Тым часам мацi даставала
Чыгунчык з печы, лыжку брала
I верашчаку налiвала.
А за сталом на верашчаку
Падгатаўлялi ўжо атаку,
На гэта хлопцы былi хваты,
Аладкi кроiлi ў квадраты
(Хоць геаметрыi не зналi)
I на вiдэльцы iх чаплялi,
Як бы на тычкi тыя вешкi,
Каб не адстаць, не мець замешкi
У часе дружнае яды.
Чуць мiска ткнулася сюды,
Дык у яе, як па прыказу,
Вiдэльцаў з восем лезе зразу.
Гаворка моўкне, смех сцiхае:
Цяпер мiнуцiна другая,
Бо ўсiх займае мiска стравы;
Другiя моманты, праявы,
Усе пафукваюць ды студзяць
I верашчаку тую вудзяць
I толькi чаўкаюць губамi
Ды зрэдку скрыгаюць зубамi,
Як бы на бераг тыя хвалi
У часе ветру наступалi.
Малыя - Гэля, Юзiк, Ганна
Асобна елi пастаянна.
Парадку дзецi не трымалi,
I iх нiколi не сцiскалi,
Абы насоў не разбiвалi;
Так, Юзiк пальцам поркаў страву
I верашчакай мазаў лаву,
Але тут сёстры сердавалi
I залаб Юзiка цягалi.
Тады iх згода прападала,
Мiж iмi бойка вынiкала.
Пускаў тут Юзiк лыжку ў дзела;
Не раз лабацiна трупцела
Ў сястрычак Гэлi цi Ганулi.
А сёстры Юзiка цягнулi
За вушы з двух бакоў i бiлi.
Але iх старшыя мiрылi,
На пожар злосцi лiлi воду
I замацоўвалi так згоду:
- Ну, пацалуйцеся ж вы з браткам!
I ўсё йшло зноў сваiм парадкам.
А за сталом маўчком сядзелi.
Там хлопцы гыркацца не смелi,
Бо там парадак вельмi строгi,
Там падпiлуюць табе рогi,
Калi парушыш дысцыплiну,
Ды пад нядобрую часiну
Дадуць там 'лэмбуся' i 'квасу',
Каб не круцiлiся без часу.
I чуць калi што вынiкала,
То бацька кiдаў так, бывала,
На хлопцаў погляд выразлiва,
Што тыя ў лаву баязлiва
Траха са страху не ўпаўзалi,
Бо гэты погляд добра зналi.
Там i цяпер, як i заўсюды,
Макалi ўсе з адной пасуды
I елi дружна, не драмалi;
Нарэшце ўсе па скварцы бралi.
Як верашчака ў дно спадала,
То мацi есцi пакiдала
Ды йшла ў камору па другое,
Яшчэ больш смачнае, ядкое,
I тарабанiла сюды
Для заканчэння ўжо яды
Тварог, запраўлены смятанай
(Нясла з вялiкаю пашанай).
За ёю хлопцы адставалi
I бацьку з дзядзькам пакiдалi
Над верашчакай завiхацца.
Мужчыны бралi па аладцы
I аж пацелi, небаракi.
З аладкi дзядзька рабiў трубку,
Каб лепш здаволiць сваю губку
I больш зачэрпаць верашчакi.
А бацька браў блiнцом спавагу,
Бо на Антося меў увагу:
Антось жа правiў гаспадарку,
Рабiў за двух, на сваiм карку
Цягнуў ярэмца хлебароба,
Ну, словам, дзядзька наш - асоба!
А пападалася там скварка,
Была мiж iмi чуць не сварка:
- Бяры, Антось! - Я намакаўся,
Бяры, брат, ты: ты больш цягаўся,
I спрэчку тым яны канчалi,
Што гэту скварку разразалi.
Другая мiска, мiска-яма,
Апаражнялася таксама,
I ўжо к канцу таго снядання
Хлапцы здаволiлi жаданне,
I ад мужчын яны адсталi.
Павольней скiвiцы жавалi,
Крышылi страву, як нарокам.
I бацька кiдае вiдэльцы,
Рукою гладзiць па камзэльцы,
