У Піліпаўку

Многа прайшоў ты, нябожа!»
Сеў і мацуецца, каб не заснуць, —
Ведаў, што стацца тут можа…

Звіўся клубочкам і ціха сядзіць;
Лёгкасць на сэрцы такая…
Толькі мяцеліца вые, шуміць,
Песні яму напявае:

«Спі, мой Сцяпанка, дзіцятка маё,
Я тут тваёю ўжо паняй!
Гэткай пасцелі не меў за жыццё,
Ў гэткай — і конь твой, і сані.

Сына спяшыш ты, сляпы, ратаваць?
Ну, і нашто ж гэтак рвацца?!
Лёгка ж табе было век гараваць,
З мачыхай-доляй змагацца?

Я ашчасліўлю, мой братка, цябе,
Ўбачыўшы быццам у небе;
Гора, бяда не падойдзе к табе,
Думаць не трэба аб хлебе.

Спі! Знаю, крыўды не раз зазнаў ты,
Братам не быў між братамі.
Я пашкадую цябе, сіраты,
Буду галубіць снягамі…

Меў жа прыпынак ты зносны калі,
Гонячы быт свой цыганскі?
Я з гулкай песняй: «Ай, люлі-люлі!»
Спраўлю начлег табе панскі,

Скончу я песеньку, байку сваю,
Зоры пачнуць усміхацца,
Будуць глядзець на спакойнасць тваю,
Будуць табой уцяшацца!..»

Гэтак над сонным завея пяе,
Гэтак яго калыхала;
I, што ж вы скажаце, людзі мае? —
Сцёпку навекі прыспала.

. . . . . . . . .

Збегла па гэтым дзён нешта са тры,
Тры дні — а шмат даказалі:
Ў Сцёпкавай хаце удвух сталяры
Дзве дамавіны збівалі.

З іх адну збілі для костак старых,
Сына ў другую злажылі —
I пахавалі па-божаму іх,
Родных, навекі ў магіле.

Сходзіўся ўдоўку пацешыць народ,
Братнім слаўцом адзываўся:
«Маеш адзін хоць расход і заход,
Крыжам адным абышлася!»