Люба. Нічога з гэтага ня будзе.
Філімон. Я ажанюся з табой, Любачка!
Люба
Філімон. Ага! Ага! Марта мусіць набрахала й аб тым, што я з ёю абяцаў жаніцца… Але-ж, ціпачка! Што Марта, а што ты! Як неба да зямлі… Марту я ашукаў, гэта праўда, але цябе не ашукаю, далібог, ажанюся… Ты можа думаеш, што я бедны? Гэта я так толькі ўсім рассказваю… А ты яшчэ ня ведаеш. што ў гэтай шафе!
Люба. Непатрэбны мне вашы грошы.
Філімон. А ты кажаш, што я стары. О-го-го! Не адзін малады мог-бы пазайздраваць мне. Ты толькі пацалуй мяне, Любачка, ты толькі папрабуй… Ну, ціпачка!
Люба
Філімон. Ну, ціха, ціха, што ты? Ашалела дзяўчына. Ціха!
Зьява 9
Філімон, Люба і Марта.
Марта
Філімон
Акт III
Зьява 1
Марта адна, пасьля Люба.
Люба
Марта. Ляжыць. Усю ноч стагнаў ды стагнаў. Усё казаў: правалілі! правалілі! А пасьля цябе клікаў: «Любачка! ціпачка!» Я яму кампрэс на галаву палажыла. А цяпер заснуў. Калі не паправіцца, думаю, трэба будзе фэльчара паклікаць, каб піяўкі за вушамі паставіў.
Люба. А як-жа ж будзе з маімі дакумэнтамі? Дастанеш, Мартачка?
Марта
Люба. Ах, вось добра! Дзякую табе, Мартачка!
Марта. Ну, што… Глупства. Вось, глядзі.
Люба
Марта. А я ужо ўсё папрасавала, злажыла. Толькі твая блюзачка яшчэ ня зусім высахла, але я яе зараз выпрасую.
Люба. Ах, залаценькая мая, Марта!.. Ну, буду сьпяшацца!
Зьява 2
Марта
Марта. Добрая дзяўчына, шкада мне яе, няхай уцякае адгэтуль… А яму я колькі разоў казала, што гэтыя яго міністраўскія фанабэрыі да дабра не давядуць. Вось, ляжыць цяпер хворы. ні рукой, ні нагой… Ну, але добра тое, што ў міністры не прынялі, зноў, прынамсі, чалавекам будзе.
Зьява 3
Люба
Люба
Зьява 4
Люба і Марта.
Марта