Vledder bromde en riep: ‘Binnen!’
Het klonk onvriendelijk.
De deur ging open en in de deuropening verscheen een krachtig gebouwde man. De Cock schatte hem op achter in de dertig. Hij droeg een grijs flanellen kostuum, waarover een doorschijnende plastic regenjas met een capuchon. Wat aarzelend trad hij naderbij en keek van Vledder naar De Cock en terug. ‘Wie van u is rechercheur De Cock?’
De grijze speurder stak zijn hand omhoog.
‘De Cock met… eh, met ceeooceekaa,’ reageerde hij vrijwel automatisch. Hij gebaarde naar de stoel naast zijn bureau. ‘Neemt u plaats.’
De man ging zitten en trok de metalen drukknopen van zijn plastic regenjas los.
De Cock steunde op zijn ellebogen en keek de man van opzij onderzoekend aan. Hij had, zo stelde hij vast, een vriendelijk ogend gelaat met volle lippen rond een brede mond. Op zijn iets geprononceerde neus droeg hij een kleine donkere hoornen bril, waarachter een paar lichtgrijze ogen waakzaam rondblikten. Zijn kortgeknipte blonde haar kende al diepe inhammen. ‘Het spijt mij,’ opende hij voorzichtig, ‘dat ik u op dit onmogelijke uur nog lastig kom vallen, maar mijn vrouw stond erop dat ik naar u toe ging.’
‘Vanavond nog?’
De man knikte.
‘Het heeft te maken met Elisa, mijn zieke dochtertje, en een laat telefoontje van ene meneer Van de Koperberg uit Amstelveen.’ De Cock trok zijn neus iets op.
‘Het verband ontgaat mij.’
De man verschoof iets op zijn stoel.
‘Mijn naam is Korreman… Andries Korreman. Ik woon aan de Willem van Egmontlaan in Ouderkerk aan de Amstel.’ ‘En daar komt u nu net vandaan?’
Andries Korreman knikte.
‘Op uitdrukkelijk verzoek van mijn vrouw. Zij wilde beslist dat ik nu naar de Warmoesstraat ging en niet wachtte tot morgen.’ ‘Zo dringend?’
‘Ja.’
‘En de aanleiding was dat telefoontje van die ene meneer Van de Koperberg uit Amstelveen?’
Andries Korreman knikte opnieuw.
‘Hij kent mijn vrouw. Nanette heeft hem een paar maal op de Brouwersgracht bij een chiromantiste ontmoet. In de wachtkamer.’ De Cock knikte begrijpend.
‘Terwijl zij daar was met uw dochtertje Elisa.’
‘Ik was erop tegen,’ sprak de man behoedzaam, ‘dat Nanette met ons dochtertje naar die chiromantiste gaat. Ik zag liever dat ze naar een gewone alledaagse dokter ging, zo’n vent die medicijnen heeft gestudeerd. Maar mijn vrouw gelooft onvoorwaardelijk in die vrouw. Volgens haar kan alleen zij voor een totale genezing zorgen.’
De Cock onthield zich van commentaar.
‘Heeft… eh, heeft die meneer Van de Koperberg tegen uw vrouw gezegd dat u zich naar de Warmoesstraat moest spoeden?’ Andries Korreman schudde zijn hoofd.
‘Ik niet. Maar mijn vrouw. Hij vroeg of mijn vrouw naar u toe wilde gaan.’
‘En die stuurde u?’
‘Ja.’
‘Waarom?’
‘Zij bleef liever bij ons dochtertje.’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Waarom,’ verzuchtte hij, ‘moest u op dit uur nog naar de Warmoesstraat?’
‘Die meneer Van de Koperberg had het idee dat u zijn verhaal niet geloofwaardig vond. Hij was bang dat u geen onderzoek naar het verdwijnen van de chiromantiste zou instellen.’ De Cock kauwde op zijn onderlip.
‘U komt dus om enige pressie op ons uit te oefenen?’ Andries Korreman schudde zijn hoofd.
‘Ik heb met die meneer Van de Koperberg uit Amstelveen niets te maken,’ reageerde hij geemotioneerd. ‘Ik ken die man niet eens. Ik kom voor mijn vrouw en voor Elisa, mijn zieke dochtertje. Ik wil dat het kind weer kerngezond wordt.’
‘En daar heeft uw dochtertje die chiromantiste voor nodig?’ Andries Korreman knikte instemmend.
‘Ziet u, ze is echt verdwenen. De laatste keer dat mijn vrouw met Elisa aan de Brouwersgracht was, werd de behandeling overgenomen door een van de drie dochters van de chiromantiste. Toen mijn vrouw om opheldering vroeg, kreeg ze een verward verhaal.’
Andries Korreman zweeg.
De Cock keek hem gespannen aan.
‘Een verward verhaal?’
Andries Korreman knikte.
‘De dochter van de chiromantiste zei dat de behandeling van ons dochtertje slechts tijdelijk door haar zou worden overgenomen… tot haar moeder terugkwam.’
‘Van waar?’
Andries Korreman zweeg opnieuw. Hij nam met zijn linkerhand zijn bril af en wreef met de duim en wijsvinger van zijn rechterhand langs zijn ogen.
De Cock voelde het ongeduld in zich prikkelen.
‘Van waar?’ riep hij knorrig.
Andries Korreman zette zijn bril weer op. ‘Van een korte trip naar de hemel.’
Toen De Cock de volgende morgen opgewekt de grote recherchekamer binnenstapte, zwiepte hij zijn oude hoedje missend naar de kapstok, trok zijn regenjas uit en raapte zijn hoedje op. In zijn zo typische slenterende pas sjokte hij naar zijn bureau. Vledder zat diep gebogen achter zijn elektronische schrijfmachine. Zijn rappe vingers dansten over de toetsen. Toen hij De Cock in het oog kreeg, liet hij zijn vingers rusten en keek op. ‘Je bent laat.’
De Cock liet zich in de stoel achter zijn bureau zakken en knikte zijn jonge collega met glinsterende ogen welgemoed toe. ‘Dat klopt,’ sprak hij gedragen. ‘En het is vandaag niet voor de eerste keer dat jij mij op dit feilen duidt.’
Het klonk plechtig.
Vledder gromde.
‘Commissaris Buitendam was hier vanmorgen al een paar maal en vroeg naar je.’
‘Had hij iets bijzonders?’
‘Hij is gisteravond laat, ver na middernacht, nog gebeld door onze Aard van de Koperberg.’
‘Wat?’
Vledder knikte.
‘Hij deed commissaris Buitendam officieel melding van het feit dat hij aan jou kennis had gegeven van de vermissing van Alida van Boskoop.’
De Cock trok zijn wenkbrauwen op.
‘Wat wil die vent?’
‘Weet ik veel?’
‘Denkt hij dat wij beiden stante pede naar de kusten van Zuid-Frankrijk reizen op zoek naar zijn geliefde?’
Vledder gniffelde.
‘Als dat zou kunnen? En wat denk je van een korte trip naar de hemel?’
De Cock wuifde de opmerking weg.
‘Wat bezielt die man?’
Vledder grinnikte.
‘Ik zei je toch direct al dat ik hem niet sympathiek vond.’ De Cock boog zich iets naar voren.
‘Ben je nog iets te weten gekomen?’
Vledder knikte.
‘Veel, heel veel.’
‘Ik luister.’
