“Hij werd in eerste instantie veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf, maar hij is in hoger beroep vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs.”
Joost van de Gouwenaer ademde zwaar.
“Precies. En daar leurt die viezerik mee. Hij pronkt met die ‘vrijspraak wegens gebrek aan bewijs’. Hij heeft er Jasper mee bedreigd.”
De Cock reageerde verrast.
“Met die vrijspraak wegens gebrek aan bewijs?”
“Ja.”
De Cock fronste zijn wenkbrauwen.
“Hoe?”
Joost van de Gouwenaer spreidde zijn brede handen.
“De Knoet zocht Jasper op in zijn woning en zei: ‘Als jij, verdomme, in het vervolg niet met je poten van Judith afblijft, dan moet je maar eens navragen wat er met Jan van Noordwolde is gebeurd.’.”
De Cock trok zijn gezicht strak.
“Doodgestoken.”
Toen Joost van de Gouwenaer de grote recherchekamer had verlaten, boog Vledder zich vragend naar De Cock.
“Heb jij destijds die zaak tegen Petertje Slibbroek, alias De Knoet behandeld?”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Dat was Fred Prins.”
“Onze Fred Prins van de Warmoesstraat?”
De Cock knikte.
“Het was een moeilijke zaak met een categorisch alles ontkennende verdachte. Fred Prins nam bijna dagelijks het hele onderzoek met mij door…bang om iets over het hoofd te zien. Daardoor ken ik vrijwel alle details.”
Vledder keek hem schuins aan.
“Lijkt die zaak een beetje op onze affaire?”
“Je bedoelt de moord op Jasper van de Gouwenaer?”
“Ja.”
De Cock antwoordde niet direct. Hij verviel in gepeins.
“Jk moet even in mijn herinnering tasten,” reageerde hij na een poosje.
“Het is alweer een paar jaar geleden. Die zaak had, als ik mij goed herinner, ook een amoureuze achtergrond. Jan van Noordwolde en De Knoet waren verliefd op dezelfde vrouw…ene Fransje van Elslo…een bloedmooie meid met gitzwart haar en kastanjebruine ogen.”
“Een soort Judith van Zeebrugge?”
“Zoiets.”
“Hoe…eh, hoe kwam Jan van Noordwolde aan zijn eind?”
De Cock aarzelde even. Hij streek met zijn vlakke hand over zijn brede kin.
“Fred Prins vond hem in zijn woning…dood…met een dolk in zijn rug.”
Vledder slikte.
“Heb jij het adres nog van De Knoet?”
De Cock tuitte zijn lippen.
“Dat is, dacht ik, boven wel in onze administratie terug te vinden.”
Vledder keek hem vragend aan.
“Gaan we hem halen?”
“De Knoet?”
“Ja. De Knoet.”
De Cock plukte even aan zijn neus.
“Arresteren voor moord?”
Vledder reageerde geprikkeld.
“Natuurlijk voor moord.”
“Niet onmiddellijk,” zei De Cock bedachtzaam. Het gezicht van Vledder kleurde rood.
“Het is voor die De Knoet,” reageerde hij heftig, “toch gewoon een herhaling van zetten? Jan van Noordwolde was zijn rivaal in de liefde en kreeg een dolk in zijn rug. Jasper van de Gou-wenaer was zijn rivaal in de liefde en…ga je gang, vul maar in.”
De Cock knikte begrijpend.
“Kreeg een dolk in zijn rug.”
Vledder keek hem dwingend aan.
“Gaan we hem halen?”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Ik herhaal…niet onmiddellijk.”
“Waarom niet?”
De oude rechercheur kneep zijn lippen opeen.
“Ik heb een hekel,” sprak hij scherp, “aan vrijspraak wegens gebrek aan bewijs.”
5
Vledder wierp De Cock over het blad van zijn bureau een sleutel toe.
“Dit,” verduidelijkte hij, “is de sleutel van het flatje aan de Haarlemmer Houttuinen. Ik heb vanmorgen een telefoontje gekregen van de dactyloscopische dienst. Om halfdrie komt Ben Kreuger in de woning van het slachtoffer naar vingerafdrukken zoeken.”
De Cock pakte de sleutel op.
“Wat moet ik hiermee?”
Vledder gebaarde voor zich uit.
“Ik heb vanmorgen, nog voordat jij kwam, dokter Rusteloos al aan de lijn gehad. Om twee uur begint hij aan de gerechtelijke sectie op het lichaam van Jasper van de Gouwenaer.”
De Cock knikte.
“Ik begrijp het. Jij neemt de Golf mee naar Westgaarde en woont de sectie bij.”
Vledder glimlachte.
“Juist. En jij zorgt ervoor dat Ben Kreuger van de dactyloscopische dienst zijn werk kan doen.”
De Cock keek hem schuins aan.
“Je bedoelt te zeggen dat ik te voet naar het flatje aan de Haarlemmer Houttuinen ga om Ben Kreuger op te vangen.”
Vledder grijnsde.
“Je wandelt toch zo graag?”
De Cock reageerde niet.
“Denk je aan die zware dolk in de rug van het slachtoffer?”
veranderde hij van onderwerp.
“Het lijkt mij een bijzonder exemplaar. Het wapen is forser, groter dan de dolken die ik tot nu toe bij soortgelijke moorden ben tegengekomen. Misschien dat dokter Rusteloos daarover iets kan zeggen uit zijn eigen ervaringen.”
Vledder keek hem peinzend aan.
“Hoe lang doet dokter Rusteloos dat werk al?”
“Als patholoog-anatoom?”
“Ja.”
“Lang, heel lang.”
