O tak wczesnej godzinie byly zamkniete na klucze i zasuwki, ale uslyszala odglos rozmow i tupot koni na brukowym dziedzincu palacowym. Drzacymi palcami zaczela przekrecac ciezkie klucze i odsuwac zelazne sztaby, kaleczac sobie rece i lamiac paznokcie, smagana trwoga, iz mogla przyjsc za pozno, ze Percy mogl wyjechac, zanim go zobaczy, zanim zawola: szczesliwej drogi! Nareszcie przekrecila ostatni klucz i szarpnela drzwiami. Nie pomylila sie. O kilka krokow od niej stal chlopak stajenny, trzymajac za cugle dwa konie, z ktorych jeden Sultan, ulubiony wierzchowiec sir Percy'ego, byl osiodlany i gotowy do drogi.
Po chwili ukazal sie sir Percy i zblizyl sie spiesznie do koni. Nie mial juz na sobie bogatego balowego stroju, ale jak zwykle byl ubrany wytwornie i bez zarzutu w piekny plaszcz z zabotem i mankietami z koronek i w skorzane spodnie wsuniete w wysokie buty.
Malgorzata zblizyla sie do niego. Podniosl oczy i ujrzawszy ja, lekko zmarszczyl brwi.
– Wyjezdzasz? – zapytala szybko i niespokojnie. – Dokad wyjezdzasz, Percy?
– Mialem juz zaszczyt wytlumaczyc ci listownie, pani, ze nieprzewidziane i wazne sprawy powoluja mnie dzis rano na polnoc – odrzekl powoli i zimno.
– Ale przeciez – twoi goscie -jutro…
– Prosilem cie, pani, abys przeprosila za mnie jego krolewska wysokosc. Jestes tak znakomita pania domu, ze goscie nie odczuja nawet mej nieobecnosci.
– Jestem pewna, ze moglbys odlozyc swoj wyjazd na pozniej… po naszej majowce -mowila wciaz nerwowo. – Recze, ze sprawa nie jest tak pilna… przeciez nie mowiles mi nic do tej chwili.
– Moje sprawy, jak mialem zaszczyt zaznaczyc przed chwila, sa rownie wazne jak nieprzewidziane… wobec tego czy moge cie prosic o pozwolenie odjazdu? Zatrzymam sie w powrotnej drodze w Londynie, czy masz jakie sprawunki, polecenia?
– Nie, nie, dziekuje… czy predko wrocisz?
– Bardzo predko.
– Przed koncem tygodnia?
– Tego powiedziec nie moge.
Widocznie spieszyl sie, a ona wytezala wszystkie sily, aby go zatrzymac jak najdluzej.
– Percy! – zawolala. – Czemu nie chcesz mi powiedziec, dokad jedziesz? Jestem twoja zona i mam prawo wiedziec. Jestem pewna, ze nikt nie wzywal cie na polnoc. Nie bylo zadnych listow, ani poslancow, gdy wyjezdzalismy wieczorem do opery i na balu i nikt na ciebie nie czekal, gdy wrocilismy do domu. Nie jedziesz na polnoc… tu jest jakas tajemnica.
– Nie ma zadnej tajemnicy, madame – przerwal zywo z lekkim zniecierpliwieniem w glosie. -Moj wyjazd ma na celu sprawe Armanda – oto wszystko. A teraz czy pozwalasz mi jechac?
– W sprawie Armanda! Ale nie bedziesz sie narazal?
– Ja narazac sie! Nie pani. Ale twoja troskliwosc wzrusza mnie. Jak to sama powiedzialas, mam duzo stosunkow i pragne je wyzyskac, nim bedzie za pozno.
– Czy pozwolisz, bym ci nareszcie podziekowala?
– Nie, madame – odpowiedzial oschle – nie ma powodu do podziekowan. Moje zycie jest na twoje uslugi i jestem az nadto wynagrodzony.
– A moje zycie bedzie rowniez na twoje uslugi, jezeli tylko je przyjmiesz w zamian za to, co czynisz dla Armanda – zawolala z uniesieniem, wyciagajac ku niemu obie rece. – A teraz juz nie zatrzymuje cie, mysli moje ci towarzysza – szczesliwej drogi… Tak slicznie wygladala w porannym sloncu z rozpuszczonymi, ognistymi wlosami, ktore splywaly jej na ramiona! Sklonil sie jej nisko i ucalowal reke. Odczula, jak goracy byl pocalunek, i serce jej zadrzalo radoscia i nadzieja.
– Powrocisz? – szepnela slodko.
– Bardzo niedlugo – odrzekl, obejmujac ja przeciaglym, glebokim spojrzeniem.
– I – nie zapomnisz? -zapytala, a oczy jej w odpowiedzi na jego wejrzenie zalsnily milosna obietnica.
– Nie zapomne nigdy, madame, ze zaszczycilas mnie prosba o usluge. – Slowa byly zimne i ceremonialne, ale tym razem jej nie dotknely. Kobiece serce wyczulo, co dzialo sie w duszy meza pod maska, z ktorej duma nie chciala zrezygnowac. Sklonil sie ponownie i pozegnal ja. Usunela sie na bok, aby mogl dosiasc konia, a gdy Sultan w galopie wyjezdzal przez brame, skinela reka na pozegnanie.
Na zakrecie drogi znikl jej z oczu. Zaufany groom mial wielkie trudnosci, aby dotrzymac mu kroku, gdyz Sultan pedzil jak wicher, podzielajac podniecenie swego pana.
Malgorzata westchnela z ulga i powrocila do apartamentow, czujac sie zmeczona i spiaca jak male dziecko. W jej sercu nagle zapanowal spokoj i choc nieokreslona tesknota dreczyla ja jeszcze, jakas nadzieja niby balsam koila jej dusze.
Nie bala sie juz o Armanda. Ufala niezachwianie w energie i moc czlowieka, ktory wyjechal, aby go ratowac. Nie mogla pojac, jak mogla kiedykolwiek uwazac go za glupca. Oczywiscie nosil maske, sluzaca do ukrycia bolesnej rany, zadanej jego milosci i dumie. Jego uwielbienie dla niej bylo tak potezne, ze nie chcial dac poznac po sobie, jak bardzo byla mu droga i jak gleboko cierpial.
Ale teraz wszystko bedzie dobrze. Malgorzata skruszy swoja wlasna dume, upokorzy sie przed mezem, wyzna i zwierzy mu sie z wszystkiego i powroca szczesliwe dni, gdy przechadzali sie razem po lasach Fontainebleau – on jak zwykle malomowny, a ona tak szczesliwa, ze przy jego meznym sercu znajdzie zawsze spokoj i ukojenie. Im glebiej zastanawiala sie nad wypadkami ubieglej nocy, tym mniej lekala sie Chauvelina i jego planow. Byla pewna, ze nie udalo mu sie wysledzic identycznosci 'Szkarlatnego Kwiatu'. Lord Fancourt i Chauvelin zapewnili, ze sala jadalna punkt o pierwszej byla pusta i procz Francuza i Percy'ego, nikt wiecej nie przestapil jej progu. Jaka szkoda, ze zapomniala zapytac Percy'ego, czy nie widzial w sali nikogo procz Francuza… W kazdym razie niebezpieczenstwo minelo dla nieznanego szlachetnego bohatera, ktory nie wpadl w sidla Chauvelina. Jego smierc nie bedzie ciazyc na jej sumieniu.
Wprawdzie nad Armandem wisialo jeszcze niebezpieczenstwo, ale Percy dal slowo, ze nic zlego mu sie nie stanie, i gdy ujrzala odjezdzajacego meza, nie watpila ani przez chwile o skutecznosci jego przedsiewziecia. Gdy Armand stanie bezpiecznie na angielskiej ziemi, Malgorzata nie pozwoli mu juz powrocic do Francji…
Czula sie prawie szczesliwa i zasunawszy szczelnie firanki przed promieniami slonca, polozyla sie, wsparla glowe o poduszki i jak zmeczone dziecko zapadla w spokojny, cichy sen.
Rozdzial XVIII. Tajemnicze godlo
Slonce stalo juz wysoko, gdy Malgorzata obudzila sie odswiezona dlugim snem. Luiza przyniosla jej swieze mleko i koszyczek owocow, a mloda lady z ochota spozyla ten lekki posilek.
Mysli jej wciaz scigaly lotem ptaka wysoka postac meza, wyjezdzajacego przez brame przed pieciu godzinami.
W odpowiedzi na jej niespokojne pytania, Luina zawiadomila pania, ze groom juz powrocil z Sultanem, pozostawiwszy sir Percy'ego w Londynie. Groom przypuszczal, ze jego pan wsiadzie na poklad swego jachtu, ktory stal na kotwicy niedaleko London Bridge. Sir Percy udal sie tam konno, spotkal sie z Briggs'em, kapitanem 'Day Dreamu', i odeslal grooma z Sultanem do Richmond.
Te wiadomosci wprawily Malgorzate w zdumienie. Dokad mogl maz udac sie teraz na 'Day Dream'? Powiedzial, ze jedzie na pomoc Armandowi, a istotnie sir Percy mial wplywowych przyjaciol. Moze wiec jechal do Greenwich? Malgorzata zaprzestala snucia dalszych domyslow w nadziei, ze wszystko niebawem sie wyjasni. Wszak przyrzekl jej, ze powroci i ze bedzie o niej pamietal.
Miala jeszcze przed soba dlugie godziny oczekiwania na przyjaciolke Zuzie de Tournay. Jak psotne dziecko poprosila zeszlej nocy hrabine de Tournay w obecnosci ksiecia Walii o przyslanie jej Zuzanny. Jego krolewska wysokosc przyklasnal glosno temu projektowi, oswiadczajac, ze pozwoli sobie na przyjemnosc odwiedzenia mlodych dam w ciagu dnia, a hrabina nie majac odwagi odmowic, byla zmuszona ulec. Zuzanna miala zatem w perspektywie dlugie i wesole popoludnie w Richmond, a Malgorzata oczekiwala jej z niecierpliwoscia.
Pragnela z nia pomowic o przezytych latach szkolnych i doprawdy wolala dzis towarzystwo Zuzanny niz wszelkie inne wizyty. Ale Zuzanna jeszcze nie przyjechala i Malgorzata, juz ubrana, gotowala sie, aby zejsc na dol. Wygladala jak mloda panienka w skromnej, muslinowej sukni, z szeroka, niebieska szarfa, obejmujaca jej smukla kibic, z wytwornym szalem skrzyzowanym na piersiach i pekiem poznych czerwonych roz, przypietych do stanika.
