— Якая, дзяўчына, футра у вас?
— Французская. 'Soukine sine'.
Не хачу з iмi. Не прымушай.
У iхнiх вачах каламуць.
У тумане, змрочным, як iх душа,
Яны, як рыбы, плывуць,
Да д'ябла!!! Збочыў. Завулкi ў сне.
Снег згiнае дрэвы. Туман.
I горад простых чакае мяне,
I слядоў на снезе няма.
— Адкажыце, куды маё шчасце пайшло,
Вы, што йдзяцё ўначы,
Гаечны ключ, або дрот, або лом
На сагнутых плячах несучы?
I ў адказ галасоў бязладны харал,
Як спеў, што вецер даруе дратам:
— Iдзi на вакзал. Iдзi на вакзал.
Пра ўсё будзеш ведаць там.
Чаму на вакзал? Чаму? Чаму?
Нельга хіба без яго?
Хiба растопiць у сэрцы зiму
Зыркай топкі агонь?
— Iдзi на вакзал. — Ну што ж, пайду.
Ноч. Завулкi. Снег, як карцеч.
Пусты вакзал. Пусты вiядук.
Нi праводзiнаў. Нi сустрэч.
Ведайце! Без гудкоў, без агню,
Адтуль, дзе звычайна тупiк,
Адыходзiць, сёння ў гадзiну нуль-нуль
'Масква — Вечнасць' цягнік.
Без бiлета залез я ў цёмны вагон.
Маўчаў змярцвела цягнiк.
Нiхто не ведаў, што рушыць ён,
I мяне не сустрэў праваднiк
…Дзед i ўнучка ў пустым купэ,
Маўчанне, цемра i сон.
У дзеда слёзы, як веснi капеж,
У дзяўчынкi коскi, як лён.
Галоўкай дзеду лягла на плячо,
Ўсміхаецца ў сне чамусь.
— Куды вы вязеце такое дзяўчо?
— Сын памёр. Там сумна яму.
Так і я. Мой май адспяваў, адзвінеў.
Шчасце знікла, як сон.
Адзавіся! Што ты так вабіш мяне?
Добры прывід мой. Янаў агонь.
Пераходны мосцік.
Тамбур пусты.
У душы нарастае жах.
Першы вагон, і ў вагоне — ты.
Дзяўчынкай. I слёзы ў вачах:
Любы загінуў. Колаў звон.
Не тужы. Не тужы ў журбе.
Падумай, як бы пакутаваў ён,
Каб вайна забрала цябе?!
Як бы імкнуўся праз чорны дым,
Як клікаў бы смерці касу?!.
Мёртвым лягчэй, і нясцерпна жывым,
Што мёртвых у сэрцы нясуць.
Пераходны мосцік. З тупой вышыні
Нехта арфуе снег.
У другім вагоне згаслі агні,
I ніхто не пабачыў мяне.
А я пабачыў. Гарэла свяча
Над святлом жаданняў маіх.
Ты з другім. І боль такі у вачах,
Што лепей бы слёзы ў іх.
Я шукаю цябе. Я не магу
Загасіць свой равучы агонь,
Я з вагона пустога ў вагон бягу.
Трэці. Апошні вагон.
I ты. Як свечачка у снягах,
Як цёплы кахання сон.
Я сказаў, што знясу для цябе на спіне
Самы жахлівы цяжар,
I ты мне з усмешкай сказала: «Не».
I лепей бы мне — на ліхтар.
Ноч. Матляе вагон. Спакойны час.
Як разбіць мне сэрца турму?
Дзед, і ўнучка,
I ты, — за кожнага з вас,
За кожнага смерць прыму.
I не буду клясці свой першы ўздых,
Свой лёс, свой няпросты канец.
Што ж, адмучыцца сэрцам сваім за траіх
На долю выпала мне.
Не я дзяліў з табой сталь, і бой,
I шчасця светлага час.
I ўсё ж мы ў Вечнасць едзем з табой,
Хоць вагоны розныя ў нас.
I ўсё ж са мною, са мною ты,
У бязмежнай маёй цеплыні…
Масты ляскочуць. Ляскочуць масты.
Скупыя плывуць агні.
Прыляцелі з халоднай начной зямлі,
З дрымучых глыбокіх снягоў
I ў вачах вясёлкаю паплылі
Агні нямых хутароў.
Нічога. Нічога. Цягнік ляціць
