- А вось пастой, хай люд адхлыне,
Кур'ерскi пройдзе, а тым часам
Мы перамовiмся з Уласам...
Спакойны будзь: мы ўсё абладзiм,
Хоць на таварны, а пасадзiм.
- Дык ты, брат Донiс, пастарайся!
- Будзь пэўны, брат, не сумнявайся:
З казамi мы на торг паспеем.
У гэты момант лютым змеем
Ляцiць кур'ерскi. Задрыжалi
Ўсе шыбы ў вокнах на вакзале,
I ўвесь народ ураз мятнуўся,
I дзядзька наш не аглянуўся,
Як i яго людская хваля
Нясла, бы шчэпку ў перавале.
Як бы хто iх тут страшна спудзiў.
Плячук тут дзядзька прынапрудзiў,
Крутнуўся моцна навакола,
Чуць з ног не збiўшы балагола,
Ды наступiў на бот падпанку,
Зато мiж цел прабiў палянку
Ён гэтым моцным паваротам,
У цвёрды грунт упёршысь ботам.
Званок, другi i зараз трэцi,
I дрыгнуў поезд, быццам чэрцi
Яго сярдзiта скаланулi,
Дождж цэлы iскар сыпанулi
I страшным рогатам заржалi
Ды з дымам далей паiмчалi.
Вакзал пусцеў, люд распаўзаўся.
Антось сядзеў або сланяўся,
Балелi ногi, ўнiкла сiла,
А спаць так моцненька кланiла!
- Ну, што, Антонi, рыбу вудзiш?
Заснеш, брат, потым i не ўзбудзiш.
Хадзем, брат, вып'ем, пагаворым!
Сябры выходзяць крокам скорым.
Сядзяць за пiвам, выпiваюць,
Аб розных справах разважаюць,
А пiва iм вяселiць душы,
I чырванеюць у iх вушы;
А праз кароткую хвiлiну
Антось садзiўся на машыну.
На паравозе без бiлета
Чхаў да Баранавiч дасвета.
Вiдаць, у добрую часiну
Збiраўся дзядзька ў пуцявiну:
Ў Баранавiчах налучыўся
Кандуктар добры: ён згадзiўся
Давезцi ў Вiльню дзядзьку сходна.
Ўздыхнуў тут дзядзька наш свабодна
I, азiраючысь трывожна,
Ў вагон шыбуе асцярожна,
Куды кандуктар тыкнуў пальцам.
I вось наш дзядзька едзе 'зайцам'.
Тым часам сонейка ўсхадзiла,
Палёў узгоркi залацiла,
I белаватаю смугою
Туман навiснуў над вадою.
Вагон бiтком набiт народам.
Iмчыцца поезд поўным ходам,
I толькi пыл ён падымае,
Як ад табакi, дзядзька чхае.
Пайшоў кандуктар i вачамi
Шукае торбу з кутасамi.
Стхарыўся дзядзька у куточку,
I торба з iм на тым кiёчку,
З якiм наш дзядзька пехатою
Учора йшоў адзiн душою.
Не спаў ён праве цэлай ночы,
На свет глядзець не хочуць вочы,
А галава сама гуляе,
Машыне тахты выбiвае:
Нанiз падзе, назад рванецца,
Туды-сюды яна качнецца
I грукне ў сцену, як дурная,
Як толькi карк яе трымае!
Так на вяселлi маладуха,
Калi датне яе сiвуха,
Забудзе ўсё ды пойдзе ў скокi
I чэша дробна, рукi - ў бокi,
Не чуе долу пад нагамi
I плешча ў тахт яна рукамi.
'Лягаш' у дзядзьку ўцiкаваўся
I, як з iм толькi параўняўся,
Пад бок штурхнуў яго рукою,
Маргнуў, паклiкаў галавою.
Ўсхапiўся дзядзька наш праворна
I за кандуктарам пакорна
Iдзе ён, стомлены, заспаны,
Не раз схiнуўшыся, як п'яны.
Прывёў ён дзядзьку ў карыдорчык
(Абодвух iх трымае ворчык).
- Iдзi сюды! - кандуктар кажа.
Я буду сам стаяць на стражы
Iдзе кантроль, дык ты схавайся,
Сядзi цiшком, не адзывайся,
Не кашляй моцна i не грукай!
I з гэтай мудраю навукай
Кандуктар дзверы адчыняе,
I хiтра пломбу ён знiмае,
