думкаю на гэты конт. Аднак ён проста сказаў:
— Ты сам загаварыў пра ветэрынараў.
Тут я вырашыў заняцца вывучэннем меню. Калі прынеслі гарачае, Стод пачаў адно з сваіх даўно ўжо абрыдлых мне казанняў: гэтым разам, калі я правільна памятаю (а запамінаць я не стараўся), адносна перамог і паражэнняў. Ён зазначыў, што мы страцілі чэмпіёнскі тытул (брава, тата, глыбокае назіранне!), аднак галоўнае ў спорце — не выйгрыш, а сама гульня. Апошняе меркаванне падазрона нагадала перафразаваны алімпійскі дэвіз, і я адчуў, што гэта толькі ўверцюра і што зараз ён пусціцца разважаць пра тое, якое, па сутнасці, смяхоцце — гэтае ўніверсітэцкае першынство. Аднак я не збіраўся пракладваць яму сцяжынкі да алімпійскіх успамінаў. Выдаўшы належную партыю маіх: «Але, сэр» — я змоўк.
Потым мы прайшліся па ўсім дыяпазоне ўлюбёнай Стодавай антытэмы, якая называецца «мае планы».
— Скажы мне, Олівэр, што ў цябе з юрыдычнай школаю?
— Пакуль яшчэ, бацька, я цвёрда не вырашыў наконт юрыдычнай школы.
— Я хацеў бы ведаць іншае: ці вырашыла юрыдычная школа наконт цябе?
Яшчэ адзін досціп? Можа, мне трэба ўсміхнуцца ў адказ на гэтыя рытарычныя практыкаванні?
— Пакуль што не ведаю, сэр.
— Я мог бы патэлефанаваць Прайсу Цымерману…
— Не трэба! — перапыніў я, падпарадкоўваючыся імгненнаму рэфлексу. — Прашу, не трэба, сэр.
— Не дзеля таго, каб паўплываць на некага, — з годнасцю сказаў О. Б. III. — Проста навесці даведкі.
— Бацька, я хачу, каб мне адказалі лістом, як усім астатнім. Калі ласка.
— Але. Натуральна. Выдатна.
— Дзякуй, сэр.
— І яшчэ, цябе ж амаль напэўна прымуць і так, — дадаў ён.
Не ведаю, як гэта атрымліваецца, але О. Б. III умее прынізіць мяне, нават калі не шкадуе ўхвальных слоў.
— Хто ведае, — адказаў я. — У рэшце рэшт, хакейнай каманды ў іх там няма.
Не ведаю, чаму я пачаў прыніжаць сябе сам? Можа, таму, што ён пра мяне ўсё-такі высокае думкі?
— У цябе ёсць іншыя вартасці, — заявіў Олівэр Барэт III, але развіць гэтую тэму не пажадаў. (Зрэшты, не думаю, што гэта ў яго выйшла б.)
Ежа ў рэстарацыі была не лепшая ад нашае размовы, з адной хіба што розніцай: што булачкі будуць чэрствыя, я мог сказаць яшчэ да таго, як іх прынеслі, а вось угадаць, якую тэму будзе мець ласку прапанаваць мне бацька, мне ніколі не ўдаецца.
— Апрача таго, ты заўсёды можаш уступіць у Корпус Міру, — сказаў ён раптам ні з таго ні з сяго.
— Сэр? — Я не зусім зразумеў, што гэта — пытанне ці сцвярджэнне?
— Па-мойму, Корпус Міру — выдатная рэч. А ты як думаеш?
— Ну, — адказаў я, — ва ўсякім разе, гэта лепш за Корпус вайны.
Нічыя. Я не ведаў, што хацеў сказаць ён, і наадварот. Ці азначала гэта, што тэма вычарпаная і што зараз мы пяройдзем да абмеркавання іншых важных, сапраўды ўрадавых праграм? Не. Я зусім забыўся, што найгалоўнейшая наша тэма — гэта заўсёды мае планы.
— Я быў бы зусім не супраць, каб ты ўступіў у Корпус Міру, Олівэр.
— Я таксама, — сказаў я, не жадаючы ўступаць яму ў велікадушнасці.
Я ўпэўнены, што Стод ніколі мяне не слухае, і таму не здзівіўся, што ён ніяк не адрэагаваў на мой тонкі сарказм.
— А твае аднакашнікі, — прадоўжыў ён, — як да гэтага ставяцца?
— Сэр?
— Ці лічаць яны, што Корпус Міру мае нейкае значэнне ў іх жыцці?
Здаецца, слухаць фразу «але, сэр» майму бацьку гэтаксама неабходна, як рыбе знаходзіцца ў вадзе.
Яблычны пірог таксама быў чэрствы.
Каля паловы дванаццатай я правёў яго да машыны.
— Я што-небудзь магу зрабіць для цябе, сын?
— Не, сэр. Дабранач, сэр.
І ён паехаў.
Хоць паміж Бостанам і Ітакай, штат Ню-Ёрк, лётаюць самалёты, Олівэр Барэт III вырашыў ехаць на машыне. Не таму, што хацеў паказаць, што ён гатовы праседзець за рулём некалькі гадзін дзеля таго, каб убачыць сына. Проста ён любіць вадзіць машыну. Хутка ехаць. А ў такі позні час ды яшчэ на «Астан Марцін ДБС» можна несціся што чорт. Ён пэўна вырашыў пабіць свой уласны рэкорд хуткасці на адрэзку Ітака — Бостан, устаноўлены ім летась, пасля таго як мы перамаглі Корнэл і выйгралі першынство. Я не сумняваўся ў гэтым, бо бачыў, як ён зірнуў на гадзіннік перад ад'ездам.
Я вярнуўся ў матэль патэлефанаваць Джэні. Гэта была мая адзіная прыемная хвіліна за ўвесь вечар. Я расказаў Джэні пра бойку (не ўдакладняючы характару прычыны вайны), і магу сказаць, што гісторыя ёй спадабалася. Мала хто з яе вытанчаных сяброў-музыкантаў мог пахваліцца тым, што хоць раз у жыцці пускаў у ход кулакі.
— Але ж ты хоць даў як след таму корнэльцу, што цябе ўдарыў? — запыталася яна.
— Вядома, яшчэ як! Месца жывога на ім не пакінуў.
— Шкада, што я не бачыла. Можа, ты паб'еш каго-небудзь на матчы ў Ейлі?
— Абавязкова.
Я ўсміхнуўся. Як яна любіла простыя забавы!
4
— Джэні тэлефануе ўнізе, — сказала мне дзяўчына, што дзяжурыла на ўваходзе ў інтэрнат, хоць я і не паспеў назваць ні сябе, ні мэты свайго наведвання…
Я хутка зрабіў выснову, што гэта ачко на маю карысць. Дзяўчо пэўна чытае ўжо «Крымсан» і ведае, хто я такі. Ну, да славы нам не прывыкаць. Нашмат важней тое, што Джэні расказала тут, з кім яна сустракаецца.
— Дзякуй, — сказаў я. — Я пачакаю тут.
— Шкада, што ў Корнэле так выйшла, — загаварыла дзяўчо. — «Крымсан» піша, на цябе аж чацвёра накінуліся.
— Ага. І мяне яшчэ выдалілі. На пяць хвілін.
— Ого…
— Джэні яшчэ тэлефануе?
— Тэлефануе, — адказала яна, зірнуўшы на свой камутатар.
Цікава, што гэта за суразмоўца, якому ёй не шкада падарыць некалькі дарагіх хвілін нашага спаткання? Які-небудзь музыканцік? Я ведаў, што нейкі Марцін Дэвідсан, студэнт апошняга курса Адамс-каледжа і дырыжор аркестра Бахаўскага таварыства, прэтэндуе на выключную ўвагу Джэні. Праўда, у платанічным сэнсе. Не думаю, каб гэты маладзён мог падняць што-небудзь цяжэйшае за дырыжорскую палачку. Так ці інакш, я не пацярплю, каб у мяне адбіралі мой час.
— Дзе гэтая тэлефонная будка? — спытаўся я ў дзяжурнай.
— У холе, за рагом, — паказала яна рукою, куды ісці.
Я павольна ўвайшоў у прасторны хол і яшчэ здалёк убачыў Джэні. Дзверы будкі яна пакінула незачыненыя. Я ішоў павольна, гультаявата пазіраючы па баках, спадзеючыся, што яна заўважыць мяне, убачыць усе мае пластыры і, кінуўшы слухаўку, кінецца мне на шыю. Але я быў ужо побач з будкаю, і да мяне
