449
«Nota non ponitur hie nomen, quia peccatores quamdiu sunt in peccato, de libro Domini sunt deleti».
450
«Sic rex non nominator nomine proprio in regno suo sed nomine communi quia notorium est quis est rex in terra ilia. Unde per antonomasiam intelligtur quis sit rex. Sic cum ista nominatur peccatrix in civitate per antonomasiam». MS AGOP XIV. 35, f. 188r;
451
452
453
Проповедники, например Альдобрандино да Тосканелла, обвиняли Марию Магдалину в том, что она, никого не стыдясь, занималась проституцией в городе — месте греха: «fuit in еа defectus pudoris quia in civitate peccatrix ubi loca sunt peccatricum». MS BAV Chig. С. IV. 99, f. 36r.
454
Уго: «Non in domo et clavi peccabat sed in civitate manifeste». MS Vail. C. 80, f. 56v. Ср. Сибото: «Peccabat enim non in occulto sed in publico». MS BAV Vat. lat. 6005, f. 113r и Евдей Шаторуски-ей: «Steterat nunc foris, nunc in plateis, nunc iuxta angelos insidiens». MS AGOP, XIV. 35, f. 189r.
455
«Venit in convivio ut que publice peccaverat publice peniteret». MS Assisi 470, f. 494r;
456
«Qualis forsan sum ego quem si publica meretrix tangere vellit… statim earn calce repellerem tanquam ex ipsius contactu fedarer. Non sic, non sic fecit ille qui non venit vocare iustos sed peccatores». MS BAV Arch. Cap. S. Petri D. 211, f. 79r.
457
Проституция грозила гибелью не только душе, но также подвергала опасности чистоту общества. Прибегая к услугам проституток, человек мог, сам того не зная, нарушить расовые табу или вступить в половую связь с близкими родственниками. Евдей цитирует иудейские указы против кровосмешения в дискуссии, посвященной Марии Магдалине и проституткам: «Et filiis Israel inhibetur ne conceptam gentibus conubia misceant (Deut. 7)». MS AGOP XIV. 35, f. 189r. Cm.
458
«Sed qui peccat ita ut peccatum suum personam secundam, peccat magis periculose quia peccatum ad plures extendit et sic peccavit Maria Magdalena. Quia peccata sua carnalia ad multas personas secundas transivit quas omnes et ad culpam mortalem et ad dampnationem etenalem in se fuit perduxit». MS BAV Borgh. Lat. 138, ff. 144v—145r;
Такая позиция не свойственна для традиционного богословия. Большинство проповедников, следуя за богословами, различали грехи духовные и плотские. Они утверждали, что плотскому (телесному) греху труднее противиться, и, следовательно, он относится к числу простительных. В духовном грехе участвуют воля и разум; следовательно, он более заслуживает порицания. Плотский грех — это грех против плоти; духовный грех — это грех против Бога. См., например, исследование Джованни да Сан-Джиминьяно на эту тему. MS BAV Barb. lat. 513, f. 99v.
459
«Talis lebes fuit Magdalena que ardore succensa libidinis multum exhibuit et in earn tot dyabolus coxit cibos quot peccatores in eius amore succendit… hoc lebes multos suo contactu polluit». MS Assisi 470, f. 494v;