Мiхал падыдзе i прыстане
I лаву жыцейка агляне
Ды возьме ў пальцы асцярожна
Яшчэ няспелы i парожны
Ён колас жытнi i паглядзiць,
Рукою лёганька пагладзiць,
Нiбы сынка свайго малога,
I ў сэрцы дзякаваў ён Бога.
У тым кутку, глухiм i дзiкiм,
Стараннем дзядзькавым вялiкiм
I цяжкай працай хлебароба
Набыта розная надоба;
Ўсё зацвiло, загаманiла,
Бы жыватворчая тут сiла
Ад сну прыроду абудзiла.
Гумно паўнела з кожным годам,
I багацеў хлявец прыплодам,
I грош стаў лiшнi завадзiцца,
Было што есцi, чым акрыцца,
I быў парадак, лад у хаце.
Ўжо з тым кутком зжылася мацi,
Даўно прывыкшы к адзiноце;
А цэлы рад збаноў на плоце
Казаў аб тым, што гаспадыня
Была ўжо ў моцнай каляiне
I што яе таксама справа
Вялася добра i рухава,
Бо тут збаны не так стаялi:
Яны за тое ўжо казалi,
Што малака было даволi.
Ў пастаўнiку, пры самым полi,
Свiння, як хворая, стагнала,
Хоць гэтай хворасцi не знала,
Яе такая ўжо натура:
Стагнаць i лыч трымаць панура,
Як бы ёй цяжка жыць на свеце.
А парасяткi, яе дзецi,
Ўсяму дзiвiлiсь несканчона,
Бо надта рохкалi здзiўлёна.
Другi гурток другой жывёлы,
Дзесятак кур, пявун вясёлы
Каля платоў чарвей шукалi;
Квактуха голасна квактала,
А кураняткi чарадою
Паслушна ўсюды йшлi за ёю.
Тут кожна рэч аб тым казала,
Што маладая гаспадарка
Iшла ўпярод паспешна, шпарка
I большы круг яна займала.
Часамi хмурнаю вясною
Цяплом павее, цiшынёю,
I хмарак сiвыя фальбоны
Падуць, апусцяцца нанiз,
I неба яснага абрыс
Зiрне скрозь цяжкiя заслоны,
I дзень тужлiвы, засмучоны
Аздобiць сонцаў агняпiс,
I ўсё вакол павесялее,
На момант сцiшыцца, замлее,
На ўсё адбiтак ляжа згоды,
I нiкнуць подыхi нягоды.
Зямельцы неба усмiхнецца.
Глядзiш - тады табе здаецца,
Што холад згiнуў назаўсёды.
Але цi ж так? Эх, негадана
Вятруга ўсходзiцца паганы,
I даль палёў маркотна стане,
Жалобы цень яна апране,
I ўсё нейк смутна пазiрае,
Чагось нядобрага чакае.
Так i ў жыццi: бягуць часiны,
Лiхiя, добрыя хвiлiны,
Адна змяняецца другою.
Не ўспеў Мiхал з сваёй сям'ёю
I пяць гадкоў спазнаць спакою,
Як сталi чуткi пачувацца
Ляснiчы сам даваў намёкi
Праз час не вельмi так далёкi
Ў другi куток перабiрацца.
I гэта вестка ўсiх смуцiла,
Рабiць ахвоту ўсю адбiла:
Рабi, працуй, кладзi ты сiлы
У гэты дол чужы, пастылы
I горкiм потам аблiвайся;
Зрабiў парадак - выбiрайся
Ды йзноў iдзi адсюль у госцi...
Эх вы, паны! Эх, ягамосцi!..
V. ПЯРЭБАРЫ
Вясны чакаў Мiхал з сям'ёю,
Чакаў з трывогаю: вясною
Ў ляснiцтве йшла ператасоўка
Служачых нiзшых, пераходы
Тут так вялося з году ў годы,
I як нi думае галоўка,
Нiчога выдумаць не можа;
Нiяка просьба не паможа,
Калi на чым ляснiчы ўпрэцца.
- А можа, дасць Бог, ператрэцца.
I тут гадок цi два пабудзем,
Сабе не верачы i людзям,
Мiхал так думаў, сумняваўся
I тут астацца спадзяваўся.
Ды раз у сесiю Мiхася
К сабе ляснiчы заклiкае.
'Ну, гэта нешта азначае',
Ў Мiхала думка праняслася.
