Цяпер найшлi нейк неўзаметкi,
Ды толькi iх маўклiвы сведкi
Лясок, дарожка, елкi, хвоi,
Свае ў iх думкi i настроi.
Балотца пройдзена памалу.
Густым ляском па буравалу
Мiхал выходзiць на гасцiнец.
Цяпер у думках пан-злачынец.
I не хацелася б з iм знацца,
Нi справы мець, нi спавядацца,
Нi слухаць лаянкi-пагрозы;
Але нi злосць твая, нi слёзы,
Нi моцна шчэмлены кулак
Не зменяць справы анiяк
Цярпi! чаму? дакуль цярпенне?
Калi канец яму, рушэнне?
Няўжо ўвесь век жыць з панскай ласкi
I перад iм чуць абавязкi?
I слугаваць яму, старацца
I ў тры пагiбелi згiнацца?
Адказ адзiн: няма, брат, ходу,
Хоць з моста кiдайся ты ў воду;
Няма зямлi свае i хаты,
I мусiш гнуцца, як пракляты,
Бо ты нi мяса i нi рыба.
Iдзе Мiхал, прад iм сялiба,
Засценак добра так знаёмы,
I хоць няважныя харомы
Тут гэта шляхта збудавала,
Але жыве i гора мала!
Хоць шляхцiц цёмны, як саган,
Затое ж сам сабе ён пан:
Паноў ляснiчых знаць не знае,
Прад iмi спiны не згiнае:
Пад бокам паша, агароды,
I лес, i поле - ўсе выгоды.
Мiхал зiрнуў i пазайздросцiў:
Чаму й не ён мiж ягамосцяў?
Нядзелька, свята - людзi вольны,
Свая ахвота, свой дазвол,
На рынак едуць, хто ў касцёл,
Як гэты Людвiк багамольны,
А хто пагульвае так дома;
А ты вось совайся, як бома,
Ды бойся лiха i падкусу
Не ступiш кроку без прымусу.
За горкай панская пасада,
Як у вяночку, каля саду
Ў глыбi прасторнага дзядзiнца
Стаяла з боку ад гасцiнца.
Будынак, парк i агарожа
Было ўсё слаўна i прыгожа;
Мастацкi зробленая брама
Ласкала вока гэтаксама,
Але Мiхалу не хацелась
Глядзець на гэта ўсё - прыелась,
I панскi дом з ласiным рогам
На Мiхася глядзеў астрогам,
Бо тут, апроч тае знявагi,
Сказаць, ад кожнага брадзягi,
У стражнiкоўскiм сваiм лёсе
Нiчога ведаць не прыйшлося.
А гэта сесiя, спатканне,
Падкусванне i насмiханне
Як прыкра гэта ўсё, i нудна,
I непрыемна, i паскудна!
Мiхал ступiў на двор кватэры
З душою, згрызенай без меры,
Але, спаткаўшы саслугачых,
Спакойных больш i менш гарачых,
Мiхал мяняе выраз твару
I гонiць прэч задуму-хмару,
Iдзе, вiтаецца, смяецца,
Бы смутку век не знаў, здаецца,
Бо людзi схiльны строiць кпiны
З тваiх нягод без дай прычыны.
Тут быў Скварчэўскi, Лiхтаровiч,
Амброжык, Суднiк, Астахновiч,
'Памдзей', аб'ездчык i мыслiвы,
На пачастункi памаўзлiвы,
'Памдзей' быў створан з 'пана дзея'.
Не поп наш дзядзька, але ўмее
Зiрнуць часамi 'ў свае святцы',
Каб трапным словам адазвацца
I сэнс 'духоўнай' карталюшкi
Паправiць лiпкаю мянушкай.
'Памдзей' аб'ездчык быў няшкодны:
Так, чалавек ён старамодны
I не такi, як Ворцюх, зыркi,
I меней здольны на прыдзiркi,
I на падкусы, i на ўданне,
За што й вагi ён не меў звання.
Вось Арцюшок - о, гэта скула!
Ну i шкадлiвы ж быў, хамула,
Хоць у панкi пралез адразу:
Цанiў Ракоўскi ў iм заразу;
Вось так i вiўся каля пана...
Цьфу, ты, мардасiна пагана!
Якога чыну даслужыўся
Обер-аб'ездчыкам лiчыўся,
Брахун не горшы ад сабакi.
Ён меў сабачыя адзнакi
Брахаў налева i направа;
