справа, — і ён увагнаў шайбу ў сетку. Гарвард павёў!!!
Мы адразу кінуліся абдымацца — я, Джонстан, астатнія хлопцы. Ціскалі адзін аднаго, ляпалі па спіне, цалаваліся і падскоквалі. Нашы заўзятары зайшліся ад рову. А дартмуцкі абаронца, той самы, якога я збіў з ног, усё яшчэ не мог адклеіць зад ад лёду. Заўзятары кідалі на лёд праграмкі. Гэты ўдар літаральна пераламаў зялёным хрыбет…
У выніку мы размалацілі іх — 7:0.
Калі б я быў сентыментальны і захацеў павесіць на сцяну фатаграфію на памяць аб Гарвардзе, дык гэта была б не Царква Памінання, не якісьці іншы славуты будынак, а Дзілан-Філд-Хаўс. Калі і было ў Гарвардзе месца, дзе я адчуваў сябе як дома, дык гэта ў Дзілан-Філд-Хаўсе, нашым спарткомплексе. І няхай у мяне адбяруць за гэтае прызнанне дыплом, але Ўайднераўская, нашая, бібліятэка значыць для мяне нашмат меней за Дзілан. Кожнага вечара, усе мае ўніверсітэцкія гады, я ўваходзіў пад ягоны дах, вітаў прыяцеляў моцнымі слоўцамі, скідаў з сябе шалупінне цывілізацыі і ператвараўся ў байца. Як гэта было выдатна — нацягнуць шчыткі і кашулю з нумарам «7» (тады я марыў, што яго аддадуць мне навечна — аднак марна), устаць на канькі і нязграбна пасунуцца па калідоры на Ўатсан Рынк-пляцоўку.
Яшчэ прыямней было вяртацца ў Дзілан з гульні: здымаеш з сябе мокрую ад поту амуніцыю і тупаеш голы да століка з чыстымі ручнікамі.
— Ну як табе сёння, Олі?
— Нармалёк, Рычы. Нармалёк, Джымі.
Потым пад душ, паслухаць, хто, што, з кім і колькі разоў зрабіў у гэтую вечаровую суботу: «Ну, як мы абулі гэтых дзятлаў?..» Я быў лідэрам, і ў мяне было месца, дзе я мог пабыць адзін і падумаць. Лёс блаславіў мяне хворым каленам (але, блаславіў: вы бачылі мой вайсковы білет?), і пасля кожнае гульні мне прыходзілася паласкаць яго ў цыркулярнай ванне. Седзячы на краі ванны і назіраючы за водаваротам вакол свайго калена, я пералічваў сінякі і раны (я рады ім своеасабліва) і думаў пра што ні ўздумаецца ці ні пра што не думаў. Сёння ўвечары я думаў пра свой гол, пра перадачу, з якой мы забілі другі, і пра тое, што фактычна закончыўся мой трэці запар сезон у зборнай універсітэта.
— Палошчаш каленца, Олі?
Гэта гаворыць Джэкі Фэлт, наш трэнер і самазваны духоўны настаўнік.
— Палашчу, Джэкі, калі збоку гэта не выдае на штось іншае.
Фэлт хмыкае і па-ідыёцку ўхмыляецца:
— Сказаць табе, чаму цябе падводзіць каленца, Олі? Хочаш ведаць?
Я аб'ехаў ужо ўсіх артапедаў на Ўсходнім узбярэжжы, але Фэлт, натуральна, быў у курсе маёй бяды лепш за мяне.
— Харчуешся няправільна, во што.
Мне гэта цікавым не здалося.
— Мала солі ясі.
Можа, калі прыму яго жарт, дык хутчэй адстане?
— О'кэй, Джэк. Буду есці болей солі.
Божа літасцівы, які ж задаволены ён быў! Калі адыходзіў, дык ягоная ідыёцкая пыса так і ззяла ад усведамлення зробленага эфекту. Затое я зноў застаўся адзін. Саслізнуў усім целам у бурлівую ваду, заплюшчыў вочы і акунуўся па самую шыю ў цяплынь. Уф-ф-ф!
Божа! Джэні ж, напэўна, чакае мяне на дварэ. Дакладней, я спадзяваўся, што чакае. Божа! Колькі ж часу пракайфаваў я ў гэтай цеплыні, пакуль яна мерзла? Адзяваючыся, я паставіў новы рэкорд хуткасці. Дзверы цэнтральнага ўваходу ў Дзілан я расчыніў яшчэ не абсохлы.
У твар мне ўдарыла халоднае паветра. Ну і калатун! А цемрадзь, хоць пальцам у вока. Непадалёк усё яшчэ тусавалася жменька фанаў — сама стойкіх, у бальшыні сваёй былых гульцоў гарвардскай хакейнай зборнай, якія ў душы так і не развіталіся з клюшкамі. Хлопцы накшталт старога Джордана Джэнкса, які не прапускае аніводнае гульні Гарварда — ні дома, ні ў гасцях. І як ён толькі ўхітраецца гэта рабіць? Ён жа буйны банкір. І навошта яму гэта трэба?
— Дасталося табе сёння, Олівэр!
— Было, містэр Джэнкс. Самі бачылі, у які хакей яны гуляюць.
Я шнарыў вачыма вакол у пошуках Джэні. Няўжо яна вярнулася ў інтэрнат і ўсю дарогу да Рэдкліфа прайшла адна?
— Джэні! — паклікаў я і ступіў колькі крокаў у бок ад заўзятараў, адчайна спрабуючы хоць што-небудзь разгледзець у цемры.
Раптам яна выйшла з-за дрэва. Твар яе быў ухутаны ў шалік, адны вочы былі відаць.
— Эй, падрыхтунчык, тут страшэнная халадэча.
Як я быў рады бачыць яе! Усклікнуўшы: «Джэні!» — падбег да яе і дакрануўся вуснамі да яе халоднага лба.
— Хіба я табе дазволіла? — спыталася яна.
— Што?
— Хіба я дазволіла табе пацалаваць мяне?
— Прабач. Захапіўся.
— А я не.
Мы засталіся зусім адны. Было цёмна, халодна і позна. Я зноў пацалаваў яе. Але ўжо не ў лоб — і моцна. Пацалунак быў доўгі.
— Мне гэта не падабаецца, — прамармытала Джэні; усё яшчэ трымаючы мяне за рукавы.
— Што?
— Што мне гэта падабаецца.
Усю дарогу назад (у мяне ёсць машына, але Джэні захацела ісці пешкі) яна трымала мяне за рукаў. Не за руку, а за рукаў. Не ведаю, як гэта і растлумачыць. Ля дзвярэй інтэрната цалаваць яе на развітанне я не стаў.
— Ведаеш, Джэні, мажліва, я не буду тэлефанаваць табе некалькі месяцаў.
Нейкі час яна маўчала. Нарэшце папыталася:
— Чаму?
— А можа, пазваню, як толькі ўвайду ў свой пакой. — Я павярнуўся і хутка пайшоў.
— Ніколі не думала, што ты такі, — прашаптала яна ўслед з крыўдаю.
Я зноў павярнуўся і зрабіў пераможны кідок па брамцы:
— Што, не даспадобы? А сама дык з іншымі гэта любіш!
Мне страшна хацелася азірнуцца яшчэ раз і паглядзець, які ў яе цяпер выраз твару, аднак я не зрабіў гэтага з тактычных меркаванняў.
Калі я ўвайшоў у наш інтэрнацкі нумар, мой сусед Рэй Стратан гуляў у покер з хлопцамі з ягонай футбольнай каманды.
— Прывітанне, бегемоты!
Мне штосьці мыкнулі ў адказ. Потым:
— З чым цябе сёння павіншаваць, Олі?
— Гол і перадача.
— Мы наконт Кавілеры.
— Не ваша справа, — адрэзаў я.
— Хто такая? — запытаўся адзін з гіпапатамаў.
— Джэні Кавілеры, — растлумачыў яму Рэй, — худзенькая такая музыкантка.
— А, ведаю, — сказаў трэці. — Апетытненькая.
Не зважаючы на гэтых мужланістых казлоў, я разблытаў тэлефонны шнур і панёс апарат у сваю спальню.
— Яна грае на фартэпіяна ў Бахаўскім таварыстве, — сказаў астатнім Стратан.
— А ў што яна грае з Барэтам?
— Цяжка ўгадаць!
Ухмылкі, рохканне, рогат.
— Джэнтльмены! — аб'явіў я, выходзячы. — Я вас меў!
Грымнуўшы дзвярыма перад новай хваляю нечалавечага слоўнага паносу, я скінуў чаравікі, узлез на
