На абразы ўскiдае вокам
I шэптам хрысцiцца набожна.
Тым часам мiска i парожна,
I мацi стол ужо прыбрала,
Пасуду, лыжкi паласкала.
А дзядзька сеў курыць на ўслоне.
Злажыўшы шчыльненька далонi,
Мiхал сядзеў, не варушыўся
I ў мыслi нейкiя ўглыбiўся.
Ды мацi з дзядзькам добра зналi,
Дзе тыя мыслi вандравалi,
Што iх гарнула, што тулiла
I дзе было iм гэтак мiла.
Даўно ўжо бацька жыў думою
Разжыцца ўласнаю зямлёю
I не належаць нi да кога,
Не знаць начальства нiякога.
I калi бацька каго стрэне,
Не прапускае ўжо здарэння
Спытаць, праведаць аб зямельцы:
Дзе прадаецца, як багата,
Якiя выгады i плата,
Як блiзка рэчка цi крынiцы?
I чым больш служба дакучала,
Тым болей бацьку прыцягала
Свая зямелька, свая хата
(Няўжо яна яму заклята?),
Прытулак свой, куток уласны;
Такi ён мiлы быў i красны,
Што наш Мiхал там жыў душою,
Не знаў улады над сабою,
Апроч зямельнай той улады.
Завёў бы там сабе прылады
Ды жыў бы панам i не гнуўся,
Шырока б там ён разгарнуўся.
I бацька ў вольныя часiны
Расказваў дома ўсе навiны
I чуткi ўсе наконт зямелькi.
Так i цяпер, у час нядзелькi,
Аддаўся бацька светлым марам
I вёў размову з такiм жарам,
Што бацьку ў хаце ўсе дазвання,
Як бы ксяндза таго казанне,
Так шчыра слухалi, маўчалi,
Што й нос абцерцi забывалi.
- Пытаўся я ў людзей, брат, сёння
Наконт зямлi каля Заблоння,
Так бацька мову расчынае
I вочы весела ўскiдае
На ўсiх, хто толькi быў у хаце,
Там, брат, гароды - чуеш, мацi?
(Ён гэтым жонку падкупляе)
Так ураджайны, так багаты,
I блiзка, тут жа каля хаты!
Сама зямля без гною тлуста,
I надта родзiцца капуста:
З вядро галоўкi вырастаюць,
З трох коп кадушку накладаюць!
А мак! а рэпа! морква, бручка!
А буракi, гуркi, пятрушка
Ўсяго, ўсяго, ну, проста - страх!
Ўсё там расце, як на дражджах.
I рэчка ёсць. А рыбы, рыбы!
Вось дзе, Антось-брат, пажыў ты бы!
Пад дзядзьку бацька падвёў мiну:
Лавi лiны i еж самiну
Самы жывуць там, як цяляты!
А дзядзька быў рыбак заўзяты,
Рыбак у iм тут абудзiўся,
Як сонца, твар яго свяцiўся,
I ад прыемных цiхiх смехаў
Чуць не да вуха вус заехаў.
- Ну, ўсе выгоды каля бока,
Тае ж зямлi якраз валока,
Мiхал распiсваў з жарам далей:
А чорны грунт - дванаццаць цалей!
Жыта там родзяцца надзiва:
Як едзеш мiж хлябоў вясною,
Ў iх конь хаваецца з дугою!
А з ячмянёў вары хоць пiва.
Грэчка, аўсы растуць, як лозы,
Не то што ў нас: адны занозы
Пад кiпцi ты панаганяеш,
Пакуль дзве жменi нажынаеш.
I ўся зямля ў адным адрубу;
I лес там ёсць, найболей дубу,
А дуб расце на добрай глебе;
Не клапацiўся б там а хлебе...
Адкуль нi глянь - усё ўпадобна:
Перш-наперш жыў бы там асобна,
А не ў галдзе, страшэнным сцiску,
I лбоў не бiлi б там за мiску,
Як гэта водзiцца ў народзе;
Там зможаш быць з суседзьмi ў згодзе.
Другое дзела - воласць блiзка.
I то не дробная, брат, рыска;
Там школка ёсць, а дзецям трэба
Даўно навука i вучэба,
А то растуць, на лес вось глядзя;
Зiрнi: унь дуб якi ўжо Ўладзя!
На зэдлi Ўладзiк схiсянуўся,
