трасецца.
- Ды ты, брат Ганка, не смуцiся!
Вось выпi чарку, не журыся,
Няхай дае Бог спосаб новы.
- Ну, будзьце ж крэпенькi, здаровы!
- Э, выпi чыста! от кабета!
- Ды выпi, Ганна! Ну, што гэта?
Мужчыны ўсе тут загудзелi,
Ды дружна так яны населi,
Што Ганна тройчы прыгубiла
I чарку ўсю перакулiла.
- Ну, во гэтак, малайчына,
Хай будзе ж добрая часiна!
- Ой, буду п'яна - ашаломiць.
- Касцей гарэлка не паломiць!
Крычыць Базыль.
Здароў будзь, Павал!
I галаву ён закiдае
I спрытна чарку асушае,
Ды ломiць хлеба цэлы кавал,
Ды так жуе, што вушы ходзяць.
Мужчыны дарма час не зводзяць
I хутка чаркi асушаюць,
Гаспадарам дабра жадаюць
I добрай долi ўсiм дазвання
I цiснуць рукi на расстанне.
Карусь Дзiвак часiнай тою
Насiўся з восямi, з трайнёю,
У воз iх глыбей запакоўваў,
Ў сярэдзiну рагач засоўваў
I накрываў яго цабрамi,
Каб не знайшоў Мiхась часамi.
I воз ён свой у кут стаўляе,
Астацца ззаду патрапляе.
Мужчыны выйшлi на двор з хаты.
- Ну, варушы, Скарабагаты!
Сказаў Базыль свайму суседу.
Я за табою, брат, паеду.
I рад нагружаных хурманак
Паволi зрушыў, мiнуў ганак
I ў лес чуць значнаю трапою
Пацягся мернаю ступою.
I цяжка, цяжка Ганне стала,
Як бы ў грудзях там што апала,
I сэрца жаласцю заныла;
I ўсё тут стала так нямiла,
Што ўжо тут больш ёй не цярпелась
I бегчы ў свет адтуль хацелась,
