З таго часу, як ён пакiнуў карабель, у роце ў яго не было нi крошкi. Ён узняў палец i некалькi разоў паднёс яго да губ.
Напэўна, чалавечак у плашчы зразумеў гэты знак. Ён сышоў з памосту, i зараз жа да бакоў Гулiвера прыставiлi некалькi доўгiх лесвiц.
Не прайшло i чвэрцi гадзiны, як сотнi згорбленых насiльшчыкаў пацягнулi па гэтых лесвiцах кашы з ежай.
У кашах былi тысячы буханак хлеба велiчынёй з гарошыну, цэлыя кумпякi - з грэцкi арэх, смажаныя кураняты - меншыя за нашу муху.
Гулiвер зараз праглынуў два кумпякi з трыма буханкамi хлеба. Ён з'еў пяць смажаных быкоў, восем вяленых бараноў, дзевятнаццаць вэнджаных парасят i сотнi дзве куранят i гусей.
Кашы хутка апусцелi.
Тады чалавечкi падкацiлi да рукi Гулiвера дзве бочкi з вiном. Бочкi былi велiзарныя - кожная са шклянку.
Гулiвер выбiў дно з адной бочкi, выбiў з другой i некалькiмi глыткамi асушыў абедзве.
Чалавечкi пляснулi рукамi ад здзiўлення. Потым яны знакамi папрасiлi яго скiнуць на зямлю пустыя бочкi.
Гулiвер падкiнуў абедзве разам. Бочкi перакулiлiся ў паветры i з трэскам пакацiлiся ў розныя бакi.
Натоўп на лужку расступiўся, гучна закрычаўшы:
- Бора мевола! Бора мевола!
Пасля вiна Гулiверу адразу захацелася спаць. Скрозь сон ён чуў, як чалавечкi бегаюць па ўсiм яго целе ўдоўж i ўпоперак, скочваюцца з бакоў, быццам з гары, казычуць яго палкамi i коп'ямi, скачуць з пальца на палец.
Яму вельмi хацелася скiнуць з сябе дзесятак-другi гэтых маленькiх чалавечкаў, якiя не давалi яму спаць, але ён пашкадаваў iх. Як-нiяк, а чалавечкi толькi што гасцiнна накармiлi яго смачным, сытным абедам, i было б няўдзячнасцю папераламваць iм за гэта рукi i ногi. I зноў жа, Гулiвер не мог не дзiвiцца з незвычайнай храбрасцi гэтых малюсенькiх людзей, што бегалi ўзад i ўперад па грудзях велiкана, якi мог знiшчыць iх усiх адной пстрычкай.
Ён вырашыў не звяртаць на iх увагi i, ап'янелы ад выпiтага вiна, хутка заснуў.
Чалавечкi толькi гэтага i чакалi. Яны наўмысна падсыпалi ў бочкi з вiном соннага парашку, каб гэты велiзарны госць заснуў.
4
Краiна, у якую занесла бура Гулiвера, называлася Лiлiпуцiя, а жылi ў гэтай краiне лiлiпуты.
Самыя высокiя дрэвы ў Лiлiпуцii былi не вышэй, чым у нас куст парэчак, самыя вялiкiя дамы былi нiжэй за стол. Такога велiкана, як Гулiвер, у Лiлiпуцii нiхто нiколi не бачыў.
Iмператар загадаў прывезцi яго ў сталiцу. Для гэтага Гулiверу i падсыпалi соннага парашку.
Пяцьсот цесляроў па загаду iмператара змайстравалi велiзарныя калёсы на дваццацi двух колах.
Калёсы былi гатовы за некалькi гадзiн, але ўзвалiць на iх Гулiвера было не так проста.
I вось што выдумалi для гэтага лiлiпуцкiя iнжынеры.
Яны паставiлi калёсы побач з велiканам, ля самага яго боку. Потым убiлi ў зямлю восемдзесят слупкоў з блокамi наверсе i накiнулi на гэтыя блокi тоўстыя канаты з кручкамi на канцах. Канаты былi таўшчынёй са звычайную аборку.
Калi ўсё было гатова, лiлiпуты ўзялiся за работу. Яны абкруцiлi тулава, абедзве нагi i абедзве рукi Гулiвера моцнымi павязкамi i, падчапiўшы гэтыя павязкi кручкамi, пачалi цягнуць за канаты.
Дзевяцьсот самых дужых асiлкаў былi сабраны для гэтай работы з усiх канцоў Лiлiпуцii.
Яны ўпiралiся ў зямлю нагамi i, аблiваючыся потам, з усяе сiлы цягнулi за канаты.
Праз гадзiну iм удалося падняць Гулiвера з зямлi на паўпальца, праз дзве на палец, а праз тры - яны ўзвалiлi яго на калёсы.
Паўтары тысячы самых вялiкiх коней з прыдворных канюшань, кожны ростам з толькi што народжанае кацяня, былi запрэжаны ў калёсы па дзесяць у рад. Фурманы размахнулiся пугамi, i калёсы паволi паехалi па дарозе ў галоўны горад Лiлiпуцii - Мiльдэнда.
Гулiвер усё яшчэ спаў. Ён, напэўна, не прачнуўся б да канца дарогi, калi б яго выпадкова не разбудзiў адзiн з афiцэраў iмператарскай гвардыi.
Здарылася гэта так. З калёсаў зляцела кола. Каб уздзець яго, давялося спынiцца.
У час гэтага прыпынку некалькi маладых людзей захацелi паглядзець, якi твар у Гулiвера, калi ён спiць. Двое ўзлезлi на калёсы i цiхенька падкралiся да самага яго твару. А трэцi - гвардзейскi афiцэр, - не злазячы з каня, прыўстаў на страмёнах i паказытаў у левай наздрыне вастрыём сваёй пiкi.
Гулiвер мiжвольна зморшчыў нос i моцна чхнуў.
- Апчхi! - паўтарыла рэха.
Смельчакоў быццам вецер здзьмухнуў.
А Гулiвер прачнуўся, пачуў, як шлёгаюць пугамi паганятыя, i зразумеў, што яго некуды вязуць.
Цэлы дзень узмыленыя конi цягнулi звязанага Гулiвера па дарогах Лiлiпуцii.
Толькi позна ўвечары калёсы спынiлiся, i коней выпраглi, каб накармiць i напаiць.
Усю ноч ля калёсаў стаяла на варце тысяча гвардзейцаў: пяцьсот - з факеламi, пяцьсот - з лукамi напагатове.
Стралкам было загадана выпусцiць у Гулiвера пяцьсот стрэл, хай толькi ён надумае паварушыцца.
Калi настала ранiца, калёсы рушылi далей.
5
Непадалёк ад гарадскiх варот на плошчы стаяў старадаўнi замак з дзвюма вуглавымi вежамi. У замку даўно нiхто не жыў.
Да гэтага пустога замка лiлiпуты i прывезлi Гулiвера.
Гэта быў самы вялiзны будынак ва ўсёй Лiлiпуцii. Вежы яго былi вышынёй у чалавечы рост. Нават такi велiкан, як Гулiвер, мог свабодна прапаўзцi ў яго дзверы, а ў параднай зале ён, напэўна, змог бы выпрастацца ва ўвесь свой рост.
Вось тут i сабраўся пасялiць Гулiвера iмператар Лiлiпуцii.
Але Гулiвер гэтага яшчэ не ведаў. Ён ляжаў на сваiх калёсах, а з усiх бакоў да яго беглi натоўпы лiлiпутаў.
Конная варта адганяла цiкаўных, але ўсё-такi тысяч дзесяць чалавечкаў паспелi пагуляць па Гулiверавых нагах, па яго грудзях, плячах i каленях, пакуль ён ляжаў звязаны.
Нешта стукнула Гулiвера па назе. Гулiвер крышку прыўзняў галаву i ўбачыў некалькiх лiлiпутаў з закасанымi рукавамi i ў чорных фартухах. Малюсенькiя малаточкi блiшчалi ў iх руках. Гэта прыдворныя кавалi закоўвалi Гулiвера ў ланцугi.
Ад сцяны замка да яго нагi яны працягнулi дзевяноста адзiн ланцужок такой таўшчынi, як звычайна робяць для гадзiннiкаў, i замкнулi iх у яго вышэй костачак трыццаццю шасцю вiсячымi замкамi. Ланцужкi былi такiя доўгiя, што Гулiвер мог гуляць па пляцоўцы перад замкам i свабодна запаўзаць у свой дом.
Кавалi скончылi работу i адышлiся. Варта перасекла вяроўкi, i Гулiвер стаў на ногi.
- А-ах, - закрычалi лiлiпуты, - Куiнбус Флестрын! Куiнбус Флестрын!
Па-лiлiпуцку гэта азначала: 'Чалавек-Гара! Чалавек-Гара!'
Гулiвер асцярожна пераступiў з нагi на нагу, каб не раздушыць каго-небудзь з мясцовых жыхароў, i азiрнуўся вакол.
Нiколi яшчэ яму не даводзiлася бачыць такой прыгожай краiны. Сады i лугi тут былi падобны на стракатыя клумбы кветак. Рэкi беглi хуткiмi чыстымi ручайкамi, а горад здалёк здаваўся цацачным.
Гулiвер глядзеў так доўга, што не заўважыў, як вакол яго сабралася амаль усё насельнiцтва сталiцы.
Лiлiпуты круцiлiся ля яго ног, мацалi спражкi чаравiкаў i так задзiралi галовы, што капелюшы падалi на зямлю.
Хлапчукi спрачалiся, хто з iх дакiне камень да самага носа Гулiвера.
Вучоныя разважалi мiж сабой, адкуль узяўся Куiнбус Флестрын.
- У нашых старых кнiгах напiсана, - сказаў адзiн вучоны, - што тысячу гадоў таму назад мора выкiнула да нас на бераг страшыдла. Я думаю, што i Куiнбус Флестрын вынырнуў з дна мора.
- Не, - адказаў другi вучоны, - у марскога страшыдла павiнны быць жабры i хвост. Куiнбус Флестрын звалiўся з Месяца.
Лiлiпуцкiя мудрацы не ведалi, што на свеце ёсць iншыя краiны, i думалi, што ўсюды жывуць адны
