‘U hoort niet thuis in deze eeuw.
Aard van de Koperberg negeerde de opmerking. Hij liet zijn hoofd iets zakken.
‘Ik heb bij die gelegenheid ook kennisgemaakt met haar drie dochters.’
De Cock fronste zijn wenkbrauwen.
‘Ze is… eh, was… getrouwd?’
Aard van de Koperberg schudde zijn hoofd.
‘Alida is ongehuwd. Ze heeft kort achter elkaar drie min of meer vluchtige relaties gekend. Heftig, emotioneel, maar kortstondig. Ze hebben alledrie tot een zwangerschap geleid.’
‘Drie dochters.’
Aard van de Koperberg knikte.
‘Drie mooie jonge vrouwen met een exotische uitstraling. Ik vermoed dat hun verwekkers geen typische bewoners van ons lage polderland waren.’
De Cock glimlachte verholen achter zijn hand.
‘Hoe reageerden zij op uw trouwplannen?’
Het gezicht van Aard van de Koperberg versomberde. ‘Hoewel zij dat niet met zoveel woorden kenbaar maakten, had ik toch het gevoel dat het idee dat ik met hun moeder wilde trouwen, hen niet erg beviel.’
‘Hebt u over dat gevoel van u met Alida van Boskoop gesproken?’
‘Uiteraard. Er was mij veel aan gelegen dat ik ook door haar dochters zou worden geaccepteerd.’
‘En?’
‘Alida raadde mij aan om de zaak niet te overhaasten. Volgens haar moest ik de dochters de tijd gunnen om aan dat idee te wennen. Na die drie kortstondige liefdesrelaties was er nooit meer een man in haar leven geweest. De dochters konden zich een echtgenoot aan de zijde van hun moeder niet zo goed voorstellen. Het idee beangstigde hen een beetje.’
De Cock boog zich iets naar voren.
‘Waarom? Hebt u een slechte reputatie?’
Aard van de Koperberg trok zijn schouders op.
‘Ik ben… dacht ik… een man van onbesproken gedrag. Ik beheer al vele jaren een makelaardij in onroerende goederen en probeer mijn job gevoeglijk uit te oefenen. Ik denk niet dat het mogelijk is om slechte informaties over mij in te winnen.’ ‘Wanneer bemerkte u dat Alida van Boskoop van… eh, van de aardbodem was weggevaagd?’
‘Veertien dagen geleden. Ik belde naar het huis van Alida, zoals ik bijna dagelijks deed, maar de telefoon werd niet opgenomen. Ik werd ongerust, want Alida is vrijwel altijd thuis. Met een ongerust gevoel reed ik met mijn auto naar de Brouwersgracht.’ ‘Waarom?’
‘Wat bedoelt u?’
‘Waarom dat gevoel van onrust?’
Aard van de Koperberg ademde diep.
‘Ik werd plotseling beheerst door de gedachte dat er iets was gebeurd… iets ernstigs… iets heel verschrikkelijks. Hoewel er geen directe aanwijzingen waren, kon ik dat beklemmende gevoel niet uit mijn gedachten bannen.’
De man zweeg vermoeid en liet zijn hoofd zakken.
De Cock gebaarde in zijn richting.
‘Verder?’ drong hij aan.
Aard van de Koperberg keek op.
‘Tot mijn verbazing werd ik na mijn bellen binnengelaten door haar oudste dochter Angela. Die vertelde mij dat haar moeder plotseling op vakantie was gegaan naar Zuid-Frankrijk… om tot bezinning te komen.’
‘Bezinning… waarvan?’
‘Dat vroeg ik ook. Volgens Angela zou haar moeder door mij zijn overrompeld… voelde haar moeder zich niet meer zo goed in staat om een eventueel huwelijk met mij klaar en helder te kunnen overdenken.’
‘Vandaar… bezinning?’
‘Ja.’
‘Lijkt mij een redelijk motief,’ sprak De Cock kalm. ‘Misschien heeft die Alida van Boskoop uw onstuimige benadering inderdaad als
Aard van de Koperberg kwam met een ruk uit zijn stoel overeind. ‘Het is niet waar!’ Hij schreeuwde. ‘Alida is niet met vakantie. Ze is niet naar Zuid-Frankrijk. Met de dochter op mijn hielen ben ik door het huis gegaan. Er was niets weg. Al haar kleding hing nog in de kasten. Niets wees op een vertrek. Toen ik Angela daarop wees, werd ze kwaad, furieus. Ze wilde niet langer met mij praten. Ik moest van haar onmiddellijk het huis verlaten.’
‘Dat hebt u gedaan?’
Aard van de Koperberg schudde zijn hoofd.
‘Ik bleef hameren op het feit dat de kleding van Alida nog compleet in de kasten hing. Angela wilde daar aanvankelijk niets over zeggen. Toen ik opmerkte dat haar moeder dan blijkbaar naakt naar Zuid-Frankrijk was vertrokken, beweerde Angela dat haar moeder speciaal voor haar vakantie een geheel nieuwe garderobe had aangeschaft.’
Aard van de Koperberg ging weer zitten.
‘Het is een leugen!’ Hij schreeuwde opnieuw. ‘Het verhaal van Angela klopt niet.’
‘Daar was u direct al van overtuigd?’
‘Ja.’
‘Waarom bent u toen niet direct bij mij gekomen?’
‘Ik was er nog niet rijp voor. Veertien dagen lang heb ik alles overdacht… gewacht op een teken van leven van Alida… een telefoontje… een berichtje waarom ze was gevlucht, waarom ze dacht dat ze een huwelijk met mij niet aankon.’
Aard van de Koperberg greep met zijn handen naar zijn hoofd. ‘Ik weet,’ sprak hij vermoeid, ‘dat er in een stad als Amsterdam dagelijks mensen verdwijnen. Ik begrijp ook dat de recherche in verband met die vaak tijdelijke vermissingen niet steeds een uitgebreid en diepgaand onderzoek kan instellen.
Maar dit is anders. Alida is niet gevlucht om tot bezinning te komen. Dat is onzin. Zij is een intelligente evenwichtige vrouw met bijzondere gaven en een sterke wil.’
De Cock keek de man strak, onderzoekend aan.
‘Wat denkt u dat er is gebeurd?’
De olijfkleurige huid van Aard van de Koperberg trok bleek weg en zijn mondhoeken trilden.
‘Alida,’ lispelde hij, ‘is vermoord… door haar eigen dochters.’
2
Toen Aard van de Koperberg gebogen, met zijn hoed vreemd scheef op zijn hoofd en tranen in zijn donkerbruine ogen, uit de grote recherchekamer was vertrokken, viel er een diepe stilte.
De beide rechercheurs keken elkaar verward aan.
Na enige tijd duimde Vledder over zijn brede schouder. ‘Wat doen we hiermee?’
Het klonk wat geprikkeld.
‘Ik vind het een bijzonder vreemd verhaal.’
‘Waarom vreemd?’
‘Het klopt volgens mij niet. Naar mijn gevoel zijn er te veel hiaten.’
‘Zoals?’
‘Een lijk. Bij een moord hoort toch een lijk.’
De Cock grinnikte.
‘Inderdaad, een gewilde combinatie.’
Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.
‘Die man heeft gewoon een blauwtje gelopen. Dat is simpel. Maar als afgewezen minnaar stap je toch niet naar de recherche?’
