Была й сабачча яго слава,
I калi пахла дзе даносам,
Тады, крутнуўшы толькi носам,
Казалi згодна, ў адно слова:
'Ну, гэта штучка Арцюшкова!'
А вось i ён. Iдзе фарсiста,
Глядзiць звысоку, ганарыста,
Але зiрнуць людзям у вочы
Ён штось не надта ўжо ахвочы,
А параўняўшыся з 'Памдзеем',
Ён толькi лыпнуў лiхадзеем
У бок аб'ездчыка старога,
Але не вымавiў нiчога.
'Памдзей' штурхець пад бок Мiхала:
'Счуў, бестыя, чыё з'еў сала'.
На Арцюшка 'Памдзей' кiвае,
А сам нявесела ўздыхае
I выраз твару мае горкi.
- Чакаць, пам-дзееньку, праборкi!
Прамовiў ён у засмучэннi.
Брахнуў аб нейкiм папушчэннi,
Пабiць бы гаду морды-пыцкi!
Тут быў таксама i Абрыцкi,
Стары аб'ездчык i служака,
Курэц i добры выпiвака.
Любiў i ён 'Тэш, проша пана...'
Куснуць падчас неспадзявана.
Звычайна ён спаўняў тры ролi:
Або смяшыў усiх да болi,
Калi ў смяхотным захапленнi
Апiсваў розныя здарэннi,
Цi пераймаў таго-другога,
Або маўчаў зацята-строга
Ды пухкаў люльку задуменна,
Або гарэлку пiў сумленна,
Ды не валяўся пад платамi,
Хоць скробаў добра капытамi.
У часе гэтых сесiй-збораў
Было нямала абгавораў
I розных штучак, жартаў, кпiнак,
Лiхiх i добрых успамiнак;
То часам смехам, а то ў злосцi
Перамывалi панам косцi,
Рашалi розныя пытаннi
Наконт сяброўскага спаткання,
I хто каму дзе стаўся варты,
I закладалiся на кварты,
Зусiм забыўшыся аб лесе.
Але ўся важнасць гэтых сесiй
I iх грунтоўныя асновы
Складалiсь з панскае размовы,
Калi каго сам пан ляснiчы
Да канцылярыi заклiча.
Тады ўсё моўкла - нi гу-гу!
Звычайна ў першую чаргу
Для рапартоў i справаздачы,
Угнуўшы хвост той па-сабачы,
Iшлi аб'ездчыкi асобна
Пра ўсё паведамiць падробна:
Якiя дзе былi здарэннi
Цi непарадкi, папушчэннi:
Як леснiкi, яго падпаскi,
Свае спаўнялi абавязкi,
Дзе i ў каго былi парубкi,
Каб мець прычыну дзеля ўзлупкi.
Калi ж у гэтай справаздачы
Было ўсё добра без астачы
I тыдзень скончваўся шчаслiва,
Тады ляснiчы глядзеў скрыва:
Ты маеш, значыцца, хаўрусы
I ў адной чарцы мочыш вусы.
Тут гэты лад быў так збудован,
Што на даносах быў заснован,
I мелась тут навiдавоку
Кусаць адзiн другога збоку.
На гэты раз неспадзявана
'Памдзея' клiкнулi да пана.
'Памдзей' падскочыў, здрыгануўся
I навакола азiрнуўся.
- Ну, будзе лазня, пане-дзею!
Але за што? не разумею!
Прамовiў ён, ускiнуў плечы
I ў бег пускаецца старэчы.
Бадай ён быў курам прыснiўся!
Убег, нiзютка пакланiўся.
Стаiць пакорна i рахмана,
На крыж гатовы йсцi за пана,
Старыя костачкi злажыць
I верай-праўдаю служыць...
I так знiжацца! цьфу, агiда!
Не мець нi вобраза, нi вiда,
Нi нават ценi чалавека;
Стаяць, бы куль, бы лялька нейка,
Глядзець на пана, як той Лыска...
Эх, так упасцi i так нiзка!
Затое ж пан той! паглядзеце:
Хто з iм зраўняецца на свеце?
Якi ён важны, панаваты,
Выдатны, 'мондры', зухаваты!
Якi ён гога! якi дока!
Як ён сябе нясе высока!
Пабачце гэту яго мiну:
