за нашымi галовамi была ў хаце за паненку, дык чаго яна яшчэ цяпер тут свае камэды паказвае. Дзе яна дзяецца! Я не пасаромеюся i перад людзьмi скажу.
У Матыльды жоўты i злосны ад прыроды твар яшчэ пажаўцеў:
- Надулася, як смоўж, i сядзiць у бакоўцы.
- Чаго яшчэ ёй трэба? Анэта!
- Ат, можа, яна нездарова, пускайце, мае родныя, чарку, - падагнала Аўгiння.
Хведар раптам зноў сеў i прыгнуўся да Варывона:
- Ну то давай нечага будзем канчаць гаворку, трэба ж рабiць якi-небудзь лад.
- Я, васпане, не адказен хоць цяпер лад зрабiць... Што ж, Зося засталася бяздзетнаю, малое яе як памерла...
- Гэта то ўсё нiчога. Што ты мне пра гэта гаворыш... Пра дзецi ўспамiнаеш? Дык што, калi ў мяне на руках iх двое - майму чацвёрты год i яе, нябожчыцы, - восьмы год. Што ж з таго! Большы ўжо гатовы пастух. А ў мяне гаспадарка!
- А як, васпане?
- А так што, я ж кажу, мы лiшне спрачацца з табою не будзем...
- Не, не, васпане, што не - то не, спрачацца не будзем...
Аўгiння зноў устрапянулася:
- А дзе ж гэта дзецi? Хай бы яны па паўчарачкi выпiлi. Шмат не можна, а трошкi - няхай паспытаюць.
Зося адразу выявiла клапатлiвасць новай мацi:
- Але дзе ж гэта малыя?
Агледзела трохi санлiвымi ад гарэлкi вачыма хату i, кiўнуўшы галавою Матыльдзе, вылезла з-за стала. Яна ўжо назвала Матыльду братаваю:
- Хадзем, братавенькая, да малых.
I ўзяла Матыльду пад руку.
У маленькай бакоўцы стаялi два ложкi i памаляваны столiк. Скрозь на сцяне вiсела адзежа, i вельмi было тут цесна.
На ложку сядзела заплаканая Анэта i трымала на каленях малога хлопчыка. Большы сядзеў на другiм ложку, як стары, успёршыся локцямi на каленi i падпёршы iмi твар. Ён наморшчыў лоб, падняў вочы i глянуў на Зосю i Матыльду. Зося пагладзiла яго па галаве.
- Няхай бы ты, сынок, туды, да таты, падышоў.
I Матыльда падышла да яго:
- Можа, ты з'еў бы чаго?
У Анэты зморшчыўся твар. Зося села поплеч з ёю. Матыльда, глянуўшы на яе, сцiснула губы.
- Нешта, мусiць, нездарова, Анэта, што сядзiш тут адна?
Зося прыхiнулася блiжэй да яе i пастаралася паказаць ласкавай усмешкай шчырае спачуванне. Анэта блiжэй прыгарнула да сябе малога. Тады ўскочыла вёрткая Аўгiння:
- Дайце ж сюды сыночка, няхай жа ён да стала падыдзе. Хадзем жа да таткi.
Яна папрабавала сцягнуць з ложка большага.
- Не хачу!
- Чаму? Чаму ж ты не хочаш?
- Не чапайце яго! - жорстка сказала Анэта.
- Чаму? - шчыра здзiвiлася Аўгiння.
- Таму...
Матыльда пастаралася ўлагодзiць усiх, каб спынiць гэтакiя непаразуменнi:
- Няхай бы ты, Анэта, гасцям гарбату падала.
- Добра.
I Анэта выйшла ў кухню. Тады Аўгiння сiлком узяла пад пахi большага i падвяла пад гасцей. Варывон Вiлач паглядзеў на хлапчука:
- Расце, васпане. Расцi, расцi, гаспадаром будзеш.
Аўгiння налiла паўчаркi гарэлкi i дала малому. Той узяў i баязлiва паглядаў на ўсiх.
- Пi, сынок, пi.
Малы нясмела глянуў на айчыма Хведара, як бы баючыся, што той скажа.
- Пi, - сказаў той, нагiнаючыся да Варывона, каб зноў загаварыць пра жаробку.
Усё застолле ўпарта пацвердзiла:
- Пi, сынку.
Малы памачыў губы i скрывiўся.
- Пi, пi.
Малы пацягнуў, белымi худымi рукамi шпарка паставiў чарку назад i моцна закашляўся.
- А-а, трэба было, васпане, разам!
Малы кашляў, цёр кулакамi па твары слёзы.
- Не, жаробкi я, васпане, не дам, - адразу схiлiўся да Хведара Варывон.
- А Зося як сама захоча?
- Мы з ёю, васпане, не дзялiлiся i не сварылiся...
Анэта прынесла гарбату i ўбачыла: малы кашляў, за iм стаяла Зося i трымала на руках меншага. Аўгiння нешта тлумачыла суседу.
- Хоць бы хто адвёў яго ад стала назад. Нашто яго тут трымаць, сказала з пагардаю Анэта.
Хведар ускочыў:
- Чаго ты ўсё бурчыш? Чаго ты дзьмешся, сястрыца, на мяне! Што ты перад людзьмi мне брыдка робiш?
- Цiха, васпане.
- Бо я калi добра, дык добра, а як захаджуся, дык...
Зося занесла ў бакоўку малога i прыйшла назад, збянтэжаная.
- Мне як добра, дык добра, а не - дык я не пагляджу.
- На што ты не паглядзiш?
- На ўсё. За шыю ды з хаты, як жабу. Перад людзьмi гавару.
- Няможна, васпане.
- Каб у мяне тут у хаце!..
Анэта не даслухала, моўчкi пайшла ў бакоўку. Матыльда глянула на Хведара.
- Не крычы, Хведарка, што табе здалося...
Яна, вiдаць, трымала яго руку. Гасцям зрабiлася не па сабе.
- Пускайце, пане Варывоне, чарку.
- Я, васпане, не адказен. Здароў будзь, Хведар.
Але нiякавасць гэтак шпарка не прайшла. Зося пайшла следам за Анэтаю, а за Зосяю Хведар.
- Не варт iсцi, васпане, - зазлаваў раптам, сам не ведаючы з якой прычыны, Варывон Вiлач.
- Ты што гэта? - сказаў Хведар Анэце яшчэ здалёк.
- Вам, можа, што трэба сказаць, братавенькае, цi што...
- Ат, - з'явiлася раптам Матыльда, - што тутака лiшне браць у шух. Калi ўжо на тое пайшло, дык тут жа льга сказаць у адкрытую.
- Але, васпане.
Ён ужо стаяў у дзвярах, вялiкi, плячысты, як гара.
- Панна Анэта, васпанна.
- Я не панна i не васпанна!
- Ого!
- Я вас прашу, iдзiце вы i не чапайце вы гэтых малых! Што яны вiнаваты перад вамi цi перад кiм!
- Ого!
- Што табе не падабаецца?
Анэта закрыла рукамi твар i пайшла. Перад ёю расступiлiся ў дзвярах, далi ёй дарогу. Малыя кiнулiся за ёю:
- Куды ты, цёця!
